اثری است از راجر كیمی ین به ترجمه ی حسین یاسینی و چاپ انتشارات چشمه. كتابی جامع و آموزنده كه برای آشنایی خوانندگان با عناصر، مبانی، سبك های مختلف موسیقی غرب و تحولات آن از قرون وسطی تا قرن بیستم و پس از آن، به معرفی آهنگ سازان و آثار آن ها و ارائه ی 142 طرح شنیداری می پردازد. در انتهای این مجموعه موسیقی غیرغربی نیز مورد مطالعه قرار می گیرد.

مصلح‌الدین سعدی شیرازی یکی از ستارگان پرفروغ شعر و ادب فارسی است که حدود سال۶۰۶ هجری قمری در شیراز و در خانواده‌ای به تعبیر خودش «همه از عالمان دین» دیده به جهان گشود. او مجموعه آثاری به نثر و نظم نوشت که همه آن‌ها در کتاب نسبتاً قطوری گردآمده و کلیات سعدی نام دارد. کلیات سعدی در بر دارنده دو شاهکار بلامنازع او، یعنی بوستان و گلستان و غزلیات و ترجیعات، مثلثات و قطعات و رساله‌های منثور اوست. دکترمحمدرضا برزگر خالقی با همکاری دکتر تورج عقدایی، استاد دانشگاه زنجان «شرح غزل‌های سعدی» را همراه با مقدمه، تلفظ واژه‌های دشوار، درست‌خوانی و زیبایی‌شناسی تدوین کرده‌اند.

ادبیات مانوی به مجموعه اسناد مانوی گفته می‌شود که توسط مانی، پیروان مانی یا غیرمانویان به دست ما رسیده است. آموزه‌ها و آثار مانی، فعالیت‌ها و کتاب‌های پیروان و شاگردان او، نیز نوشته‌های انتقادی مخالفان مانی و پیروان ادیان دیگر، هریک سهم بسزایی در ارائه تصویری روشن و کامل از مانی برعهده دارند. بخش عمده متن مانوی را سروده‌های دینی تشکیل می‌دهند که به همان شیوه سنت قدیمی سرودهای اوستایی تصنیف شده‌اند. بعضی از سرودها در دست‌نویس‌های مانوی به‌شکل شعر نوشته شده، اما بیشتر آنها به‌صورت نثرند؛ ولی با نقطه‌گذاری دقیق مشخص شده‌اند. در متون مانوی، چهار نوع ادبی می‌توان یافت: ادبیات تعلیمی با قطعات زیبا که گاه با گلستان سعدی پهلو می‌زند؛ ادبیات غنایی و لیریک که هم در شعر و هم در نثر مانوی نمونه‌هایی از آن می‌توان یافت؛ ادبیات روایی که از این نوع داستان‌های متعدد در نوشته‌های مانوی داریم. نوشته‌هایی که درواقع هم داستان است، هم تمثیل. اینها درواقع همان داستان‌های خیلی کوتاه یا داستانک است که از تمثیلات انباشته است و سرانجام زندگی‌نامه‌نویسی که از ژانرهای جدید ادبی است. مطالب این کتاب شامل: پیشگفتار، گفتار اول: زندگی مانی، آثار و پژوهش‌های مانوی، گفتار دوم: بحثی در تاریخ اندیشه‌های گنوسی، تصویرهایی از هنر مانوی، متون مانوی، نثر، کتاب اول: مانی و تاریخچۀ آیین او، کتاب دوم: اندرزها و دستورها، کتاب سوم: دربارۀ آفرینش و پایان جهان، کتاب چهارم: دربارۀ روح و رستگاری، کتاب پنجم: دربارۀ عیسی مسیح، کتاب ششم: تمثیل‌ها و نوشته‌های گوناگون است.

گروه فشار اسرائیل و سیاست خارجی آمریکا، توسط جان جی. میرشایمر از دانشگاه شیکاگو و استفان ام. والت از دانشکده جان اف کندی دانشگاه هاروارد ، یکی از بحث‌برانگیزترین مقالات اخیر بود که هم فریاد خشم و هم تشویق و قدردانی برای به چالش‌کشیدن آنچه را که در آمریکا تابو بوده است برانگیخت: تأثیر لابی اسرائیل بر سیاست خارجی ایالات متحده.

اکنون در کاری بسیار پراهمیت، میرشایمر و والت استدلال خود را تعمیق و گسترش داده و با تحولات اخیر در لبنان و ایران مواجه می‌شوند. آنها سطح درخورتوجهی از حمایت مادی و دیپلماتیکی را که ایالات متحده به اسرائیل ارائه می‌دهد توضیح می‌دهند و استدلال می‌کنند که این پشتیبانی را نمی‌توان چه براساس زمینه‌های استراتژیک و چه اخلاقی توضیح داد. این رابطه استثنایی عمدتاً به‌دلیل اثرات سیاسی اتحاد سست افراد و سازمان‌هایی است که به‌طور فعال برای شکل‌دادن به سیاست خارجی ایالات متحده درجهت طرفداری اسرائیل تلاش می‌کنند. میرشایمر و والت به‌طرز تحریک‌آمیز ادعا می‌کنند که این لابی تأثیر گسترده‌ای بر وضعیت آمریکا در سرتاسر خاورمیانه دارد – در عراق، ایران، لبنان، و درگیری اسرائیل و فلسطین – و سیاستی که پیش گرفته شده نه به نفع ملی آمریکاست و نه به‌طور بلندمدت، مورد علاقه اسرائیل. این لابی همچنین بر روابط آمریکا با متفقین مهم تأثیر می‌گذارد و خطراتی را که همه کشورها درخصوص تروریسم جهانی با آن روبه‌رو هستند افزایش می‌دهد.

هزار سال بیشتر است که جمع آوری مراسلات فارسی یکی از فعالیتهای پسندیده ادبی بوده است.
با وجود این، گرد آوردن مکاتبات میان دو تن سابقه ای ندارد و با تغییراتی که دنیا در همین چند دهه اخیر به خود دیده و رسم نامه نویسی تقریباً برافتاده است گمان نمی رود نشر چنین مکاتباتی دوام داشته باشد. ایرج افشار، که کتاب حاضر مجموعه ای از مکاتبات میان او و مجتبی مینوی است (به ترتیب ۸۹ و ۴۸ نامه)، خود از پیشگامان نشر مراسلات رجال تاریخی، فرهنگی و ادبی ایران بود و با رویه منظمی که در زندگی داشت، هم هزاران نامه به اقصی نقاط جهان نوشت و هم گنجینۀ کم نظیری از نامه های دیگران به خود برجای گذاشت. نامه های افشار و مینوی اغلب از دههٔ سی و چهل قرن گذشته است و شمه ای از فعالیت های علمی و فرهنگی دو تن از ایران دوستان نامدار در عرصۀ زبان و ادب فارسی را باز می نماید. جز اینکه سبک انشای نامه ها آموزنده است، با خواندن آن ها فضای فرهنگی حاکم بر آن زمان را نیز بهتر می توان شناخت.

محمدجواد ظریف خوانساری (زادهٔ ۱۷ دی ۱۳۳۸ در تهران) دیپلمات ایرانی است که در دولت یازدهم و دوازدهم سمت وزیر امور خارجه را بر عهده داشت. او همچنین از اعضای شورای عالی جمعیت هلال‌احمر و دانشیار دانشکده مطالعات جهان دانشگاه تهران است.او دانش‌آموخته کارشناسی ارشد روابط بین‌الملل از دانشگاه ایالتی سان‌فرانسیسکو، همچنین کارشناسی ارشد مطالعات بین‌الملل و دکترای حقوق و روابط بین‌الملل از دانشگاه دنور است. ظریف فعالیت شغلی خود را از سال ۱۳۵۷ در کنسولگری ایران در سانفرانسیس

سده چهاردهم میلادی را از جهات بسیاری می‌توان ـینه تمام‌نمای سرشت و سرنوشت بشر دانست. آدمی در عصر مصائب ردای ریا را از هم می‌درد و نهاد راستین خود را عریان می‌سازد. سده چهاردهم به‌راستی عهد فاجعه‌باری بود: جنگ صدساله خانمان‌سوز، جنگ صلیبی مصیبت‌بار، فساد باورناپذیر کلیسا، شقاق ویرانگر سریر پاپ، بیماری همه‌گیر مرگبار، سرکوب خونین شورش به‌جان‌آمدگان، رونق بازار داعیان گمراه، تاراج بی‌پایان راهزنان و رنج وصف‌ناشدنی مردمان در زیر یوغ دروغ. بر انسان دوران ماست که هر از گاه درنگی کند، در آینه آفاق دوردست به چهره خویش بنگرد و از خود بپرسد به‌راستی گذشتگان چگونه به چنین ورطه‌های هولناکی افتادند و چگونه از قعر سیاهی به جانب روشنی بازگشتند.