الهیات فرهنگ شاخه‌ای از الهیات است که به مطالعه فرهنگ و پدیده‌های فرهنگی می‌پردازد. این به فلسفه فرهنگ نزدیک است، اما بیشتر بر اگزیستانسیالیسم و معنویت‌گرایی تمرکز دارد.

پل تیلیش اولین الهیاتی بود که درباره الهیات فرهنگ نوشت. او درباره فرق‌گذاشتن امر مقدس و دنیوی بحث می‌کرد. امروزه، الهیات فرهنگ به تفاوت‌های فرهنگی بین ادیان نیز می‌پردازد و ازاین‌رو ویژگی‌های بسیاری با الهیات ادیان مشترک است. مواجهه الهیات با فرهنگ مدرن و تجلیات انضمامی آن در قلمرو عرفان، فلسفه، علم، نقاشی، روان‌شناسی و سیاست… محتوای اصلی کتاب حاضر را تشکیل می‌دهد. نویسنده کتاب (پل تیلیش) تلاش می‌کند تا خواننده را به حضور همواره ساحت دینی در همه آفریده‌های فرهنگ بشری دلالت کند؛ حتی اگر این آفریده‌ها علی‌الظاهر با دین به مفهوم محدودتر کلمه، هیچ نسبتی نداشته باشند. تیلیش با بهره‌گیری از «دیالکتیک تهاجمی» کی یرکگور و مارکس در نقد جامعه و فرهنگ بورژا ـ مسیحی، تصویری تأثیرگذار و زنده از تعاطی دین و فرهنگ مدرن را به نمایش می‌گذارد؛ و گویی اثبات می‌کند که مباحث الهیات بدون الهیات فرهنگ بدون ثمر و عقیم می‌ماند.

کتاب «نظری به موسیقی» نوشته روح‌الله خالقی شامل دو قسمت است که در بخش اول راجع به قواعد کلی موسیقی گفت‌وگو می‌شود و بخش دوم که در سال ۱۳۱۷ جداگانه چاپ و منتشر شده مخصوص موسیقی وطنی و شناسایی و اصول نغمات و آهنگ‌های ملی ایران است. به‌طور کلی، باید گفت که این پژوهش در پی این است تا که موسیقی را به طریق علمی تعریف کند . در این راستا سرفصل‌های مشخصی برای این پژوهش تئوریک تدوین شده است. گفتنی است که کتاب علاوه بر اینکه یکی از پژوهش‌های نخستین تئوریک در حوزه موسیقی ایران است، نگاهی هم به زمینه شکل‌گیری نظریات موسیقی در غرب دارد که در نوع خود دارای ارزشی معرفت‌شناختی خواهد بود. راجع به نویسنده کتاب یعنی روح‌الله خالقی باید گفت که او آهنگساز و نوازنده ویولون بوده که در سال 1328 هنرستان ملی موسیقی را تأسیس کرد و رئیس آن شد.

ازدست‌دادن هنر است؛ هنری که مهارت‌یافتن در آن بهایی دارد. تمام خشم من رمانی است برای تفکر دوباره در مفاهیم عمیقی چون اندوه، شکست، عشق، مبارزه و بخشش؛ مفاهیمی که امروزه بیش از همیشه به نگاهی عمیق‌تر و جدی‌تر به آن‌ها احتیاج داریم، آن‎هم در داستانی پیچیده که قرار است مخاطب را به سفری جادویی و مسحورکننده ببرد.

اگر از طرفداران رمان‌های خالد حسینی هستید، اگر شکست را تجربه کرده‌اید، اگر گوشه‌ای از قلب‌تان اندوهگین است، اگر حسرتی همراهتان است، اگر خشمی در گلو دارید، احتمالاً تمام خشم من به دلتان بنشیند و از خواندنش لذت ببرید. تمام خشم من یک فرورفتن عمیق در اندوه، خیانت و بخشش، از‎دست‎دادن و البته خشم است؛ یک نوع بازنگری در امید، اما نه به روشی سطحی. داستانی درباره پنهان‎شدن درون خود برای محافظت از قلبمان. صبا طاهر در رمان تمام خشم من که برنده‌ جایزه‎ کتاب ملی آمریکا در سال ۲۰۲۲ شده، زندگی چند نسل آدمِ عاشق را روایت می‌کند و به مفاهیم تأمل‌برانگیزی مانند خانواده، عشق، حسرت، احساسات سرکوب‌شده و… می‌پردازد و خواننده را عمیقاً به تفکر وامی‌دارد. این کتاب روایتی است از لاهور تا کالیفرنیا، در نوسان از زمان گذشته و حال که شخصیت‌های اصلی داستان با زبان خود از روابط و حسرت‌ها و آرزوهایشان می‌گویند و حقایقی از زندگی‌شان را برملا می‌کنند.

در میان دیپلمات‌های انگلیسی یک شوخی نیش‌دار وجود دارد که می‌گوید ایران تنها کشوری در جهان است که هنوز هم انگلستان را به‌عنوان یک ابرقدرت می‌شناسد. اما برای بسیاری از ایرانی‌ها این اصلاً شوخی نیست. از سطح این جمله به عمق آن بروید تا ایرانیان از نظر سیاسی به شما یادآوری می‌کنند که این انگلیس در کنار آمریکا بود که نخست‌وزیر منتخب دموکراتیک ایران، محمد مصدق را برکنار کرد. کودتا علیه مصدق ممکن است در سال 1953 اتفاق افتاده باشد، اما برای ایرانیان انگار همین دیروز بوده است.

درحالی‌که در انگلستان به تعریف آنچه که نزدیک به هشتاد سال پیش در آغاز جنگ جهانی دوم اتفاق افتاده است ادامه می‌دهد، ایرانیان مدرن خود را با تجربه خونینی از جنگ ایران عراق در سال‌های 1980ـ1988، جایی که کشور تنها مانده بود، تعریف می‌کنند. این درگیری عملی متجاوزانه از سوی صدام حسین، رهبر عراق بود. بقیه جهان یعنی فرانسه، اتحاد جماهیر شوروی، و پس از آن‌ها ایالات متحده و انگلستان همه برای حمایت از عراق درگیر شدند، عربستان سعودی و سایر کشورهای حاشیه خلیج‌فارس صدام را به‌رسمیت شناختند. این تجربه‌ای بود که به تعریف دیدگاه ایران نسبت به جهان و نگرش آن نسبت به رقبای محلی‌اش برای قدرت و سایر نقاط دیگر کمک کرده است.

«کار، کار انگلیسی‌هاست!» به قلم «جک استراو» به‌دنبال روشن‌ساختن روابط دشوار انگلیس با ایران است و با این کار درک بهتری از این کشور خارق‌العاده را برای هرکسی که علاقه‌مند به ایران است فراهم می‌کند.

خاطرات یک گیشا روایتی از خاطرات زندگی زنی گیشا به نام «نیتا سایوری» و دیدگاه و تجربیات او از حرفه گیشاگری در برخورد با مردم و خود زندگی است.

اما آنچه آرتور گلدن، نویسنده آمریکایی این کتاب در سیر داستان به ما نشان می‌دهد،چیزی فراتر از فقط یک زندگی‌نامه است. در واقع طی این داستان ما با فرهنگ و شیوه زندگی گیشاهای ژاپنی در طول زمان گزارش‌ها و شایعات گوناگونی درباره‌شان شنیده‌ایم آشنا می‌شویم

از نوع زندگی گیشاهای ژاپنی مطلع می‌شویم که آداب و رسوم دیرینه خشک و انعطاف‌ناپذیر،همراه با انضباط شبه‌نظامی حاکم بر زندگی شخصی و اجتماعی‌شان از آنان چهره‌ای مرموز و ناشناخته ساخته است.

آشنایی ایرانیان با تئاتر فرنگی از حدود سال ۱۲۴۴ هجری قمری آغاز شد و پس از آن میرزا فتحعلی آخوندزاده به تقلید از اسلوب جدید و به زبان ترکی به نوشتن نمایشنامه پرداخت؛ اما نخستین نمایشنامه‌نویس فارسی‌زبان مردی به نام میرزاآقا تبریزی بود. نوشتار پیش‌رو به بررسی نمایشنامه‌های منتشرشده در دهه چهل شمسی می‌پردازد که شامل معرفی شخصیت‌ها، خلاصه‌ای از داستان و مروری بر کل نمایشنامه است.

داستان «سونیا بالای دار تاب می‌خورد» در لهستان و در روزهای پایانی جنگ دوم جهانی در بیمارستانی روانی در شهری به‌نام «تورکی» می‌گذرد؛ در طول جنگ دوم جهانی، این بیمارستان به‌عنوان مأمن و پناهگاهی بود که از کشتار دسته‌جمعی نازی‌ها جان سالم به‌در برده بود. درست پشت دروازه‌های آهنین این بیمارستان، جنگ در جریان بود… قهرمان داستان، یورک به آگهی استخدام روزنامه‌ای پاسخ می‌دهد که به همکاری‌اش با زیبای بلوندی به نام سونیا برای حسابداری در تورکی منجر می‌شود. آن دو و گروه دوستان نوزده بیست‌ساله‌شان – مارسل، الک، سونیا و یانکا – کار می‌کنند، آخر هفته‌ها به پیک‌نیک می‌روند، و در باغ‌های بیمارستان پایکوبی می‌کنند. یورک و دوستانش با زندگی‌کردن، ناسازگاری و ویرانی جنگ در اروپا را به چالش می‌کشند، و می‌کوشند هرچه می‌توانند زیبایی را نجات دهند یا دوباره خلق کنند. آن‌طور که سیسیلیا دریمولر در نشریه ال.پایس اسپانیا می‌نویسد: «هاله‌ای شیرین و جادویی، تمام داستان «تورکی» را در بر گرفته؛ داستانی عاشقانه یا شاید داستان‌هایی عاشقانه در داستانی که چیزی شبیه به تابلو، از جنس نقاشی‌های مارک شاگال است که با نثر بی‌بدیل و بی‌مثالش، تاب می‌خورد، می‌رقصد، آواز می‌خواند و خیال می‌بافد…»

هیچ‌چیزی مرا برای از دست دادن مادر آماده نکرده بود. حتی دانستن اینکه در حال مرگ است هم باعث نشده بود آماده رفتنش باشم. هرچه نباشد، مادر دلیل ورودمان به این دنیاست. او صدفی است که از درونش جدا می‌شویم و پا به این دنیا می‌گذاریم. بیدارشدن در دنیا بدون او مانند این است که در دنیایی بدون آسمان چشمانت را باز کنی: باورکردنی نیست.

سپاس مرّ جناب كرونا را! دست مریزاد! خوش آمدی و چه خوب آمدی!

كرونا آمد؛ دوان‌دوان و به‌شتاب. دانشگاه و كتاب‌فروشی‌ها و كتابخانه‌ها، همگی بسته شدند. شروع كردم به عضویت در كانال‌های كتاب‌ و مقالۀ رایگان و پولی در فضای مجازی. شروع كردم به پیام‌دادن به این‌ و آن. یكی، اسكن صفحۀ موردنیاز از یک كتاب را برایم می‌فرستاد؛ یكی فایل كامل مقاله یا كتاب موردنیازم را.

به مخابرات زنگ زدم: استاد دانشگاهم و برای آموزش مجازی، بهترین و پرسرعت‌ترین و پرحجم‌ترین بستۀ اینترنتی را می‌خواهم. معرفی كردند. هزینه را الكترونیک واریز كردم. زنگ زدم، شمارۀ رسید الكترونیک را دادم؛ بیست دقیقۀ بعد وصل شد. نخستین بار بود كه فیزیک و كالبد كتاب و ‌مقاله، هیچ‌كدام را در اختیار نداشتم؛ صفحۀ لپ‌تاپ را داشتم و گوشی همراه. نه «زیراكس» كردم و نه خودكار در دست گرفتم و نه بر كاغذ چیزی نوشتم. همه‌چیز مجازی، اما نوشتن ممكن شده بود؛ اصلاً تصورش را نمی‌كردم و البته، هیچ تصوری هم از اینكه بشود مجازی خواند و نوشت نداشتم.

شگفت‌زده شده بودم. برای نوشتن یک مقاله، در دوران پیشین، چندین ‌بار، به كتابخانه‌ها و كتاب‌فروشی‌ها و کیوسک‌های مطبوعاتی، می‌رفتم و می‌خریدم و كپی می‌زدم و فیش‌برداری می‌كردم. كرونا، آینده را در اكنون برساخته بود؛ مجازی بخوانی! مجازی بنویسی! مجازی تدریس كنی! مجازی پژوهش كنی! آموزش و پژوهش و خواندن و نوشتن مجازی، مُجازِ مُجاز شده بود با كرونا.

كار كارستان كرونا چه بود؟ «اینكه لباس به‌تن ندارد! این چرا لخت است؟ چرا پادشاه برهنه است؟