استعمار در لغت به‌معنای طلب عمران و آبادی است. این واژه زمانی بر سر زبان‌ها افتاد که اروپایی‌ها اعلام کردند هدفشان از رفتن به آفریقا، آمریکای لاتین و آسیا؛ آبادکردن این نواحی و متمدن‌ساختن مردمان آنهاست. تاریخ اما ثابت کرده است که مفهوم لغوی استعمار کجا و مفهوم عملی آن کجا. چون هر زمان استعمار قدم به درگاهی گذاشت، آبادی از پنجره رخت بست و رفت. اکنون با فرض مفهوم نخست، تاریخ آغاز استعمار را باید از قرن ۱۵ و ۱۶ میلادی دانست که امپراتوری بریتانیا در ۱۵۹۹با تأسیس کمپانی هند شرقی، پایه‌های سلطه استعماری خود بر مناطق زرخیز جنوب آسیا را تحکیم کرد و ازآن پس، تمامی عملیات استعماری و روابط سلطه‌گرانه خود با ملل جنوب آسیا را ازطریق این کمپانی به پیش برد.

در دل هر یک از داستان ها رازی نهفته است، رازهایی که با جهانی وهم‌آلود در هم تنیده می‌شوند. روایت های استوار بر عدم قطعیت و واقعیت ناپایدار. اتفاق هایی غیر منتظره در روزهایی عادی و مرور خاطرات که با عشق، ترس، شک و فکرهای پنهان همراه است. روایت هایی بسیار زیبا و عجیب و روان شناختی که ذهن یکی از بهترین نویسندگان داستان کوتاه در روزگار معاصر آن ها را آفریده است.

«اتاق نونا» مجموعه ای تحسین برانگیز که جوایز مهمی را از آن خود کرده است و منتقدان بسیاری آن را ستوده‌اند.

ادموند گریفین تک مضراب نگار را نشنیده گرفت و ادامه داد: «این دنیایی که شما انسان ها ساخته بودین رو اگر بخوام توصیفش کنم بسیار جذاب، بسیار پیچیده و متناقض و رنگ و رو رفته و رو به افول و این آخری ها زیادی کثیف شده بود.»

کتاب «در سایه مارسل پروست» اثر «شهلا حائری» در زمینه ی نقد و تفسیر متون ادبی نگاشته شده است. مارسل پروست از مهم ترین نویسندگان، برجسته ترین چهره های ادبی قرن بیستم و بیانگذار رمان نویسی مدرن است. نویسنده ی کتاب «در سایه مارسل پروست» دریچه ای می گشاید به جهانی که مارسل پروست برای ما تصویر می کند.

نمایش نامه زنی که تابستان گذشته رسید مانند داستان ربه کا اثر دافنه دوموریه، حول شخص سومی می گردد که از جهان خاکی رخت بربسته؛ ولی همچنان حضورش در زندگی افراد خانواده حس می شود. داستان زنی که تابستان گذشته رسید، فضایی تاریک دارد و هر چه پیش تر می رویم این تاریکی بیشتر نمودار می شود. دیالوگ نویسی خیلی خوب و حساب شده صورت گرفته و به واکاوی تفاوت شخصیت و جهان بینی انسان ها، برداشت ها و سوتفاهم هایی پرداخته که این روزها همه ما را درگیر خودش کرده است. مسائل ساده ای که با محبت، توجه بیشتر، گوش دادن، برخورد منطقی و قبول حقیقت می توانیم حل شان کنیم.

… برای این که به ستوه اومده ام. برای این که از دست هایی که فقط به درد خودم می خوره، خسته شده م. برای این که من تحقیر شده م. برای این که وقتی می بینم گندم جوونه می زنه، چشمه بی وقفه آب می ده، گوسفندها هزار تا هزار بره به دنیا می آرن، سگ ها… وقتی اینارو می بینم، حس می کنم که من تحقیر شده م. طبیعت تمام زاده های خودشو به رخ من می کشه و من به جای دهن گرم پسرم، روی سینه هام زخم نیشتر حس می کنم.

این نمایشنامه را آلبر کامو، بر اساس رمانی از ویلیام فاکنر نوشته است. این اثر، از کارهای دوره ی جوانی کاموست و چندان شناخته شده نیست. رنج و رستگاری، درون مایه ی اصلی این کار است.

بشر با هر نگاهی که به طبیعت دارد، ابزار جرم می سازد، مهم نیست که این جرم را چه کسی مرتکب می شود، مهم این است که بشر قدرت خودش را در کشف طبیعت به کار می گیرد تا جنایت کند. پس یک دانشمند باید خودش را به فراموشی بزند، حتی اگر لازم باشد خودش را به دیوانگی بزند و برای جلوگیری از جنایتی بزرگ مرتکب جنایت کوچکتری شود، مثل موبیوس در فیزیکدان ها. دورنمات معتقد است که هرگاه چیزی از ذهن بشر فقط یک بار عبور کند، بالاخره روزی در جایی عملی می شود. بنابراین در این نمایشنامه انسان به مبدأ خودش می رسد، انسانی بدون قدرت و بدون نیاز به دانستن اسرار طبیعت، چون انسان به محض دانستن فرمول های طبیعت به جنایت دست خواهد زد.

این کتاب، حکایت گر تفکری متفاوت در مواجهه با موضوع ها و مسائل مهم زندگی است.
اندیشه ی زیربنایی چنین تفکری نوعی اندیشه ورزی معکوس است که به ما یاد می دهد در برخورد با شرایط، شکیبایی بیشتری نشان دهیم و به نحو دیگری فکر کنیم.
چنین مسیر اندیشه ورزانه ای به ما یادآوری می کند که همه ی امور در عین حال که می توانند جنبه های ناخوشایندی داشته باشند، ویژگی های متفاوتی را نیز دربرمی گیرند.
به همین دلیل، جستجوی ذهنی متفاوت اساس این کتاب را تشکیل می دهد و یادآوری می کند که واقعیت ها همانی نیستند که ما می فهمیم و درک می کنیم. امید است این کتاب، بتواند راهنمای خوبی در این نوع از شیوه ی تفکر، دیدن و حتی بودن متفاوت باشد و…