جان‌های بیمار، ذهن‌های بیمار (چگونه ویلیام جیمز می‌تواند زندگی شما را نجات دهد؟)

شاید بتوان گفت آنچه امروز تحت لوای پراگماتیسم، روان‌شناسی تجربی و فلسفه آمریکایی می‌شناسیم، از همین جمله «ویلیام جیمز» آغاز شده است: «آیا زندگی ارزش زیستن دارد؟» چنین پرسش بزرگ و سرشار از تشکیک و دودلی ممکن است هرکسی را به ورطه سقوط در انفعال و ناامیدی بکشاند. اینکه انسان با این فکر درگیر شود که آیا چیزی به‌نام آزادی‌عمل بدون درنظر گرفتن تقدیر وجود دارد؟ چطور می‌شود برابر قدرت ویرانگر پدیده‌های بیرونی که از دسترس ما خارج‌اند ایستاد و از دل زندگی، ارزش زیستن را بیرون کشید و درک کرد؟ «ویلیام جیمز» که خود در روزگار جوانی به یقین رسیده بود این زندگی ارزش زیستن ندارد، به مدد فلسفه، غوطه‌ورشدن در فکر بی‌سرانجامی‌بودن و پس از آن، اندیشیدن در اهمیت زندگی و زیستن، تمام فلسفه‌اش را بر نجات یک زندگی، نجات خویش، بنیان نهاد. «جان کاگ» در کتاب «جان‌های بیمار، ذهن‌های سرحال؛ چگونه ویلیام جیمز می‌تواند زندگی شما را نجات دهد؟» با کنکاش در زندگی و فلسفه «ویلیام جیمز»، این فیلسوف بزرگ زندگی، به جان‌های خسته و بیماری نظر دارد که همواره با این فکر کلنجار می‌روند که «آیا زندگی ارزش زیستن دارد؟». جان کاگ، سعی کرده درعین دقت، با ایجاز و نکته‌سنجی به ژرفای فلسفه جیمز رسوخ کرده و برای جان‌های بیماری که در هزاره سوم و عصر فروپاشی معناها، توان فکری زیستن زندگی ازشان سلب شده، معناهای متقنی بیابد و با لحنی ارسطویی بگوید: «دوستان! زندگی ارزش زیستن دارد.»