کتاب «دستور مفصل امروز» نوشته خسرو فرشیدورد شامل پژوهش‌های تازه‌ای درباره آواشناسی و صرف و نحو فارسی معاصر و مقایسه آن با قواعد دستوری است.

این کتاب طبق اصول زبان‌شناسی جدید تألیف شده و دارای مطالب تازه و اصطلاحات مناسب است.تعریف‌های آن نسبتاً کوتاه، جامع، مانع و مبتنی بر روش علمی تحقیق است.

دستور مفصل و به بیان بهتر دستور مادر است. رابطه دستور علمی و تعلیمی بیان شده، از شیوه‌های نادرست مانند سره‌نویسی پرهیز شده و از شیوه‌های پسندیده سنتی، بهترین منابع فارسی و خارجی بهره‌گیری شده است. به زبانی ساده و برای فوائد عملی نوشته شده و در خدمت املا، درست‌نویسی، نقد ادبی، ترجمه، زبان معیار، لغت‌سازی و… قرار گرفته است.

مصلح‌الدین سعدی شیرازی یکی از ستارگان پرفروغ شعر و ادب فارسی است که حدود سال۶۰۶ هجری قمری در شیراز و در خانواده‌ای به تعبیر خودش «همه از عالمان دین» دیده به جهان گشود. او مجموعه آثاری به نثر و نظم نوشت که همه آن‌ها در کتاب نسبتاً قطوری گردآمده و کلیات سعدی نام دارد. کلیات سعدی در بر دارنده دو شاهکار بلامنازع او، یعنی بوستان و گلستان و غزلیات و ترجیعات، مثلثات و قطعات و رساله‌های منثور اوست. دکترمحمدرضا برزگر خالقی با همکاری دکتر تورج عقدایی، استاد دانشگاه زنجان «شرح غزل‌های سعدی» را همراه با مقدمه، تلفظ واژه‌های دشوار، درست‌خوانی و زیبایی‌شناسی تدوین کرده‌اند.

ادبیات مانوی به مجموعه اسناد مانوی گفته می‌شود که توسط مانی، پیروان مانی یا غیرمانویان به دست ما رسیده است. آموزه‌ها و آثار مانی، فعالیت‌ها و کتاب‌های پیروان و شاگردان او، نیز نوشته‌های انتقادی مخالفان مانی و پیروان ادیان دیگر، هریک سهم بسزایی در ارائه تصویری روشن و کامل از مانی برعهده دارند. بخش عمده متن مانوی را سروده‌های دینی تشکیل می‌دهند که به همان شیوه سنت قدیمی سرودهای اوستایی تصنیف شده‌اند. بعضی از سرودها در دست‌نویس‌های مانوی به‌شکل شعر نوشته شده، اما بیشتر آنها به‌صورت نثرند؛ ولی با نقطه‌گذاری دقیق مشخص شده‌اند. در متون مانوی، چهار نوع ادبی می‌توان یافت: ادبیات تعلیمی با قطعات زیبا که گاه با گلستان سعدی پهلو می‌زند؛ ادبیات غنایی و لیریک که هم در شعر و هم در نثر مانوی نمونه‌هایی از آن می‌توان یافت؛ ادبیات روایی که از این نوع داستان‌های متعدد در نوشته‌های مانوی داریم. نوشته‌هایی که درواقع هم داستان است، هم تمثیل. اینها درواقع همان داستان‌های خیلی کوتاه یا داستانک است که از تمثیلات انباشته است و سرانجام زندگی‌نامه‌نویسی که از ژانرهای جدید ادبی است. مطالب این کتاب شامل: پیشگفتار، گفتار اول: زندگی مانی، آثار و پژوهش‌های مانوی، گفتار دوم: بحثی در تاریخ اندیشه‌های گنوسی، تصویرهایی از هنر مانوی، متون مانوی، نثر، کتاب اول: مانی و تاریخچۀ آیین او، کتاب دوم: اندرزها و دستورها، کتاب سوم: دربارۀ آفرینش و پایان جهان، کتاب چهارم: دربارۀ روح و رستگاری، کتاب پنجم: دربارۀ عیسی مسیح، کتاب ششم: تمثیل‌ها و نوشته‌های گوناگون است.

کتاب آتوسا نوشتهٔ هلن افشار است. نشر جوانه توس این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر یک رمان تاریخی پیرامون زندگی و روزگار «آتوسا» (دختر کورش بزرگ) است.

هلن افشار در کتاب آتوسا کوشیده است تا در قالب یک قصه، زندگی آتوسا، شاهزادهٔ ایرانی در روزگار هخامنشیان، را به تصویر بکشد. از آتوسا یک سردیس سنگی باقی مانده است. سردیس آتوسا یکی از اشیای باستانی و متعلق به دوران هخامنشی است. این سردیس سنگی در اطراف تخت‌جمشید کشف شده است. آتوسا (۵۵۰ – ۴۷۵ پیش از میلاد) از شهبانوهای ایران بود. وی دختر کورش بزرگ، همسر پادشاه هخامنشی داریوش بزرگ، و مادر خشایارشا بود. جنس این اثر باستانی از سنگ فیروزه است. ساختن این اثر مربوط به دوران داریوش است.

آتوسا از تأثیرگذارترین زنان در شاهنشاهی هخامنشی بوده است. گفته شده است که هیچ زنی به‌عنوان پادشاه یا به‌عنوان نایب‌السلطنه بر شاهنشاهی هخامنشی حکومت نکرد، اما برخی از شهبانوان، به‌ویژه آتوسا و پروشات بر امور نفوذ داشته‌اند.

شاهنشاهی هخامنشی (۵۵۰ – ۳۳۰ پیش از میلاد) یک پادشاهی باستانی ایرانی استوار در باختر آسیا بود که به‌وسیلهٔ «کوروش بزرگ» در سال ۵۵۰ پیش از میلاد بنیان‌گذاری شد و در زمان خشایارشای یکم به بیشترین‌ اندازهٔ خود رسید. شاهنشاهی هخامنشی در بزرگ‌ترین گسترهٔ سرزمینی خود از بالکان و اروپای شرقی در باختر و تا درهٔ سند در خاور امتداد داشت. این شاهنشاهی را بزرگ‌ترین امپراتوری جهان تا آن روز دانسته‌اند. این امپراتوری نهایتاً با حملهٔ «اسکندر مقدونی» به ایران از بین رفت.

این کتاب که در ۲۴ بخش نوشته شده است با بخشی تحت‌عنوان «۵۳۰ پیش از میلاد مسیح» آغاز می‌شود.

هزار سال بیشتر است که جمع آوری مراسلات فارسی یکی از فعالیتهای پسندیده ادبی بوده است.
با وجود این، گرد آوردن مکاتبات میان دو تن سابقه ای ندارد و با تغییراتی که دنیا در همین چند دهه اخیر به خود دیده و رسم نامه نویسی تقریباً برافتاده است گمان نمی رود نشر چنین مکاتباتی دوام داشته باشد. ایرج افشار، که کتاب حاضر مجموعه ای از مکاتبات میان او و مجتبی مینوی است (به ترتیب ۸۹ و ۴۸ نامه)، خود از پیشگامان نشر مراسلات رجال تاریخی، فرهنگی و ادبی ایران بود و با رویه منظمی که در زندگی داشت، هم هزاران نامه به اقصی نقاط جهان نوشت و هم گنجینۀ کم نظیری از نامه های دیگران به خود برجای گذاشت. نامه های افشار و مینوی اغلب از دههٔ سی و چهل قرن گذشته است و شمه ای از فعالیت های علمی و فرهنگی دو تن از ایران دوستان نامدار در عرصۀ زبان و ادب فارسی را باز می نماید. جز اینکه سبک انشای نامه ها آموزنده است، با خواندن آن ها فضای فرهنگی حاکم بر آن زمان را نیز بهتر می توان شناخت.

سده چهاردهم میلادی را از جهات بسیاری می‌توان ـینه تمام‌نمای سرشت و سرنوشت بشر دانست. آدمی در عصر مصائب ردای ریا را از هم می‌درد و نهاد راستین خود را عریان می‌سازد. سده چهاردهم به‌راستی عهد فاجعه‌باری بود: جنگ صدساله خانمان‌سوز، جنگ صلیبی مصیبت‌بار، فساد باورناپذیر کلیسا، شقاق ویرانگر سریر پاپ، بیماری همه‌گیر مرگبار، سرکوب خونین شورش به‌جان‌آمدگان، رونق بازار داعیان گمراه، تاراج بی‌پایان راهزنان و رنج وصف‌ناشدنی مردمان در زیر یوغ دروغ. بر انسان دوران ماست که هر از گاه درنگی کند، در آینه آفاق دوردست به چهره خویش بنگرد و از خود بپرسد به‌راستی گذشتگان چگونه به چنین ورطه‌های هولناکی افتادند و چگونه از قعر سیاهی به جانب روشنی بازگشتند.