رمان هیچ وقت خانواده ای داشته ای، رمانی به یاد ماندنی و جذاب اثر بیل کلگ است که به زیباترین شکل ممکن، امید، بخشش و انسانیت را به تصویر می کشد. وقتی که حادثه ای شوکه کننده، جان تمام اعضای خانواده ی جون راید را در آستانه ی ازدواج دخترش می گیرد، زندگی او در یک لحظه کاملاً دگرگون می شود. جون، تنها و بدون مقصد به دل جاده می زند و از شهر کوچک محل زندگی اش در کنتیکات دور می شود. با پیشروی داستان، جون به انجمنی می پیوندد که اعضایش به شکل های مختلف، حادثه ای تراژیک را در زندگی شان تجربه کرده اند. زندگی هر کدام از این شخصیت ها با آشکار شدن حقیقت درباره ی گذشته شان تغییر می کند و هر یک به شیوه ی خود با مشکلات زندگی مواجه خواهد شد.

صدای جوانانه ی موسی سحر داشت؛ ساحرانه می خواند، غریب و جادویی و دلنواز. ذهن مردان کار و کشت را به دوردست های جوانی می برد؛ به عاشقی ها و اشتیاق ها، کشتی گرفتن های سر خرمن جای، به کانال بندی های دسته جمعی، به روزگاری که دختران جوان به خوشه چینی می آمدند و مردان عزب دل در گروی زنی داشتند. موسی جوانی را دوباره در دل های مردان کار و کشت شعله ور می کرد؛ طراوت سال های پرباران را، حرارت جودرو، باران بارهای بهاری که شتررود را به طغیان وامی داشت، گاه رام کردن اسبان سرکش خان که دختران جوان را از کپرها به تماشا می کشاند در میدانگاهی ده. نوای نی انگار از میان استخوان های مردان پیر می آمد. میرزا می نواخت، موسی می خواند، دل ها گر می گرفت و خیالات در سرها بسط می یافت. «دم صبحی ز بندر بار کردم / چه بد کردم که پشت بر یار کردم. رسیدم بر لب نهر شتررود / نشستم گریه ی بسیار کردم. » پیرمردی از ته کنتوک نالید: «شیر مادرت حلال، موسی جان.»؛

کتاب «فکر کنم باران دیشب مرا شسته امروز توام» را «کامران رسول زاده» سروده است. اشعار تأثیرگذار کامران رسول زاده نوید حضور شاعری خلاق و خوش قریحه را می دهد. وی که در دو حیطه «ترانه» و «شعر سپید» قلم می زند و با انتشار ۶ کتاب در این چهار سال توانایی هنری خودش را برای مخاطبانش به اثبات رسانده و با اسقبال خوب و چشمگیری مواجه شده است چرا که این آثار جزء پرفروش ترین های انتشارات مروارید و نشر نیماژ هستند. چند شعر از این کتاب را می خوانیم: «گریه کار کمی است / برای توصیف رفتنت / دارم به رفتار پرشکوهی / شبیه مرگ فکر می کنم.»، «من این چشم های بی تو را / به کجای این شهر بدوزم / که هنوز /نرفته باشی؟»

| برانژه: اگه آدم فکر کنه که بدون پروانه و بال تو آسمون بودن غیرطبیعیه، اعتمادش سست می‌شه، می‌آد پایین، اما نه تندتر از آسانسور. بعضی‌وقت‌ها، به نیروی اراده، می‌شه دوباره اوج گرفت و رفت بالا، درست مثل اینکه آدم از وزنش کم کنه. اما نه برای مدت طولانی. یه تزلزل کوچیک تو ارادۀ آدم کافیه که سُر خوردن رو به پایین شروع بشه. وقتی که دوباره به راز کار در خودم پی می‌برم، بارها و بارها، موقع جهش به آسمون، به خودم گفتم «حالا دیگه بلدم، برای همیشه، دیگه یادم نمی‌ره، همون‌طور که شنیدین و دیدین یادم نمی‌ره.»

| برای عشق به میهن جستاری است بلند در ستایش وطن‌پرستی جمهوری‌خواهانه. نویسندۀ کتاب، مائوریتسو ویرولی، که خود از اساتید بنام علم سیاست در دانشگاه‌های آمریکاست، با تمرکز بر زبانِ این نوع وطن‌پرستی و بررسی تطور تاریخی آن در کشورها و نزد اندیشمندان مختلف، ملی‌گرایی و وطن‌پرستی را، به‌عنوان دو قدرتمندترین نیرویی که به تاریخ جهانی شکل بخشیده‌اند، از هم متمایز می‌سازد. دفاع نویسنده از وطن‌پرستی جمهوری‌خواهانه دفاع از یک زبان و سنت خاص است، زبان و سنتی که از گذشته تا امروز خودش را بیش از همه به آرمان آزادی و خیر مشترکِ مردمان و نهادهای سیاسی و فضایل اخلاقی پشتیبانِ آن، که همگی در قالب «جمهوری» تجسم یافته، متعهد می‌داند؛ این در حالی است که زبان ملی‌گرایی در اصل خیلی دیرتر در اروپا برای دفاع از خلوص معنوی و همگونی فرهنگی، زبانی و قومیِ ملل ساخته شد، همگونی و خلوصی که تحقق آن به نظام سیاسی جمهوری بسته نبوده، چه بسا از طرقی غیر از جمهوری دستیاب‌تر هم باشد.