خال خالی آن بالای بالا بود. بالاتر از هر پرنده ای که می توانست توی آسمان پرواز کند. بالاتر از هر ابری که می توانست ببارد و بالاتر از آن که کسی از روی زمین بتواند او را میان رنگ آبی آسمان پیدا کند و با انگشت به دیگران نشانش بدهد. …خال خالی چشم هایش را باز کرد و قیافه ی شگفت زده ی آقای جنگلبان را دید که داشت با او صحبت می کرد…

ببین چقدر بدبخت بودم ایزا. وقتی این نامه را بخوانی دیگر فرصتی نمی ماند که به حالم دل بسوزانی. اما امیدوارم اندکی از دردم را احساس کنی و به این امید دلخوشم… رنج می کشم ایزا. باد جنوب همه جا را می سوزاند. تشنه ام و فقط آب ولرم دستشویی در دسترسم است. هزار هزار ثروت دارم و یک لیوان آب خنک ندارم.

این بار آمدی نمی گویم برو نمی گویم دیگر نمی خواهمت فقط می گویم : ببین ، من شکسته ام خسته ام پریشان حال امید را گم کرده ام…

به گزارش ایسنا، مجموعه فیلمنامه کوتاه «آنجا میان دشت» حاصل منتخبی از فیلمنامه‌هایی است که در طول سال‌ها کار در عرصهه فیلم کوتاه جمع‌آوری و به همت انتشارات مهرودل به چاپ رسیده است.

سه فیلمنامه از این مجموعه یعنی فیلمنامه‌های «سایه خاموش من» «جوخه» و «او» قبلا ساخته شده و در جشنواره‌های مختلف ملی و بین‌المللی حضور داشته و جوایزی به خود اختصاص داده‌اند.

وجه اشتراک هر چهار اثر کوتاه این مجموعه پرداختن به مساله زن است؛ در بطن قالب‌ها و ساختارهای اجتماعی مختلف با کشمکش‌هایی متفاوت. زن در این مجموعه محور است و نوع رِاَکشنش در درام‌پردازی محل کشف‌وشهود؛ برای نویسنده‌ای که خود را با کاراکترهایش تحربه می‌کند و شاید برای مخاطبی که می‌خواند.

علی حیاتی کارگردان خوزستانی متولد ۱۳۵۹ در اهواز است که کارگردانی چندین فیلمنامه‌ی کوتاه را در کارنامه‌ خود دارد.«آنجا میان دشت» نخستین کتابی است که از او به چاپ می‌رسد.

«سه نمایشنامه کوتاه»

مه‌یار : حس می کنم تو رفتی به آینده و من جا موندم، جاموندم تو گذشته و فراموش شدم.

لاله : نباید خیلی به این فکرای احمقانه اجازه بدی بیان تو ذهنت.

مه‌یار : می‌شه دوباره برگردیم به اون روزا؟

لاله : نه.

مه‌یار : من هنوز عاشقتم.

لاله : باید دل کندن رو یاد بگیری، تموم شده مه‌یار، من و تو الان غریبه‌ایم برا هم.

نمایش نامه زنی که تابستان گذشته رسید مانند داستان ربه کا اثر دافنه دوموریه، حول شخص سومی می گردد که از جهان خاکی رخت بربسته؛ ولی همچنان حضورش در زندگی افراد خانواده حس می شود. داستان زنی که تابستان گذشته رسید، فضایی تاریک دارد و هر چه پیش تر می رویم این تاریکی بیشتر نمودار می شود. دیالوگ نویسی خیلی خوب و حساب شده صورت گرفته و به واکاوی تفاوت شخصیت و جهان بینی انسان ها، برداشت ها و سوتفاهم هایی پرداخته که این روزها همه ما را درگیر خودش کرده است. مسائل ساده ای که با محبت، توجه بیشتر، گوش دادن، برخورد منطقی و قبول حقیقت می توانیم حل شان کنیم.