پیر پرنیان‌ اندیش کتابی است که هوشنگ ابتهاج در دهه نهم از عمر خود خاطراتش را در گفت‌وگو با میلاد عظیمی و عاطفه طیه در آن عنوان کرد. این کتاب در کمتر از یک ماه به چاپ دوم رسید. در این کتاب هوشنگ ابتهاج به بیان عقاید و نظرات خود درباره بسیاری از چهره‌های به نام موسیقی، شعر و سیاست در زمان خود می‌پردازد. او در این کتاب تأیید می‌کند که آزادی‌اش از زندان بعد از نامه محمدحسین شهریار به آیت‌الله خامنه‌ای و بیان این نکته که «وقتی سایه را زندانی کردند، فرشته‌ها بر عرش الهی گریه می‌کنند» صورت گرفته است. ابتهاج یک سال بعد از زندان آزاد می‌شود.

یوزف ك، كارمند فروتن بانك، یك روز بامداد پی می‌برد كه بدون ارتكاب گناهی مشخص، متهم شده است. به گمانش، اثبات بی‌گناهیش ساده است؛ ولی به‌زودی خود را در دنده‌ها و چرخ‌های ماشین تو در توی محاكمه‌ای گرفتار می‌یابد كه راه برنده‌اش عدالتی رنجناك است و نمایندگانش كارمندانی دون‌پایه و مستقر در دفترهایی پلیدند. یوزف ك. كه از این دیوستان و جهان پوچ می‌هراسد ولی همچنین به سویش كشیده می‌شود، دیگر خودش نمی‌داند كه آیا بی‌گناه است یا گناهكار. با این همه دلش می‌خواهد زندگی كند، اما توان بایسته پایداری با دو دژخیمی را ندارد كه به‌سان دو آدمكش، و به نام عدالتی كه وجود ندارد، به آهنگ داد گستردن به سراغش می‌آیند.

یک طرف زیبایی است و طرف دیگر در هم شکستگان و پیمال‌شدگان. هرقدر هم این کار دشوار باشد من می‌خواهم به هر دو طرف وفادار بمانم. آلبر کامو در یکی از میکده‌های آمستردام، مردی از خود و زندگی خود سخن می‌گوید و سقوط تدریجی خود را مرحله به مرحله شرح می‌دهد. ژان باتیست کلمانس که روزگاری در پاریس وکیلی موفق و نمونه انسانی درستکار و گشاده‌دست و پاکباز بوده است، اینک بر این گذشته نگاهی هولناک می‌افکند و در پرتو ذهنی هوشیار، دروغ و دورویی خود و دیگران را فاش می‌سازد: در این جهان و در این زمان هیچ‌کس نمی‌تواند خود را بی‌گناه بداند. تصویری که کلمانس از خود عرضه می‌کند ناگهان تصویر خود ما می‌شود. این کتاب کوچک آینه تمام‌نمای روزگار ما و انسان امروز است.

در تابستان پس از فارغ‌التحصیلی از کالج، سلیمان جواد، همان‌طور که در سخنرانی‌های ابتدایی خود می‌گویند، برای ورود به «دنیای واقعی» آماده می‌شد. او عاشق شده بود و به پاریس نقل‌مکان کرد تا رؤیای خود را برای تبدیل‌شدن به یک خبرنگار جنگ دنبال کند. با این حال، دنیای واقعی که او پیدا کرد، او را به نوع بسیار متفاوتی از منطقه درگیری می‌برد.

با خارش شروع شد، اول روی پاهایش، سپس بالای پاهایش، مثل هزار نیش پشه نامرئی. بعد از آن خستگی و چرت‌های شش‌ساعته آمد که فقط خستگی او را عمیق‌تر کرد. سپس یک سفر به دکتر و چند هفته قبل از تولد 23سالگی او، تشخیص: سرطان خون، با 35 درصد احتمال زنده‌ماندن. درست مثل همین، زندگی‌ای که برای خودش تصور کرده بود، شعله‌ور شده بود. زمانی که جواد به نیویورک پرواز کرد، شغل، آپارتمان و استقلال خود را از دست داده بود. او بیشتر چهار سال آینده را روی تخت بیمارستان می‌گذراند، برای زندگی‌اش می‌جنگید و این حماسه را در ستونی برای نیویورک تایمز شرح می‌داد.

هنگامی که جواد سرانجام از بخش سرطان خارج شد – پس از دوره‌های بی‌شماری شیمی‌درمانی، آزمایش بالینی و پیوند مغز استخوان – به گفته پزشکان، او درمان شد. اما همان‌طور که او به‌زودی یاد می‌گیرد، درمان جایی نیست که کار شفا پایان یابد. از آنجا شروع می‌شود او 1500 روز گذشته را در تعقیب ناامیدانه یک هدف سپری کرده بود – زنده‌ماندن و حالا که این کار را کرده بود، متوجه شد که نمی‌داند چگونه زندگی کند.

صدای قلبت زودتر از خودت به سر قرارعاشقانه‌ات می‌رسد.

آنقدر درطول چند سال گذشته از آن اتاقک زرد به دفتر روزنامه زنگ زده‌ای که به دیدنش، انگار خود داریوش را می‌بینی و صدای شعرخواندنش را می‌شنوی. محل قرارت بی‌حضور یار و در انتظار شنیدن صدای دلدار سرد و دلگیراست.

دیروز که بهتون گفتم خانوم، به این زودی نگاتیو نمی‌فرسته. تلفن قطع شده، اما هنوز گوشی دستت است. اتاقک نجواهایت ساکت است. همه صداهای دنیا خفه شده‌اند، انگار فقط صدای شیرین داریوش است که بلند می‌شود مرغ باغ ملکوتم…

گوشی را محکم‌تر به گوش می‌چسبانی. صدا از گوشی نیست، از اتاقک نیست. صدای داریوش انگار در کل کوچه و محله پیچیده است. مشتی به تلفن می‌زنی و صدای افتادن سکه‌ای چون صدای انفجاردر مغزت می‌پیچد. تا به خودت بیایی، به صدای سکه دیگر که پیاپی به شیشه زده می‌شود، از جا می‌پری. دو نفر به انتظار ایستاده‌اند. اتاقک وعده‌گاهت دیگر جای ماندن نیست.

گل‌های چادرت را به پای قاب عکس مردت می‌ریزی و گردوخاک شیشه‌اش را می‌گیری. داریوش بوی گل می‌گیرد و چادرت بوی داریوش.

«لطفاً، روزینیا، لطفاً نگو که حرف می‌زنی. نگو که من زبانت را می‌فهمم.»

روزینیا ادامه می‌داد:

«اما زه اوروکو تو خیلی دیر کرده‌ای. بالاخره قایق درختی بیش نیست و اندوه درخت‌ها هم به اندازۀ صبرشان بزرگ است.»

زه اوروکو دیگر بلد نبود با روزینیا صحبت کند. مدت‌ها و مدت‌ها می‌گذشت و او در شهر مطمئن شده بود که دیگر هرگز این اتفاق روی نخواهد داد.

«در این صورت من هنوز دیوانه‌ام. دیوانه، مثل مردی که روزنامه زیر بغل راه می‌رفت…»

دیوانه؟ تو؟ به‌علت اینکه زبان درخت‌ها را می‌فهمی، به‌علت اینکه با اشیاء حرف می‌زنی؟ چه حرف‌های احمقانه‌ای! دیوانه‌ها آدم‌های دیگری هستند که شعور خدایی را از دست داده‌اند، کسانی که قلبشان سنگ شده است و حتی قادر نیستند زبان آدم‌ها را بفهمند. دیوانه آن‌ها هستند.» (از متن کتاب)

یکصد حکایتی که در این مجموعه به‌نظر می‌رسد به‌تدریج از مغز پرشور و حساس بوکاس روی کاغذ تراوش کرده است. بوکاس نام مجموعه پرارزش خود را دکامرون که به‌معنی ده روز است گذاشت و چون کتاب گرانبهای او منتشر شد مواجه با تشویق و علاقه شدید خوانندگان گردید. بوکاس با وجود این موفقیت، دست از فعالیت برنگرفت و به نگارش آثار برجسته دیگری پرداخت که هریک در نوع خود کم‌نظیر است. بوکاس در سنین پیری برخلاف دوران جوانی از زنان رویگردان شد و مورد طعن و لعن خویشان و دشمنان سابق خود گردید و سرانجام در ۲۱ دسامبر ۱۳۷۵ در خانه قدیمی نیاکان خود چشم از جهان فروبست.

مادر جوانی برای به‌دست‌آوردن جایی در زندگی فرزندش می‌جنگد؛ اما آیا جایی برای او وجود دارد؟

کنا بعد از گذراندن پنج سال در زندان به جرم ارتکاب یک اشتباه مصیبت‌بار به امید دیدن دختر چهارساله اش به همان شهری برمی‌گردد که در آن مرتکب این اشتباه شده است؛ اما از قرار معلوم بازسازی پل‌هایی که پشت‌سرش خراب کرده ممکن نیست کنا هرقدر هم که سخت تلاش می‌کند تا خودش را نشان دهد همه کسانی که با دخترش در ارتباط‌اند در به رویش می‌بندند.

تنها کسی که در را کاملاً به رویش نمی‌بندد لجر وارد، صاحب یک کافه محلی است. لجر یکی از معدود حلقه‌های رابط باقیمانده است که کنا را به دخترش می‌رساند اما اگر کسی خبردار شود که چر آرام‌آرام دارد نقش مهمی در زندگی کنا پیدا می‌کند هر دوی آنها ممکن است اعتماد همه کسانی را که برایشان مهم‌اند از دست بدهند.

این دو با اینکه از همه سو تحت فشارند ماجرایی را آغاز می‌کنند؛ اما هرچه در این ماجرا جلوتر می‌روند خطر بیشتری به جان می‌خرند کنا می‌خواهد آینده‌ای براساس امید و التیام بسازد؛ پس باید راهی پیدا کند تا اشتباهات گذشته‌اش را ببخشند.

امروزه زیبایی معماآمیز شده است، مناسک زیبایی همه‌گیر است؛ اما فرازمندی خود را از دست داده و چیزی بیش از جنبه‌ای از مصرف‌گرایی و بعد زیبایی‌شناسانه سرمایه‌داری نیست در این کتاب ، بی یونگ چول هان، فیلسوف و نظریه‌پرداز فرهنگی نظریه زیباشناسی را برای دوران دیجیتالی ما جانی تازه می‌بخشد. دل‌مشغولی‌های ما را با تمامی چیزهای جذاب و نرم، از مجسمه‌های جف کونس (کونز) و آیفون تا موبرداری بریزیلی به پرس‌وجو می‌کشاند. با فراتر رفتن از واکنش‌های سطحی به ویدئوها و الگو و سبک‌های رفتاری ویروسی و همه‌گیر، زیبایی را بازیابی می‌کند و نشان می‌دهد چگونه خود را در قالب راستی و درستی، وسوسه و حتی فاجعه متجلی می‌کند.
این کندوکاو پردامنه و ژرف زیبایی که گذشته از زیبایی‌شناسی، ملاحظات اخلاقی و سیاسی را هم در بر می‌گیرد، برای علاقه‌مندان به نظریه فرهنگی و زیباشناسی و فلسفه و رسانه دیجیتالی گیرایی دارد.

«نجواگر» رمانی پلیسی، مخوف و هیجان‌انگیز از نویسنده‌ای مرموز با نام مستعار الکس نورث است؛ نویسنده‌ای که با اولین کتابش مخاطبان را حسابی شگفت‌زده کرده است. این داستان روایتگر زندگی چند نسل است ــ داستان پدر و پسری که در شهری کوچک در گیرودار تحقیقات برای دستگیری قاتلی زنجیره‌ای گرفتار می‌شوند؛ سرشار از کابوس و دلهره اما درعین‌حال پر از عشق، غم، فقدان و شروع دوباره.

«نجواگر»، با ته‌مایه‌های روان‌شناختی، داستانی جذاب، هیجان‌انگیز و پر از تعلیق را برای شما به ارمغان می‌آورد؛ طوری‌که زمین‌گذاشتن کتاب سخت خواهد بود.

«نجواگر» کتابِ منتخب سردبیران نیویورک تایمز، نامزد بهترین کتاب جنایی ـ معمایی سایت گودریدز در سال 2019 و جزو جدایی‌ناپذیر فهرست پرفروش‌های نیویورک تایمز و ساندی تایمز برای هفته‌های متوالی بوده و به زبان‌های گوناگون ترجمه شده است.

در این کتاب به بیان کمّ و کیف علاقۀ فراوانی پرداخته شده که برخی از ادیبان بلندپایۀ آمریکایی، در قرن‌های نوزدهم و اوایل بیستم، به عرفان شرق در مجموع و تصوف ایرانی به‌خصوص پیردا کردند. چنین تحقیقی نه‌تنها از دیدگاه تاریخی، بلکه از این منظر نیز شایان اهمیت است که تمایز صوفی‌گری عامیانه را با فعالیت‌های ادیبانه و دانشگاهی نشان می‌دهد که شماری از ادبای آمریکایی دربارۀ تصوف ایران به آن همت مبذول کرده‌اند.

در وهله‌ اول، فراموش نکن که فساد این سیستم را روغن‌کاری می‌کند. بیشتر سیاستمداران، صاحب‌منصبان، پیمانکاران و غیره و غیره راهی جز این دوره‌ شش‌ساله برای ثروتمندشدن ندارند. سپس به دست فراموشی سپرده می‌شوند؛ اما دقیقاً به این دلیل می‌خواهند فراموش شوند که کسی متهمشان نکند…

کارلوس فوئنتس در مسند عقاب که برخی منتقدان آن را تالی شهریار ماکیاولی دانسته‌اند، بار دیگر به ماجرای مداخله‌ی ایالات متحده آمریکا در امور مکزیک می‌پردازد. رئیس‌جمهوری مکزیک درپی انتقاد از مداخله آمریکا در کلمبیا، ناگهان با بحرانی مواجه می‌شود که طی آن تمام سیاستمداران کشور دست به قلم می‌شوند و شروع به نامه‌نگاری می‌کنند و در خلال این نامه‌هاست که پی‌رنگ داستان شکل می‌گیرد.