گالیچیان در این کتاب بیش از همه سعی دارد به اهمیت فرایند سازمان‌یافته‌ای که حکومت آذربایجان به منظور جعل هویت تاریخی انجام می‌دهد بپردازد. وی بر این باور است که جغرافی‌دانان و مورخان آذربایجان طی یک قرن گذشته سعی داشته‌اند تاریخ این منطقه را از نو خلق کرده و مرزها و حتی قومیت‌های ساکن قفقاز را دستکاری کنند.
وی به بررسی پیشینه تاریخی اقوام ایرانی آذری و سایر ایرانیان و ارمنی در منطقه جنوبی قفقاز پرداخته و این ناحیه را میراث مشتکر میان این اقوام می‌داند. همچنین به تحولات زمان اتحاد جماهیر شوروی اشاره می‌کند که، مسکو قصد داشت هویت تاریخی اقوام غیر روس قفقاز را تغییر داده و در فرهنگ غالب روسی-سوسیالیستی حل کند. با این وجود، دولت آذربایجان پس از استقلال، بسیار بدتر از شوروی عمل کرده و سعی دارد به نوعی این منطقه را کاملاً ترک‌نشین جلوه دهد.
وی ایجاد پان‌ترکسیم در منطقه را همزمان با تشکیل جمهوری خودمختار آذربایجان در شوری در سال 1918 دانسته و از تلاش‌های روس‌ها و پان ترکیست‌ها برای تحقق نوعی یکدستی ملی و افسانه سرائی درباره تقابل تاریخی با دیگر اقوام به ویژه ارامنه سخن می‌گوید.