سارتر در این اثر که نخستین نمایشنامه‌اش محسوب می‌شود، مانند کسانی چون کوکتو، ژیرودو و آنوی به سراغ اساطیر یونان می‌رود و در فرانسه اشغال‌شده 1943 درامی را روی صحنه می‌برد که اشاره‌هایی آشکار به وضعیت اندوه‌بار فرانسه دارد.

خلاصه این نمایشنامه سه‌پرده‌ای چنین است: اورست که پدرش آگاممنون را درسوء‌قصدی از دست داده است، با هدف انتقام‌جویی به آرگوس بازمی‌گردد. شهر پدری‌اش در اشغال مگس‌ها (نماد پشیمانی) است و مردم به دستور کشنده شاه آرگوس سیاه‌پوشند. اورست به انتخاب آزادانه‌اش دست می‌زند و از خفاشان که عاملان ژوپیتر (زئوس) هستند بیمی به دل راه نمی‌دهد…

این اثر که فراخوانی آشکار به فرانسویان برای مقاومت دربرابر اشغالگران بیگانه و همراهان داخلی آنان است، برای فرانسوی‌های در بند بسیار بامعنا بود. سارتر در مگس‌ها فرانسوی‌ها را تشویق می‌کرد که خود را از ندامت‌هایشان برهانند و درقبال نظام مستقر، آزادی‌شان را مطالبه کنند. او می‌خواست که دیگران به منظورش پی ببرند؛ ازاین‌رو، تردیدی از خود نشان نداد و اثرش را عرضه کرد.

در تابستان پس از فارغ‌التحصیلی از کالج، سلیمان جواد، همان‌طور که در سخنرانی‌های ابتدایی خود می‌گویند، برای ورود به «دنیای واقعی» آماده می‌شد. او عاشق شده بود و به پاریس نقل‌مکان کرد تا رؤیای خود را برای تبدیل‌شدن به یک خبرنگار جنگ دنبال کند. با این حال، دنیای واقعی که او پیدا کرد، او را به نوع بسیار متفاوتی از منطقه درگیری می‌برد.

با خارش شروع شد، اول روی پاهایش، سپس بالای پاهایش، مثل هزار نیش پشه نامرئی. بعد از آن خستگی و چرت‌های شش‌ساعته آمد که فقط خستگی او را عمیق‌تر کرد. سپس یک سفر به دکتر و چند هفته قبل از تولد 23سالگی او، تشخیص: سرطان خون، با 35 درصد احتمال زنده‌ماندن. درست مثل همین، زندگی‌ای که برای خودش تصور کرده بود، شعله‌ور شده بود. زمانی که جواد به نیویورک پرواز کرد، شغل، آپارتمان و استقلال خود را از دست داده بود. او بیشتر چهار سال آینده را روی تخت بیمارستان می‌گذراند، برای زندگی‌اش می‌جنگید و این حماسه را در ستونی برای نیویورک تایمز شرح می‌داد.

هنگامی که جواد سرانجام از بخش سرطان خارج شد – پس از دوره‌های بی‌شماری شیمی‌درمانی، آزمایش بالینی و پیوند مغز استخوان – به گفته پزشکان، او درمان شد. اما همان‌طور که او به‌زودی یاد می‌گیرد، درمان جایی نیست که کار شفا پایان یابد. از آنجا شروع می‌شود او 1500 روز گذشته را در تعقیب ناامیدانه یک هدف سپری کرده بود – زنده‌ماندن و حالا که این کار را کرده بود، متوجه شد که نمی‌داند چگونه زندگی کند.

صدای قلبت زودتر از خودت به سر قرارعاشقانه‌ات می‌رسد.

آنقدر درطول چند سال گذشته از آن اتاقک زرد به دفتر روزنامه زنگ زده‌ای که به دیدنش، انگار خود داریوش را می‌بینی و صدای شعرخواندنش را می‌شنوی. محل قرارت بی‌حضور یار و در انتظار شنیدن صدای دلدار سرد و دلگیراست.

دیروز که بهتون گفتم خانوم، به این زودی نگاتیو نمی‌فرسته. تلفن قطع شده، اما هنوز گوشی دستت است. اتاقک نجواهایت ساکت است. همه صداهای دنیا خفه شده‌اند، انگار فقط صدای شیرین داریوش است که بلند می‌شود مرغ باغ ملکوتم…

گوشی را محکم‌تر به گوش می‌چسبانی. صدا از گوشی نیست، از اتاقک نیست. صدای داریوش انگار در کل کوچه و محله پیچیده است. مشتی به تلفن می‌زنی و صدای افتادن سکه‌ای چون صدای انفجاردر مغزت می‌پیچد. تا به خودت بیایی، به صدای سکه دیگر که پیاپی به شیشه زده می‌شود، از جا می‌پری. دو نفر به انتظار ایستاده‌اند. اتاقک وعده‌گاهت دیگر جای ماندن نیست.

گل‌های چادرت را به پای قاب عکس مردت می‌ریزی و گردوخاک شیشه‌اش را می‌گیری. داریوش بوی گل می‌گیرد و چادرت بوی داریوش.

زندگی ابوذر در تاریخ اسلام آیا جمهوری 1946 کردستان بەراستی نمایندە چە بود؟

مبارزەای ملی و شجاعانە یا شورشی خیانتکارانە و جدایی‌خواهانە؟

هدف بارزانی‌ها از شرکتشان چە بود؟ مساعدتی فداکارانە بە مسئلەای باعظمت و شریف و مقدس، یا کوششی خودخواهانه برای توسعە نفوذ شخصی و قبیله‌ای؟

در فاصله زمانی سال‌هایی که جمهوری از هم پاشیده، جواب‌هایی به این سؤالات داده شده که بیشتر این پاسخ‌ها سرچشمەاش تعصبات شخصی یا ملی بوده است. یکی از علت‌های این مسئله این بوده که واقعیت‌ها، جدای از تفسیرها و تعبیرها روبه‌ابهام و فراموشی رفته‌اند، به همین دلیل…

یکصد حکایتی که در این مجموعه به‌نظر می‌رسد به‌تدریج از مغز پرشور و حساس بوکاس روی کاغذ تراوش کرده است. بوکاس نام مجموعه پرارزش خود را دکامرون که به‌معنی ده روز است گذاشت و چون کتاب گرانبهای او منتشر شد مواجه با تشویق و علاقه شدید خوانندگان گردید. بوکاس با وجود این موفقیت، دست از فعالیت برنگرفت و به نگارش آثار برجسته دیگری پرداخت که هریک در نوع خود کم‌نظیر است. بوکاس در سنین پیری برخلاف دوران جوانی از زنان رویگردان شد و مورد طعن و لعن خویشان و دشمنان سابق خود گردید و سرانجام در ۲۱ دسامبر ۱۳۷۵ در خانه قدیمی نیاکان خود چشم از جهان فروبست.

مادر جوانی برای به‌دست‌آوردن جایی در زندگی فرزندش می‌جنگد؛ اما آیا جایی برای او وجود دارد؟

کنا بعد از گذراندن پنج سال در زندان به جرم ارتکاب یک اشتباه مصیبت‌بار به امید دیدن دختر چهارساله اش به همان شهری برمی‌گردد که در آن مرتکب این اشتباه شده است؛ اما از قرار معلوم بازسازی پل‌هایی که پشت‌سرش خراب کرده ممکن نیست کنا هرقدر هم که سخت تلاش می‌کند تا خودش را نشان دهد همه کسانی که با دخترش در ارتباط‌اند در به رویش می‌بندند.

تنها کسی که در را کاملاً به رویش نمی‌بندد لجر وارد، صاحب یک کافه محلی است. لجر یکی از معدود حلقه‌های رابط باقیمانده است که کنا را به دخترش می‌رساند اما اگر کسی خبردار شود که چر آرام‌آرام دارد نقش مهمی در زندگی کنا پیدا می‌کند هر دوی آنها ممکن است اعتماد همه کسانی را که برایشان مهم‌اند از دست بدهند.

این دو با اینکه از همه سو تحت فشارند ماجرایی را آغاز می‌کنند؛ اما هرچه در این ماجرا جلوتر می‌روند خطر بیشتری به جان می‌خرند کنا می‌خواهد آینده‌ای براساس امید و التیام بسازد؛ پس باید راهی پیدا کند تا اشتباهات گذشته‌اش را ببخشند.

لسلو کراسناهورکایی نویسنده  مجار در سال 2015 به‌خاطر «نوآوری و اعتلای سطح داستان‌نویسی جهانی» برنده جایزه بین‌المللی «من بوكر» شد. او در سال 1989 رمان «مالیخولیای مقاومت» را منتشر کرد که برنده جایزه بهترین کتاب سال آلمان شد. سوزان سانتاگ، به‌خاطر این رمان، او را «استاد معاصر مجار در آپوکالیپس‎‌نگاشتن» توصیف می کند که خواننده را به مقایسه او با گوگول و ملویل برمی‌انگیزد. در اینجا با هنرمندی جسور روبه‌رو می‌شویم که قراردادها را زایل کرده و کیهان دیگری را بازمی‌سازد؛ آنقدر کج‌ومعوج و غریب که هنگام آشناشدن با آن، دیگر به دشواری می‌توانیم از آن روی گردانیم.

قهرمان‌های اصلی او محکوم به غلتیدن در شکست‌اند، آدم‌های پالتوپوش یادآور داستان‌های کافکا و داستایوسکی و بکت؛ اما کراسناهورکایی مقلد نیست، نبوغ او برای تبدیل امر متافیزیکی به امر ماتریال و بالعکس، منحصربه‌فرد است.

«نجواگر» رمانی پلیسی، مخوف و هیجان‌انگیز از نویسنده‌ای مرموز با نام مستعار الکس نورث است؛ نویسنده‌ای که با اولین کتابش مخاطبان را حسابی شگفت‌زده کرده است. این داستان روایتگر زندگی چند نسل است ــ داستان پدر و پسری که در شهری کوچک در گیرودار تحقیقات برای دستگیری قاتلی زنجیره‌ای گرفتار می‌شوند؛ سرشار از کابوس و دلهره اما درعین‌حال پر از عشق، غم، فقدان و شروع دوباره.

«نجواگر»، با ته‌مایه‌های روان‌شناختی، داستانی جذاب، هیجان‌انگیز و پر از تعلیق را برای شما به ارمغان می‌آورد؛ طوری‌که زمین‌گذاشتن کتاب سخت خواهد بود.

«نجواگر» کتابِ منتخب سردبیران نیویورک تایمز، نامزد بهترین کتاب جنایی ـ معمایی سایت گودریدز در سال 2019 و جزو جدایی‌ناپذیر فهرست پرفروش‌های نیویورک تایمز و ساندی تایمز برای هفته‌های متوالی بوده و به زبان‌های گوناگون ترجمه شده است.

در این کتاب به بیان کمّ و کیف علاقۀ فراوانی پرداخته شده که برخی از ادیبان بلندپایۀ آمریکایی، در قرن‌های نوزدهم و اوایل بیستم، به عرفان شرق در مجموع و تصوف ایرانی به‌خصوص پیردا کردند. چنین تحقیقی نه‌تنها از دیدگاه تاریخی، بلکه از این منظر نیز شایان اهمیت است که تمایز صوفی‌گری عامیانه را با فعالیت‌های ادیبانه و دانشگاهی نشان می‌دهد که شماری از ادبای آمریکایی دربارۀ تصوف ایران به آن همت مبذول کرده‌اند.

داستان‌هایی که در این کتاب تقدیم می‌شود،از میان آثاری برگزیده شده‌اند که در ارتباط با ایران و مشرق زمین است. چهار داستان کوتاه وجود دارد که مستقیماً به ایران و مشرق زمین مربوط نمی‌شود (هدیه سال نو اثر او هنری؛جاه اثر ویکی بوم؛آسیه اثر ایوان تورگنیف؛ به‌خاطر عشق اثر وانداواسیلوسکایا) ولی درون‌مایه قوی و مضمون زیبای آن‌ها که در ارتباط با عشق و فداکاری زنان بود، باعث شد که همگی آن‌ها را در این مجموعه بگنجانیم.

کتاب «کیم جی یونگ، متولد 1982» یک رمان داستانی از چونام جو است. چو که نویسنده سابق برنامه‌های تلویزیونی بود، دو ماه به طول انجامید تا این داستان را بنویسد؛ داستانی که با زندگی شخصی او نقاط مشترکی دارد. به همین دلیل توانسته بود نگارش این کتاب را خیلی سریع به پایان برساند. این کتاب در اکتبر 2016 توسط مینومسا منتشر شد و تا 27نوامبر 2018 بیش از یک‌میلیون نسخه فروخته است. این پرفروش‌ترین رمان کره‌ای از زمان نگارش کتاب «لطفاً به مادر نگاه کنید» است.

داستان یک زن خانه‌دار است که به مادری در خانه تبدیل می‌شود و بعداً از افسردگی رنج می‌برد. این موضوع تبعیض جنسی روزمره را که شخصیت اصلی از زمان جوانی با آن دست به گریبان بوده است نشان می‌دهد.

این رمان داستانی درباره زندگی معمولی کیم جیونگ ازجمله یک تاریخچه کوتاه خانوادگی، تولد، بزرگ‌شدن و زندگی بزرگسالی را روایت می‌کند. این کتاب به‌روشنی سختی‌هایی را که یک دختر از کودکی متحمل می‌شود نشان می‌دهد. درحقیقت شخصیت اصلی این رمان خود نمونه‌ای از باقی زنان است. این تبعیض و قضاوت اجتماعی را نشان می‌دهد که زنان با آن روبه‌رو بوده‌اند، نظر آنها دراین‌باره و نحوه واکنش آنها در برابر آن چیست.

هانو دیتس پسری 14ساله است که با مادر و خواهرش به‌سختی از حملات هوایی 1943 هامبورگ جان سالم به‌در می‌برد. آن‌ها فرار می‌کنند و در اوت 1945 به هامبورگ بازمی‌گردند که در این بین کاملاً ویرانه شده بود. خردکردن سنگ، جست‌وجوی فلز و معامله در بازار سیاه به خانواده آن‌ها کمک می‌کند تا زنده بمانند. هانو در زیرزمینی مخروبه زنی مرده را پیدا می‌کند. دراین‌باره با کسی حرف نمی‌زند، اما تصویر زن از خاطرش نمی‌رود. در خیابان پسر 3ساله‌ای را می‌بیند که لباس‌های بسیار مرتبی بر تن دارد و گم شده است. بچه یک کلمه هم حرف نمی‌زند. کسی به آگهی پیداشدن کودک جواب نمی‌دهد. به این ترتیب بچه خرابه‌ها، که او را یوست می‌خوانند، در خانواده دیتس بزرگ می‌شود. سال‌ها بعد یوست به‌صورت اتفاقی به ردّپای جنایتی هولناک (قتل‌های خرابه‌ها) برمی‌خورد که با داستان خانواده‌اش ارتباط دارد.

پسر چیزی را که آن بیرون می‌دید، باور نمی‌کرد. همه جا آتش بود و تا جایی که چشم کار می‌کرد نه خانه‌ای دیده می‌شد و نه خیابانی؛ فقط شعله‌های آتش و باقیمانده دیوارها رو به آسمانی سیاه بود. خورشید فقط از پشت ابرهایی از دود دیده می‌شد. روزی بدون نور و به داغیِ آتش بود. در میانِ همه آن ویرانه‌ها هم مردگان افتاده بودند؛ بدن‌های زغال‌شده‌ای که از شدت سوختگی، کوچک و غیرقابل شناسایی شده بودند.

کتاب دوست داشتم کسی جایی منتظرم باشد، مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه نوشته آنا گاوالدا است و به این موضوع می‌پردازد که چگونه ممکن است مسیر زندگی در یک لحظه سرنوشت‌ساز برای همیشه تغییر یابد. در داستان‌های این مجموعه، نقشه‌های آینده‌نگرانه زنی حامله در بیمارستان نقش بر آب می‌شود؛ از دست دادن یک خروجی در اتوبان، عواقب غیرمنتظره‌ای به‌بار می‌آورد و یک لحظه بی‌ملاحظگی، قراری عاشقانه را خراب می‌کند. آنا گوالدا ازطریق این لحظات مهم و تأثیرگذار، مهارت جادویی خود در انتقال مفاهیمی چون عشق، شهوت، نیاز و تنهایی را به رخ همگان می‌کشد.

کتاب ورونیکا تصمیم می گیرد بمیرد، رمانی نوشته پائولو کوئیلو است که اولین بار در سال 1998 وارد بازار نشر شد. به‌نظر می‌رسد که ورونیکای 24ساله، هرچیزی که می‌تواند آرزو کند را در زندگی خود دارد: جوانی و زیبایی، روابط خوب، شغلی رضایت‌بخش و خانواده‌ای صمیمی؛ اما چیزی در زندگی او کم است و به‌نظر می‌رسد در درون ورونیکا، خلأ آنچنان عمیقی وجود دارد که هیچ‌چیز و هیچ‌وقت نمی‌تواند آن را پُر کند. به همین خاطر، او در صبح یازدهم نوامبر سال 1977 تصمیم می‌گیرد که بمیرد. ورونیکا چندین قرص را با هم می خورد به امید اینکه دیگر از خواب بیدار نشود. او از خواب بیدار می‌شود اما نه در خانه بلکه در بیمارستانی روانی. کارکنان این بیمارستان به ورونیکا می‌گویند که اوردوز، باعث مرگ آنیِ او نشده؛ اما صدمه شدیدی به قلبش وارد کرده است و او حالا فقط چند روز وقت برای زندگی‌کردن دارد.

مجموعه کتاب‌های کمدی الهی که شامل عناوین دوزخ، برزخ و بهشت می‌شود، روایتی بلند در قالب شعر است که نگارش آن به قلم دانته آلیگری، در سال 1304 میلادی آغاز شد و تا یک سال قبل از مرگ دانته، یعنی در سال 1321 میلادی به طول انجامید. این کتاب، به‌شکل گسترده به‌عنوان برجسته‌ترین اثر در ادبیات ایتالیا شناخته می‌شود. کمدی الهی، داستان سقوط دانته به دوزخ به‌همراهی راهنمایی به‌نام ویرجیل، عروج او به برزخ و ملاقاتش با معشوقه‌اش و درنهایت، رسیدن او به بهشت را روایت می‌کند. این شاهکار بزرگ تاریخ ادبیات به مسائلی چون ایمان، آرزو و روشن‌ضمیری می‌پردازد و با ارائه تصاویری خیره‌کننده و به‌یادماندنی از دنیای بعد از مرگ، قصه تمثیلی شگفت‌آور و تکان‌دهنده‌ای از مسیر سعادتمندی بشر است.

کتاب رومئو و ژولیت، نمایشنامه‌ای تراژیک و عاشقانه نوشته ویلیام شکسپیر است که در سال 1597 نگاشته شد. شکسپیر در این نمایشنامه جاودان، جهانی سرشار از خشونت و تضاد میان نسل‌ها را خلق می‌کند که در آن، دو نوجوان اسیر عشقی جانسوز شده‌اند. خانوده‌های رومئو و ژولیت، نه‌تنها با این عشق مخالف‌اند؛ بلکه در نبردی خونین با هم هستند و هریک تلاش می‌کنند تا عضوی از خانواده دیگر را در خیابان‌های ورونا به قتل برسانند. هربار که یکی از اعضای این دو خانواده در نبردی میان آن‌ها کشته می‌شود، خویشاوندانش به هر طریقی سعی می‌کنند انتقام خون او را از قاتل بگیرند. به‌خاطر این دشمنی، اگر خانواده رومئو او را با ژولیت ببیند، بی‌تردید او را خواهند کشت. زمانی که رومئو به تبعید فرستاده می‌شود، به‌نظر می‌رسد تنها راهی که جولیت می‌تواند از مجبورشدن به ازدواج با شخصی دیگر اجتناب کند، پایان‌دادن به زندگی خود است. انگار در دنیای خشونت‌آمیز و خونین این نمایشنامه ماندگار، عاشقان تنها می‌توانند پس از مرگ به یکدیگر برسند.

استعمار در لغت به‌معنای طلب عمران و آبادی است. این واژه زمانی بر سر زبان‌ها افتاد که اروپایی‌ها اعلام کردند هدفشان از رفتن به آفریقا، آمریکای لاتین و آسیا؛ آبادکردن این نواحی و متمدن‌ساختن مردمان آنهاست. تاریخ اما ثابت کرده است که مفهوم لغوی استعمار کجا و مفهوم عملی آن کجا. چون هر زمان استعمار قدم به درگاهی گذاشت، آبادی از پنجره رخت بست و رفت. اکنون با فرض مفهوم نخست، تاریخ آغاز استعمار را باید از قرن ۱۵ و ۱۶ میلادی دانست که امپراتوری بریتانیا در ۱۵۹۹با تأسیس کمپانی هند شرقی، پایه‌های سلطه استعماری خود بر مناطق زرخیز جنوب آسیا را تحکیم کرد و ازآن پس، تمامی عملیات استعماری و روابط سلطه‌گرانه خود با ملل جنوب آسیا را ازطریق این کمپانی به پیش برد.

کتاب مجموعه اشعار فروغ فرخزاد (معصومیتی که به تاراج نخواهد رفت) اثری کامل از پنج دفتر شعر شاعر پرآوازه ایرانی، فروغ فرخزاد، به نام های «اسیر، دیوار، عصیان، تولدی دیگر و ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد.»

آدم‌هایی مثل ما خاری تو چشم دنیان. دنیا بارها و بارها و این خار رو از چشمش درمی‌آره و می‌ندازه دور. دور انداخته‌شدن خصلت ماست. اگه این دنیا مارو نمی‌خواد، ما هم به‌جاش یه دنیای دیگه رو می‌خوایم… انجمن مخفی ما باید بترسونه. نه از روی شرارت، چون شرارت برای به وجود‌اومدنِ خیر لازمه. در واقع شر قابلۀ خیره. ما باید حماقت رو بترسونیم! حماقت ریشۀ همۀ فسادهاست. هر مصیبت و جنایتی به حساب حماقتِ قَدَرقُدرت گذاشته می‌شه. حماقت مادر همۀ نداشته‌هاست، نه نداشتنِ عقل، چون احمق‌ها هم ممکنه معقول باشن. حماقت‌نداشتنِ تخیله. چرا سنگینی زندگیِ روزمره آدم‌ها رو لِه می‌کنه، چرا زیرِ دستمال گردگیری خاکستری‌اش خفه‌شون می‌کنه؟ چون تخیل ندارن! من دربارۀ فرار از زندگی روزمره موعظه نمی‌کنم، نه فرار به جلو نه فرار به عقب، بلکه از این بالا با صدای بلند بهشون می‌گم: بیدار شین! حصار عادت‌هاتون رو بشکونین! چشم‌هاتون رو باز کنین و رؤیا ببینین! (از متن کتاب)

ارنست کرویدر یکی از نامتعارف‌ترین نویسندگان قرن بیستم آلمان بود. هنگامی که «انجمن زیر شیروانی» در 1946 منتشر شد، به موفقیتی عظیم دست یافت و اولین اثرِ آلمان پس از جنگ بود که به انگلیسی ترجمه شد. از دید آلفرد آندرش رمانِ کرویدر «نخستین امید بزرگِ ادبیاتِ پس از جنگ آلمان» بود و هانس ورنر ریشتِر در آن ایدۀ «واقع‌گرایی اسرارآمیز» خود را یافت که از نظرش فرمِ مناسبِ ادبیاتِ دورۀ فترت و به‌مثابۀ سنگری بود دربرابر تهدید تحرکاتِ طفره‌جویانه و واقعیت‌گریزِ جامعۀ بعد از جنگ آلمان.