این کتاب درباره‌ی کابوس‌ها، فاجعه‌ها و رویاها است. هم‌چنین در مورد امور جاری و روزمره‌ای است که به زندگی ما تداوم و معنا می‌بخشد. کتاب پیش رو در مورد گرمایش سیاره‌ی ماست. اگر این پدیده عنان‌گسیخته پیش رود، تهدیدی جدی برای تمدن ما ایجاد می‌کند. این تغییراتی که ما در اقلیم جهان ایجاد می‌کنیم، باعث می‌شود آب و هوا به طور فزاینده حاد و آشفته گردد و مناطق وسیعی از جهان در معرض خشکسالی قرار گیرد و سرانجام غیرقابل سکونت شود. … این کتاب کندوکاوی طولانی درباره‌ی یك پرسش است. چرا اکثر مردم، درغالب مواقع، چنان عمل می‌کنند که انگار می‌توان این مشکل بزرگ را نادیده گرفتی … انتشار گازهای گلخانه‌ای از سوی صنایع مدرن، باعث می‌شود اقلیم زمین گرم تر شود که می‌تواند نتایج مخربی برای آینده به همراه داشته باشد. با این حال، اکثریت مردم برای تغییر عادات روزانه‌ای که منبع خطراتی است که تغییرات اقلیم برای ما دارد، کار ناچیزی انجام می‌دهند و یا اصلا هیچ کاری نمی‌کنند. (از مقدمه‌ی نویسنده)

در این کتاب، تجربه‌ی انقلاب‌های قرن بیستم در کشورهای روسیه، آلمان، چین، ویتنام، کوبا و نیکاراگوئه بازخوانی و در پرتو پیروزی‌ها و شکست‌هایی که در تاریخ انقلاب‌های سوسیالیستی در قرن بیستم شاهد بودیم بر اهمیت و اولویت انقلاب اجتماعی به‌موازات انقلاب سیاسی تأکید می‌شود. این درک هم‌راستا با دیدگاهی است که آنتونیو گرامشی هوشیارانه نزدیک به یک‌صد سال پیش در مقاله‌ی کوتاه خود تحت عنوان “دو انقلاب” مطرح و در آن اشاره کرد که گذار به سوسیالیسم باید در دو عرصه‌ی جداگانه اما به‌هم‌پیوسته، یعنی دولت و اقتصاد رخ دهد. اشاره‌ی گرامشی بر این است که بخش قابل‌توجهی از آن‌چه ما انقلاب می‌نامیم، در واقع مقدم بر کسب قدرت سیاسی صورت می‌گیرد. به عبارت دیگر، کسب تدریجی قدرت اجتماعی مقدم بر دولت‌مداری است.

هنینگ مانکل (1948ـ2015)، نویسنده‌ی سوئدی و فعال اجتماعی و سیاسی، عمده‌ی شهرت‌اش را وام‌دار رمان‌های پلیسی است. اما در این رمان، با نثری ساده و شوخ، به زندگی پزشک بازنشته‌ای می‌پردازد که انزوا گزیده، اما با اتفاقاتی که رخ می‌دهد به ارتباط با آدم‌های دیگر وادار می‌شود. «شرمنده شدم. همیشه در چیزهای دیگران کاوش می‌کردم. حتا بلد بودم با بخار پاکتِ نامه را باز کنم و بعد دوباره بچسبانم‌اش. مادر مجموعه‌ای نامه داشت، مربوط به دوران جوانی‌اش، که در آن‌ها خطاب به دوستی همه‌ی رازهایش را گفته بود. کمی پیش از مرگ‌اش روبانی دور آن‌ها پیچید و ازمان خواست آن‌ها را بسوزانیم. این کار را کردم ــ اما اول خواندم‌شان. دفتر خاطرات دوست‌دخترهایم را می‌خواندم و به کمدهاشان هجوم می‌بردم؛ بلد بودم چه‌طور میزهای پزشکان همکارم را وارسی کنم. و حتا بیمارهایی بودند که محتویات کیف‌شان را به‌دقت بررسی می‌کردم. هیچ‌وقت پولی ندزدیدم. به‌دنبال چیز دیگری بودم. راز. ضعف آدم‌ها. و چیزهایی که هیچ‌کس نمی‌دانست به‌جز من.»

نغمه‌ی شبانه پنجمین اثر داستانی کریستوفر اَبانی (1966-)، نویسنده و شاعر زاده‌ی نیجریه و مقیم آمریکا، است که جایزه‌ی “پِن” سال 2008 را نصیب‌اش کرد. در گرماگرم جنگی داخلی در نیجریه، پسربچه‌ای از هم‌رزمانِ‌ خود جا مانده و در پی آن‌ها می‌گردد. او در این جست‌وجو ما را به سفری در دل یادها و رؤیاهای خود و اسطوره‌های بی‌کران کشورش می‌برد. نغمه‌ی شبانه سرشار از خیال‌ها و نمادهایی است که رنج‌های یک ملت را به تصویر می‌کشند. اگر ما بی‌گناهانِ این جنگ‌ایم، پس این‌همه شرارت را از کجا یاد گرفتیم؟ چه‌کسی به من یاد داد تا از کشتن لذت ببرم، لذت یگانه‌ای که برایم مانند اوجِ کام‌جویی است؟ فرقی نمی‌کند که چگونه مرگی باشد… لذت‌اش یکسان است و کافی است که دقیقاً روی همان لحظه، دقیقاً روی همان عمل، تمرکز کنم. هرگز پسربچه نبوده‌ام. این را از من دزدیده‌اند و هرگز هم مرد نخواهم بود. من شاید هیولایی افسانه‌ای باشم که تنها معاشقه‌ی وحشت‌آورِ کشتار را می‌شناسد.

سام سلوُن در سال 1923 در سن‌فرناندوی ترینیداد و توباگو و در خانواده‌ای هندی‌تبار به دنیا آمد. در سال 1950 به بریتانیا مهاجرت کرد و هم‌زمان با کار در سفارت هندوستان، داستان‌ها و نوشته‌های کوتاهی برای مطبوعات انگلیسی نوشت. در همین دوران بود که شاهکارش، رمان لندنی‌های تنها را منتشر کرد (1956) ـــ کتابی که سبب شد بعدها او را «پدر نویسندگان سیاه بریتانیا» بخوانند. لندنی‌های تنها توصیف دقیقی بود از وضعیت زیستی مهاجرانی که در سال‌های پس از جنگ جهانی دوم از جای‌جای جهان راهی شهرهای اروپایی شده بودند؛ تصویری بی‌بدیل از حال‌وهوای زندگی آنان و از زبان و افکارشان. سلوُن که در ابتدا کتابش را با زبان انگلیسی معیار نوشته بود، پس از تلاشی چندماهه دریافته بود که برای رساندن چندوچون تجربه‌ی مهاجران به زبان دیگری نیاز است، و از این رو اثرش را، هم در گفت‌وگوها و هم در متن روایت، به زبانی ورای انگلیسی معیار بازگرداند: زبانی با نحو شکسته، افعال بی‌زمان و پر از لغات و اصطلاحات عامیانه؛ انگلیسیِ پرنیش‌ونوشِ مهاجران لاتینی و آفریقایی و هندی. حاصل این تلاش، رمانی بود که از تأثیرگذارترین آثار ادبیات مهاجرت شد.
سلوُن در نهایت در راه بازگشت به کشورش در سال 1994، در اثر نارسایی تنفسی در فرودگاه بین‌المللی پیارکو درگذشت. اما کتاب او نه اثری معطوف و محدود به لندن دهه‌ی 1950، که هجویه‌ی ماندگاری بود که شاید امروز، با فراگیری هرچه بیش‌تر بحران مهاجرت، خواندنی‌تر از هر زمانی باشد.