همه چیز اورا به هیجان می آورد و هیچ چیز اورا پایبند نمیکند.همین که موضوعی بکر بودن و جذابیت و راز حیااش را از دست میدهد،آن را بی هیچ ترحمی رها میکند،بی اینکه به کسانی که بعد از او می آیند حسادت کند.نیچه هم از ورای تمام شناخت ها ،شناخت را میجوید.شناختی که به طرزی ابدی غیرواقعی است و هرگز کاملا دست یافتنی نیست.چیزی که تا سرحد رنج و نومیدی او را برمی انگیزاند،نه تصرف کردن،نه تصاحب کردن و نه لذت بردن است،بلکه همیشه پرسش کردن،جست و جو کردن و شکار کردن است.