هانا آرنت (1906-1975) یکی از تأثیرگذارترین فیلسوفان سیاسی قرن بیستم بود. او که در یک خانواده آلمانی-یهودی متولد شد، در سال 1933 مجبور به ترک آلمان شد و هشت سال بعد در پاریس زندگی کرد و برای تعدادی از سازمان‌های پناهندگان یهودی کار کرد. در سال 1941 او به ایالات متحده مهاجرت کرد و خیلی زود بخشی از یک حلقه روشنفکر پرجنب‌وجوش در نیویورک شد. او تا زمان مرگش در سال 1975 تعدادی مناصب آکادمیک را در دانشگاه‌های مختلف آمریکا برعهده داشت. او بیشتر به‌خاطر دو اثری که تأثیر زیادی در داخل و خارج از جامعه دانشگاهی داشتند، شناخته می‌شود. اولین مورد، «ریشه‌های توتالیتاریسم»، که در سال 1951 منتشر شد، مطالعه‌ای درباره رژیم‌های نازی و استالینیستی بود که بحث‌های گسترده‌ای را درباره ماهیت و پیشایندهای تاریخی پدیده توتالیتر ایجاد کرد. دومی، «وضعیت انسانی»، که در سال 1958 منتشر شد، یک مطالعه فلسفی اصلی بود که به بررسی مقوله‌های بنیادی حیات فعال می‌پرداخت. علاوه‌بر این دو اثر مهم، آرنت تعدادی مقاله تأثیرگذار در موضوعاتی مانند ماهیت انقلاب، آزادی، اقتدار، سنت و عصر مدرن منتشر کرد.

نتایجی که لی بردشا در«کتاب فلسفه سیاسی هانا آرنت» از کار او برای اجرای اشکال گسترده‌تر و مشارکتی دموکراسی و شهروندی می‌گیرد، نشان‌دهنده ارتباط حاد معاصر نوشته‌های آرنت برای تفکر سیاسی ما پس از فروپاشی توتالیتاریسم است.

این نوشته با معرفی سوابق و زندگی‌نامه علی محمد باب(مبدع فرقه بابیت) و حسینعلی بها (مبدع فرقه بهاییت) آغاز می‌شود و ادعاها و ادله او را در پیامبری خود و آوردن دین و مکتبی جدید بیان می‌کند و پس از آن به نقد آن مدعاها می‌پردازد.