برای همه­ی انسان­ها گاهی پیش می­آید که حس کنند هیچ­چیز دیگر در جهان معنا ندارد و از درون احساس شکست کنند. گاهی این خستگی و ناراحتی به اتفاقی تلخ در زندگی برمی­گردد، مثل طلاق، بیکاری، بیماری، و گاهی هم دلیلی درونی دارد، مثل احساس پوچی و احساس این­که سررشته­ی همه­ی امور از دست ما خارج شده و همه­چیز علیه ماست، احساسی است که نمی­توانیم در برابرش مقاومت کنیم و شباهت به غمی بزرگ، خستگی شدید یا بی­میلی به زندگی دارد. در این مواقع انسان وسوسه می­شود خود را قربانی نشان بدهد و دیگران را (مثلا والدین، فرزندان یا دوستانش را) متهم کند که در خستگی و شکست او نقش داشته­اند.