«میز» و «1979» دو نمایشنامه‌ای هستند که بهار کاتوزی نوشته و در قالب یک کتاب منتشر شده است. نمایش‌نامه‌ی «میز» که در ابتدای کتاب آمده است، فضای یک خانه را به‌تصویر می‌کشد که اعضای خانواده در آن همزمان با سقف و چهارستون خانه، در روابط میان خودشان هم دچار شکاف و گسست شده‌اند، گسستی میان سه نسل و در عین حال با جنسیت و روحیات متفاوت. باران می‌آید و سقف خانه در حال فروریختن است و اعضای خانه با یکدیگر در این باره چالش می‌کنند و ما را هم با این چالش همراه کرده‌اند.
اما نمایشنامه‌ی دوم یعنی «1979» یک تک‌گویی طولانی‌ست و بازیگر در آن نقش خود نویسنده یا همان بهار کاتوزی را ایفا می‌کند. ماجرا به ابتدای انقلاب برمی‌گردد و دوستی دیرینه‌ی پدر بهار با محسن مخملباف و همزمان، متن پیوندی ناگسستنی با تاریخ سینمای ایران و جهان برقرار می‌کند. جذابیت نمایشنامه به مستندنمایی و در عین حال جزئیات دراماتیک شخصیتهایی است که همه را راوی پیش رویمان تجسم می‌بخشد.

«برف بی صداس… ولی آب صدا داره، انگار یه نجواست… باد ولی جیغ می‌کشه. کنار گوشِت… آروم… آروم جیغ می‌کشه… آفتاب بی‌صداس ولی. رنگ می‌پاشه روی شونه ت… خورشید آهنگ داره… پرتاب می‌کنه آفتابو با آهنگ… هوا هم که فریاده. هیچی هم جز فریاد نیست… ولی نور… کِش داره… می‌گذره؛ ممتد. نور هم بی‌صداس، مطلقِ صفرِ صداست. تاریکی از اونم ساکت تره. زیر مطلقِ صفرِ صداس. تاریکی بی‌صداس. عین برف. صدا بی‌صداس. از کنارت که می‌گذره، انگار مُرده گذشته؛ هیچ که هیچ. صدا بی‌صداس، عین برف، عین تاریکی، عین تو.»

پساباستان ـ یک واژه ی نسبتاً جدید در تاریخ نگاری هزاره ی اول پس از میلاد ـ عموماً به مطالعه ی دنیای مدیترانه و به طور خاص امپراطوری روم و ادامه ی آن در دوره ی بیزانس پرداخته است. اخیراً اما بسیاری به این باور رسیده اند که باید با توجهی همسان و در بستری مشابه به مطالعه ی تاریخ خاور نزدیک، از جمله تاریخ ایران و موازین سیاسی و فرهنگی امپراطوری ساسانی پرداخته شود. امید است که این کتاب سبب افزایش علاقه به شناخت تمدنی گردد که زیربنای شناخت خاور نزدیک در طی قرون وسطی و زمان معاصر است

«جیمز جویس»، اولین فرزند از ده فرزند خانوادۀ جویی بود که در دوم فوریه در شهر دوبلین به دنیا آمد. او پس از گذراندن دوران دبیرستان، وارد کالج شد و پس از آن شروع به نوشتن مقالاتی چون «درام و زندگی»، «روزگار هوچیگری»، «جیمز کلارنس منگن» و «چهرۀ هنرمند» کرد. همچنین در طول این سال‌ها شعرهای متعدد و داستان‌هایی مانند: خواهران، اولین و پس از مسابقه را به چاپ رساند. او از سال 1904 تدریس را در مدارس و دانشگاه‌ها آغاز کرد، اما در شهر خاصی ساکن نبود و بیشتر عمر خود را نقل‌مکان می‌کرد. چهار اثر بزرگ جیمز، دویلینی‌ها، چهرۀ هنرمند، اولیس، و شب‌زنده‌داری فینگن‌ها نام دارد. البته او آثار دیگری نیز به نام‌های مجموعۀ شعر موسیقی مجلسی و نمایش‌نامۀ تبعیدی‌ها دارد. جیمز جویس، نویسنده‌ای مرموز و ناشناخته است، با این حال آثارش بازگوی زندگی وی و دوستان و عشق‌هایش و مهم‌تر از همه شهر دوبلین‌اند. او در سال 1941 در زوریخ درگذشت و در همان‌جا به خاک سپرده شد.

این اثر، چهارمین کتاب و اولین مجموعه داستانی محسن توحیدیان است. آن‌چه داستان‌های کتاب «نام آن گل‌ها عدم بود» را در یک مجموعه قرار می‌دهد، مفهوم «غیاب» و «نبودگی» است. توجه ویژه‌ی نویسنده به زبان و به‌کارگرفتن دیگرگونه‌ی آن در موقعیت‌ها و فضاهای گوناگون به هر داستان بافت کلامی مخصوص به خودش را داده و این توجه در داستان «مرگ پاستر» که با نثر داستان‌های پاورقی عصر پهلوی نوشته شده است، شیوه‌ی ویرایش داستان را هم برای رسیدن به فرمی که فاصله‌گذاری را نفی می‌کند، دستخوش تغییر کرده است. داستان‌های این کتاب از رئالیسم تن می‌زنند و شخصیت‌ها در معرض چیزی هستند که نویسنده آن را «گل‌هایی کوچک با برگ‌هایی از غیاب» می‌نامد و آن نام روادارانه‌ی‌ «مرگ» است.

«وقتی آن قدری که باید هم را زجر داده ایم»، چنانکه از عنوان فرعی اش پیداست، اقتباسی ست آزاد از رمان نامه نگارانه ی «پاملایا پاداش پاکدامنی» اثر ساموئل ریچاردسون پاملا، قصه ی دختر خدمتکار کم سنی است به همین نام که بعد از مرگ مادرش می کوشد از خلال نامه ها و یادداشت های روزانه ای که همگی خطاب به والدین درگذشته اش نوشته می شوند، میان تربیت سفت و سخت و خواسته هایش آشتی ای برقرار کند.