خانم مارپل لباس سیاه زردوزی شده ای به تن داشت که در قسمت کمر تنگ می شد و توری چین داری جلو بالاتنه آن را زینت می داد. دستکشهای توری سیاه بدون انگشت به دست داشت و کلاه توری مشکی روی انبوه موهای سفید جمع شده در بالای سرش خودنمایی می کرد. خانم مارپل بافتنی می بافت، چیزی سفید و نرم و کرکی. با چشمان آبی روشن و مهربانش برادرزاده اش و مهمانان او را با رضایت خاطر می نگریست. این نگاه اول متوجه خود ریموند وست شد. جوانی خوش مشرب و آگاه از این خصیصه خود؛ و بعد خانم جویس لمپریر(۳) هنرمند، با موهای کوتاه سیاه و چشمان عسلی سبز؛ سپس مرد آراسته و متشخصی به نام سر هنری کلیترینگ(۴). دو نفر دیگر هم در اتاق بودند: دکتر پندر(۵)، کشیش میانسال ناحیه، و آقای پتریک(۶)، وکیلی کوچک اندام و چروکیده با عینکی که از بالای آن به دیگران نگاه می کرد، نه از پشتش. خانم مارپل لحظه ای کوتاه توجهش را معطوف همه آنها کرد و بعد با تبسمی دوباره به بافتنی اش پرداخت. آقای پتریک، طبق عادت، قبل از شروع صحبت سرفه کوتاه و خشکی کرد و گفت: چه می گویی ریموند؟ معماهای حل نشده؟ ها  خب مقصودت چیست؟ جویس لمپریر گفت: هیچی  ریموند فقط از طنین این کلمات خوشش می آید و از شنیدن صدای خودش موقع تکرار آنها  ریموند نگاه سرزنش باری به او کرد. جویس در جواب، سرش را عقب برد، خندید و گفت: آدم حقه بازی است؛ مگرنه خانم مارپل؟ مطمئنم شما هم این را می دانید.

فرض کنیم گزارش‌گری بنویسد دختر جوان زیبای بیست و دوساله‌ای درگذشت. او قبل از مرگ از پنجرۀ اتاقش نگاهی به دریا انداخت و برای سگ محبوبش، باب، بوسۀ خداحافظی فرستاد و سپس شیر گاز منزلش را باز کرد و خودش را آمادۀ مرگ کرد. خب. چه کسی اهمیت می‌دهد که آن دختر بیست و دو سالش نبوده و بیست و شش سال داشته. اتاقش رو به دریا نبوده و رو به خشکی بوده. اسم سگش باب نبوده و بونی بوده؟ اگر روزنامه‌نگارها می‌توانند این کار را بکنند، چه اشکالی دارد که من هم درجه‌های مأموران پلیس را اشتباه کنم یا عوض کلمه هفت‌تیر از تپانچه استفاده کنم یا در مواردی که منظورم دیکتوگراف بوده، لغت گرامافون را به کار ببرم یا مثلاً از سمی نام ببرم که درجا شخص را می‌کشد و آدم فرصت نفس کشیدن هم پیدا نمی‌کند؟ این چیزها مهم نیست. مهم این است که چند تا جنازه داشته باشیم. اگر هم دیدیم داستان بی‌مزه شده، تعداد جنازه‌ها را بیش‌تر کنیم.

همه آگاه هستند ، همه هفت میلیارد جمعیت جهان. ما از افکار ، احساسات و ادراک خویش آگاهیم؟ همه افراد تجربه آگاهی را به اشتراک می گذارند، اما نسبتا کمی از افراد آگاه هستند که آگاه هستند. پارادوکس جالبی ست. زندگی اکثر مردم شامل جریان افکار ، تصاویر ، ایده ها ،احساسات ، مناظر ، صداها و غیره است. تعداد کمی از افراد می پرسند ، “چه چیزی است که این جریان افکار ، احساسات و ادراکات را می شناسد؟ با چه چیزی از تجربه خود مطلع هستم؟

به نظر می رسد خوشبختی ای که مدتها در خارج از خود ، در موقعیت ها ، اشیا و روابط به دنبال آن بوده ایم ، همیشه در شناخت ساده موجودیت خودمان همانگونه که هست همیشه موجود و در دسترس بوده است.

دانستن وجود خود ما به عنوان تجربه “من هستم” یا “من آگاه هستم” یا به سادگی دانش “من” در هر یک از ما می درخشد. این تجربه آشکار، آشنا و صمیمی هیچ ویژگی عینی ندارد و بنابراین اکثریت مردم آن را نادیده می گیرند یا دست کم می گیرند. این نادیده گرفتن وجود خود ما دلیل اصلی ناراحتی است. ماهیت تجربه آگاهی یا خود آگاهی چیست؟ کاوش در این سوالات موضوع اصلی این کتاب و اصل مسیر مستقیم به سوی صلح و خوشبختی است.
«آگاه بودن از آگاه بودن» مراقبه هایی درباره درک اساسی و غیر دوگانه است که در قلب تمام سنت های بزرگ مذهبی و معنوی نهفته است. که از تدبرهایی به رهبری روپرت اسپیرا در جلسات و سخنرانی هایش گردآوری شده است. این رویکرد ساده و قابل تأمل ، که دیدن روشنی از تجربه فرد را به جای هر نوع تلاش یا نظم و تربیت ترغیب می کند ، خواننده را به درک تجربی از موجودیت اساسی خود و صلح و تحقق ذاتی آن رهنمون می کند.

آلبرت انیشتین در سال 1879 در آلمان به دنیا آمد. در سال 1899 تصمیم گرفت شهروند سوئیس شود و در یک سال بعد از دانشگاه فارغ‌التحصیل شد. بعد از آن در اداره ثبت اختراع استخدام شد. در سال 1905 نظریه نسبیت خود را معرفی کرد. در سال 1922 برنده جایزه نوبل فیزیک شد. وی در سال 1914 به آلمان رفت و چندین سال بعد در آلمان جاسوس اعلام شد و هیتلر برای او حکم اعدام صادر کرد. بعد از آن آلبرت به نیوجرسی نقل‌مکان کرد و درنهایت در سال 1955 در 76 سالگی درگذشت.

آلفرد هیچکاک در سال 1899 در انگلیس متولد شد. در سال 1910 وارد کالج شد. در 26سالگی اولین فیلم کامل خود را با نام «باغ لذت» کارگردانی کرد. در سال 1955 برای اولین بار در تلویزیون برنامه اجرا می‌کند و شهروندی آمریکایی می‌شود. در سال 1968 جایزه ایروک تالبرگ به وی اعطا شد. در سال 1979 جایزه یک عمر تلاش هنری خود را از انستیتوی فیلم آمریکا دریافت کرد. وی در سال 1980 درگذشت.

کتاب مصور «آشپزی آسان با مایکروفر» نوشته‌ی «پاملا کلارک» از مجموعه‌ کتاب‌های آموزش کدبانو را «ارغوان اشتری» به فارسی برگردانده است. در این کتاب با نکته‌ها و تکنیک‌های آشپزی با مایکروفر و طرز تهیه‌ی سوپ‌ها، آبگوشت‌ها، غذاهای اصلی، مخلفات، سبزیجات پخته، خوراکی‌های شیرین و مرباها آشنا می‌شوید. تصاویر زیبا و رنگی از غذاها و خوراک‌های مختلفی که در کتاب آموزش داده شده، بر جذابیت آن افزوده است. در توضیح پشت جلد کتاب آمده است: «در وقت خود صرفه‌جویی و از کارایی‌های مایکروفرتان استفاده کنید. سال‌های سال از دورانی که یخ موادغذایی را به طور طبیعی آب می‌کردند و سیب‌زمینی‌های بی‌شماری را به صورت عادی می‌پختند گذشته است. دستورات آشپزی این کتاب که برای استفاده‌ی آسان و سریع هستند، ایده‌های جذابی را برای تهیه‌ی انواع سوپ‌ها، غذاهای اصلی، سبزیجات، دسرها و حتی مرباها و مارمالادها در اختیار شما قرار می‌دهد.» کتاب حاضر را انتشارات «پیک گل‌واژه» منتشر کرده و در اختیار علاقه‌مندان قرار داده است.

کتاب مصور «غذاهای مکزیکی» از مجموعه‌ کتاب‌های آموزش کدبانو را «ارغوان اشتری» به فارسی برگردانده است. در این کتاب با طرز تهیه‌ی غذاهای سبک و پیش‌غذاها، غذاهایی با گوشت قرمز، گوشت ماکیان، غذاهای دریایی، برنج، لوبیاها و سبزیجات، سالساها و خوراکی‌های شیرین و نوشیدنی‌ها آشنا می‌شوید. تصاویر زیبا و رنگی از غذاها و خوراکی‌های مختلفی که در کتاب آموزش داده شده، بر جذابیت آن افزوده است. در توضیح پشت جلد کتاب آمده است: «غذاهای مکزیکی برای مهمانی‌های خانوادگی، چاشت‌ها و جشن‌های بزرگ، ایده‌آل است. لذت‌های واقعی این شیوه‌ی آشپزی و دارای تمایلات جامعه‌ی معاصر را کشف کنید. غذاهای مکزیکی از سوپ‌های طعم‌دار گرفته تا سالساهای رنگارنگ و لوبیاهای ادویه‌دار، گوشت و غذاهای دریایی لذت را در آشپزی به همراه دارد.» کتاب حاضر را انتشارات «پیک گل‌واژه» منتشر کرده و در اختیار علاقه‌مندان قرار داده است.

اگر سقراط شهروندان را به عقلانیت و تردید در هرآنچه پیش از‌این بوده و امروز هم هست دعوت کرد، افلاطون در مقام شاگرد سقراط بنیان هستی‌شناختی انسان را به پرسش گرفت و موکدن یادآور شد که تصور شما، مردم، از حقیقت اشتباه است و همه در غاری پشت به هرآن‌چه حقیقت است زنجیرشده و گرفتارید، بدون اینکه حق داشته باشید تا پایان عمرتان سربرگردانده و لختی حقیقت را ببینید. ازهمین‌روست که سایه‌های حقیقت بر دیوار غار برای شما به نمایش درمی‌آید و شما در توهم فهم حقیقت تا به ابد دروغ را باور می‌کنید. درواقع افلاطون اولین کسی بود که حقیقت و دروغ را مفصل‌بندی کرد و چالش عظیم را پیش رو گذاشت که تا امروز ادامه دارد: حقیقت چیست و دروغ کدام است؟ مارتین هایدگر، فیلسوف بزرگ آلمانی که به عقیده‌ی بسیاری از اهل فلسفه، به دلیل دستگاه فلسفی عظیمش، مهم‌ترین فیلسوف قرن بیستم و شاید دوران مدرن است، در کتاب «آموزه‌ی حقیقت افلاطون» که به‌واقع رساله‌ای برآمده از درس‌گفتارهای او در سال‌های 1931 و 1932 درباره‌ی افلاطون است، مواجهه‌ی دوباره‌ای در شرح و تفسیر این فیلسوف یونانی ترتیب داده است. این کتاب کوچک به قلم فیلسوفی که تمام‌قد منتقد متافیزیک غربی بوده، آن هم درباره‌ی افلاطون که از بنیان‌گذاران این متافیزیک است، به شدت کنجکاوی‌برانگیز و خواندنی‌ست. آموزه‌ی حقیقت افلاطون تفسیر و تحلیل درخشان و موجز هایدگر پیرامون برداشت غلط و ناقص انسان غربی در دو هزار و اندی سال گذشته است که معانی اصیل را وانهاده و به حقیقت هستی پشت کرده و آن را از یاد برده است.

الگوی رشد مالی سالار برجسته ترین بیان منطق سرمایه داری است. مالکان سرمایه می توانند سود ببرند بدون این که چیزی تولید کنند که دارای ارزش باشد. سرمایه‌ی خود را به دیگر عوامل اقتصادی وام می دهند و وام گیرندگان هم بخشی از درآمد های آتی خود را به سرمایه داران مالی می پردازند که در واقع میزان رشد اقتصادی را کاهش می دهد. هزینه ی این الگوی اقتصادی هم به صورت رشد هراس آور بدهی بخش خصوصی و میزان مصرف غیر پایدار منابع به گردن نسل های آینده می افتد. اگر منطق سرمایه داری بر زه‌کشی ارزش از مردم و سیاره‌ی زمین در امروز استوار باشد. منطق الگوی رشد مالی سالار هم بر اساس زه کشی ارزش از مردم و سیاره‌ی زمین در امروز و فردا بنا شده است، تا زمانی که آینده را هم تاراج کنند.

چسلاو میلوش در ایرن هنوز گمنام است، بنابراین برای آشنایی خوانندگان، سعی بر آن بوده به‌غیر از شعرها، نطق نوبل و مقالاتی درباره او نیز در این کتاب گنجانده شود.

چسلاو میوش (زاده ۳۰ ژوئن ۱۹۱1 ـ درگذشته ۱۴ اوت ۲۰۰۴) شاعر، مترجم و استاد دانشگاه لهستانی بود. چسلاو میلوش سال ۱۹۸۰ برنده جایزه نوبل ادبیات شد. در جریان جنگ جهانی دوم و تهاجم به لهستان به دست آلمان نازی، میلوش با مطبوعات همکاری می‌کرد و اشعار او جزو نخستین کتاب‌هایی بودند که در لهستان پس از چنگ به چاپ رسیدند. میلوش رایزن فرهنگی لهستان کمونیستی در نیویورک و پاریس بود؛ اما در سال ۱۹۵۱ با قطع رابطه با دولت لهستان در فرانسه پناهنده سیاسی شد.

مردم باید با ترس‌های خود رویارو شوند. برای مثال، مردی که «به قلبش شلیک شده بود» ظاهراً اجتناب از رویارویی با همسر خیانتکارش و سوءظنی که به او داشت، امنیت خاطر بیشتری برایش فراهم می‌آورد. او به‌جای عمل به درون‌یافت خود، خشم و صدمه‌ای که دیده بود را در نهان به‌سوی جسم خود هدایت نمود که سرانجام در قالب دردهای سینه آشکار شد. جسم و روح او تلاش می‌کردند او را در رابطه با نیازی که برای مقابله با خیانت همسرش داشت، بیدار کنند؛ ولی او هم مانند بسیاری از مردم امیدوار بود در اثر مواجه نشدن با مشکل، از شرّ آن خلاص شود. گرچه جسم او نشان داد که با گریز از واقعیت، مجبور شد بهای سنگینی بپردازد و سلامتی خود را به خطر بیندازد. داستان این مرد نشان می‌دهد درون‌یابی‌ها و شهود، حقیقتاً چقدر قدرتمند هستند و چگونه می‌توانند برای هدایت ما به سمت بهبودی به قاطع‌ترین ذهنیت نفوذ کنند.
زندگی بعضی اوقات رنج‌آور است و ما به شکلی عمیق باید با درد و رنجی که زندگی به وجود می‌آورد روبرو شویم. گرچه ما در دنیای غرب برنامه‌ریزی‌ای که خداوند برایمان در نظر گرفته را تحریف می‌کنیم و بد جلوه می‌دهیم و انتظار داریم زندگی، راحت و بی‌دردسر سپری شود.

به گزارش ایسنا، مجموعه فیلمنامه کوتاه «آنجا میان دشت» حاصل منتخبی از فیلمنامه‌هایی است که در طول سال‌ها کار در عرصهه فیلم کوتاه جمع‌آوری و به همت انتشارات مهرودل به چاپ رسیده است.

سه فیلمنامه از این مجموعه یعنی فیلمنامه‌های «سایه خاموش من» «جوخه» و «او» قبلا ساخته شده و در جشنواره‌های مختلف ملی و بین‌المللی حضور داشته و جوایزی به خود اختصاص داده‌اند.

وجه اشتراک هر چهار اثر کوتاه این مجموعه پرداختن به مساله زن است؛ در بطن قالب‌ها و ساختارهای اجتماعی مختلف با کشمکش‌هایی متفاوت. زن در این مجموعه محور است و نوع رِاَکشنش در درام‌پردازی محل کشف‌وشهود؛ برای نویسنده‌ای که خود را با کاراکترهایش تحربه می‌کند و شاید برای مخاطبی که می‌خواند.

علی حیاتی کارگردان خوزستانی متولد ۱۳۵۹ در اهواز است که کارگردانی چندین فیلمنامه‌ی کوتاه را در کارنامه‌ خود دارد.«آنجا میان دشت» نخستین کتابی است که از او به چاپ می‌رسد.

تا آنجا که حافظه‌ام یاری می‌کند اولین نوشته‌ام در مطبوعات، جوابیه‌ای بود به اوریانا فالاچی که برای مصاحبه با شاه به ایران آمده بود. متأسفانه پیدایش نکردم، پس در این کتاب نیامد.

اما از همان وقت کیسه‌ای نایلونی داشتم که هر آنچه را در مورد کتاب‌هایم و بعد گالری‌ام و یا نوشته‌ای از خودم در مطبوعات آمده بود، می‌بریدم و در کیسه می‌انداختم. یک کیسه شد دو کیسه و بعد سه کیسه و درنهایت پنج کیسه پر از بریده‌های جراید.

بعد از سال‌ها رفتم سراغ کیسه‌ها. یک به یک را گشودم و از میان نوشته‌ها، انتخاب کردم. در میان این گزیده‌ها چندتایش برایم عزیزترند…

می دانیم عواطف در ذهن با سرعت و قدرت بیشتری نفوذ می کنند تا افکار ما. تجربه های عاطفی و منطقی، تاثیر مهمی در تغییر سلسله اعصاب و به وجود آوردن توهمات و طرح های ذهنی دارند. این تغییرات ذهنی می توانند در داشتن اعتماد به نفس و روابط با دیگران کمک موثری باشند؛ همین طور که در سیستم دفاعی بدن اثر مثبتی می گذارند.
اهمیت احساسات عمیق و عواطف مثبت، هماهنگ با ارزش های اجتماعی، عامل مهمی در ایجاد خوشبختی و سلامت ذهن و جسم انسان است.
این کتاب، از دو قسمت و هشت بخش تشکیل شده است. بخش های اول و دوم مربوط به آماده شدن و دیگر بخش ها درباره ی عمل کردن و تمرین است. در این کتاب، از سرگذشت افرادی که دچار تنهایی، درماندگی، حس شرم در برابر دیگران، غم و ترس شده اند، زیاد صحبت شده است و…

«شمایل و قالب این مجموعه، به خواست و سلیقه‌ی کاظم رضاست. به‌همراهِ داستان «هُما»، «آه و دَم» اثری بود که او برای چاپ و انتشار درنظر گرفت و حتی اصلاحات نهایی را در نسخه‌ی پیش‌نویس ثبت کرد. از این‌رو به هیچ‌وجه در ترتیب و توالی قصّه‌ها دست نبرده‌ایم و نه حتی این اجازه را در مقابل دقّت و ظرافتِ کار و نظر او به خود داده‌ایم که در جزئی‌ترین ویرایش‌ها همچون اعراب‌گذاری و سجاوندی، دخل و تصرّفی روا داریم. طرح جلد، اثری از هنرمند یگانه علی گلستانه است، با این تعریض که به ملاحظاتی ناگزیر، تنها بخشی از اثر او روی جلد این مجموعه آمده است و صورت کامل آن را می‌توانید در سایت انتشارات «رُشدیه» ملاحظه کنید. در نهایت آنچه پیش روی شماست، مجموعه قصّه‌هایی‌ست که کاظم رضا پس از «هُما»، در آخرین سال حیاتش برای انتشار آماده کرده بود. باقی، اندوه و حسرتی‌ست که کاش حاصل کار را خود نظاره می‌کرد.»