در میان نویسندگان داستان‌های علمی، تخیلی و نوجوانان، «جان کریستوفر» جایگاهی ویژه دارد. کریستوفر بر خلاف بسیاری از نویسندگان این نوع داستان، به جای تمرکز تخیل خود بر پیشرفت‌های علمی آینده و طرح پیچیدگی‌های آن،به مصائب ناشی از استفاده نادرست از این پیشرفت‌ها توجه می‌کند. او در سه رمان بسیار جذاب و گیرای خود، «شهریار آینده»، «آن سوی سرزمین‌های شعله‌ور» و «شمشیر ارواح»، نیز به همین مضامین پرداخته است.

لوک که برای متحد کردن شهرهای درحال جنگ و رونق دوباره ی علم و دانش در آن ها، از جانب پیش بینان به عنوان شهریار آینده انتخاب شده و در عبادتگاه زندگی می کند. به درخواست برادرش، پیتر، که شهریار وینچستر است، به آن جا باز می گردد. پس از آمدن دست فروشی دوره گرد به کاخ پیتر که ادعا می کند از آن سوی سرزمین های شعله ور آمده است، لوک به عنوان کاپیتان برادرش همراه با ادموند و سپاه سلطنتی به آن سوی سرزمین های شعله ور لشکرکشی می کند و از دیدن سرزمین هایی بدون پیش بین و مردمانی با آیین های متفاوت که قادر به استفاده از دستگاه ها هستند، شگفت زده می شود.

لوک که برای متحد کردن شهرهای درحال جنگ و رونق دوباره ی علم و دانش در آن ها، از جانب پیش بینان به عنوان شهریار آینده انتخاب شده بود اکنون با کشتن برادرش، شهریار وینچستر شده است. حالا او با حمله به شهرهای دیگر و فتح آن ها پیش بینان را به اهدافشان نزدیک تر می کند اما خیلی زود بر سر غرور لوک و دشمنی او با ادموند اوضاع بهم می ریزد و میان پیروانش دودستگی ایجاد می شود.

لکنت گاهی غم در لبی است که می‌خنداند گاهی درد در دستی است برای نوشتن که قلم شده است گاهی آزادی در کاردی است که به استخوان پرنده رسیده است من تفاوت آفتاب و زغالم سجع خونین کبک و کباب و کباب کبک کاسه‌ی آبی که به‌زور به گوسفند می‌خورانند قبل قتل سطربه‌سطر موسیقی ظریف پنهانی لابه‌لای کلمات دستور ساطور و دست بزمم در سرآغاز لکنتی دسته‌جمعی؛ بزم رزم من مردی ساده آمیخته به کلمه‌هایی ساده‌تر مردی سوخته‌ام که به آفتاب آویخته گاهی دستم نمی‌رود به آفتاب گاهی پایم نمی‌رود به محراب گاهی دستم قلم شده برای نوشتن گاهی که پایم را از آرزو بریده‌اند.

جنگ نکشتش، نخل کشتش و سه تا یتیم گذوشت رو دستُم.
فاطو می‌گفت: عزیز تو رَ به جان امیرو ئی قد تلواسه نکن.  سیت خوب نیس.
عزیز می‌گفت: دردُم سبک می‌شه وختی حرفشو می‌زنُم… چهلّمش را که دادُمه، ممّدو بِرارش گفت سوری! تو جِوونی، یتیم داری، تو بندر به جمال تو کَمَن. صدتا چش پُشتِت له له می‌زنن.
گفتُم : ئی که مردا چششون ناپاکه، گناه منه؟
گفت : سی آبروداری می‌گم.
گفتم : چه کنم؟
گفت : بیا عقدت کنم خلاص.
گفتمش : برارت سی مو وفا نکرد.

گفت : سی خودُم نمی‌گُم. سی خاطر تو و ئی روله‌ها می‌گُم.

قطعا شبه جزیره ی عربستان قبل از اسلام از این جهان جدا نبوده است؛ هر چند که برای کسی که به درستی درباره ی آن تحقیق و پژوهش عمیقی نکرده باشد، این گونه به نظر نمی رسد. این کشور، با صحراهای گسترده و کمبود منابع آب که منجر به فقر ساکنانش شده بود و جابه جایی زیاد بادیه نشینانش در طلب روزی، برای کسی که درباره ی آن تحقیق می کند، این چنین تصور می شود که وسایل و ابزار لازم برای ایجاد یک تمدن، در آن مهیا نبوده است اما حقیقت چیز دیگری است؛ این جزیره ی دوردست و وسیع تحت تأثیر عوامل مختلفی از وقایع تاریخی و فرهنگی قرار گرفت. این گونه به نظر می رسد که تمدن های گذشته، در کنار رودها یا بر بالای تپه های مشرف بر دریاها به وجود آمده بودند و این ویژگی ها بر بسیاری از سرزمین هایی که در تاریخ قدیم، تمدن آن ها شکوفا شد، صدق می کند. کنار رود نیل در مصر، سرزمین جزیره در عراق و کشور یونان، نمونه های فراوانی هستند که این نظر را تأیید می کنند. .

«میز» و «1979» دو نمایشنامه‌ای هستند که بهار کاتوزی نوشته و در قالب یک کتاب منتشر شده است. نمایش‌نامه‌ی «میز» که در ابتدای کتاب آمده است، فضای یک خانه را به‌تصویر می‌کشد که اعضای خانواده در آن همزمان با سقف و چهارستون خانه، در روابط میان خودشان هم دچار شکاف و گسست شده‌اند، گسستی میان سه نسل و در عین حال با جنسیت و روحیات متفاوت. باران می‌آید و سقف خانه در حال فروریختن است و اعضای خانه با یکدیگر در این باره چالش می‌کنند و ما را هم با این چالش همراه کرده‌اند.
اما نمایشنامه‌ی دوم یعنی «1979» یک تک‌گویی طولانی‌ست و بازیگر در آن نقش خود نویسنده یا همان بهار کاتوزی را ایفا می‌کند. ماجرا به ابتدای انقلاب برمی‌گردد و دوستی دیرینه‌ی پدر بهار با محسن مخملباف و همزمان، متن پیوندی ناگسستنی با تاریخ سینمای ایران و جهان برقرار می‌کند. جذابیت نمایشنامه به مستندنمایی و در عین حال جزئیات دراماتیک شخصیتهایی است که همه را راوی پیش رویمان تجسم می‌بخشد.

«برف بی صداس… ولی آب صدا داره، انگار یه نجواست… باد ولی جیغ می‌کشه. کنار گوشِت… آروم… آروم جیغ می‌کشه… آفتاب بی‌صداس ولی. رنگ می‌پاشه روی شونه ت… خورشید آهنگ داره… پرتاب می‌کنه آفتابو با آهنگ… هوا هم که فریاده. هیچی هم جز فریاد نیست… ولی نور… کِش داره… می‌گذره؛ ممتد. نور هم بی‌صداس، مطلقِ صفرِ صداست. تاریکی از اونم ساکت تره. زیر مطلقِ صفرِ صداس. تاریکی بی‌صداس. عین برف. صدا بی‌صداس. از کنارت که می‌گذره، انگار مُرده گذشته؛ هیچ که هیچ. صدا بی‌صداس، عین برف، عین تاریکی، عین تو.»

پساباستان ـ یک واژه ی نسبتاً جدید در تاریخ نگاری هزاره ی اول پس از میلاد ـ عموماً به مطالعه ی دنیای مدیترانه و به طور خاص امپراطوری روم و ادامه ی آن در دوره ی بیزانس پرداخته است. اخیراً اما بسیاری به این باور رسیده اند که باید با توجهی همسان و در بستری مشابه به مطالعه ی تاریخ خاور نزدیک، از جمله تاریخ ایران و موازین سیاسی و فرهنگی امپراطوری ساسانی پرداخته شود. امید است که این کتاب سبب افزایش علاقه به شناخت تمدنی گردد که زیربنای شناخت خاور نزدیک در طی قرون وسطی و زمان معاصر است

«جیمز جویس»، اولین فرزند از ده فرزند خانوادۀ جویی بود که در دوم فوریه در شهر دوبلین به دنیا آمد. او پس از گذراندن دوران دبیرستان، وارد کالج شد و پس از آن شروع به نوشتن مقالاتی چون «درام و زندگی»، «روزگار هوچیگری»، «جیمز کلارنس منگن» و «چهرۀ هنرمند» کرد. همچنین در طول این سال‌ها شعرهای متعدد و داستان‌هایی مانند: خواهران، اولین و پس از مسابقه را به چاپ رساند. او از سال 1904 تدریس را در مدارس و دانشگاه‌ها آغاز کرد، اما در شهر خاصی ساکن نبود و بیشتر عمر خود را نقل‌مکان می‌کرد. چهار اثر بزرگ جیمز، دویلینی‌ها، چهرۀ هنرمند، اولیس، و شب‌زنده‌داری فینگن‌ها نام دارد. البته او آثار دیگری نیز به نام‌های مجموعۀ شعر موسیقی مجلسی و نمایش‌نامۀ تبعیدی‌ها دارد. جیمز جویس، نویسنده‌ای مرموز و ناشناخته است، با این حال آثارش بازگوی زندگی وی و دوستان و عشق‌هایش و مهم‌تر از همه شهر دوبلین‌اند. او در سال 1941 در زوریخ درگذشت و در همان‌جا به خاک سپرده شد.