دیدار خودم در بلندی

نزدیک می آید چون پرنده ای کم رو
که از قافله ی پرستوها جا مانده
در ایوان معطر به هوای اسفند
از دانه های گندم روی میزم
که برای سبزه ی سفرهای نوروزم
از ظرف بیرون ریخته، غریبانه می بلعد.
من که در زمستان افسردگی
جز سردی جدایی، احساس دیگری نداشتم
گرمی آمدن بهار را
با دیدن لانه ی پرنده ی مهاجر در شاخه های وجودم، بوییدم
کاش تو آن پرنده باشی