مانیفست خاموشان (تأملاتی درباره نیما به میانجی افسانه)

تصويري از نيما در دست است كه به همراه فرزندش بر بلندي‌هاي كوه نشسته است، شايد يك گردش خانوادگي. سمت راست تصوير طناب يك چادر يا خيمه ديده مي‌شود كه با ايجاد خطي عمود و موازي با ضلع راست عكس قسمتي از طبيعت كوهستاني را از اين دو نفر كه در وسط تصوير نشسته‌اند مجزا مي‌كند. در كنار پيرمرد در گوشه‌ چپ تصوير يك سماور و يك كوزه‌ سفالي ديده مي‌شود. جلوي او بساط هميشگي كاغذهايش پهن است، با همان بي‌نظمي خاص كه همگي توصيف مي‌كنند. همان ژست نوشتن را در حالي دارد كه انگشت اشاره‌ پسرش جايي دور را به او نشان داده است. مجاورت اشيا با نوشتار، طبيعت نقل شده از درون پرانتز و اشاره به بيرون از نوشتار، همان سويه‌هاي سه‌گانه‌ رهايي‌بخش در شعر نيمايي‌اند. ظهور تعامل اين‌ها نقطه‌اي را به دست مي‌دهد كه بايد «اقتصاد شعري» نيما نام بگيرد.