ایران در دوره قحطی

قحطی ایرانی در سالهای 1917-1919 دوره ای از گرسنگی و بیماری گسترده در ایران (ایران) تحت حکومت قاجاریه در طول جنگ جهانی اول بود. قحطی در قلمرو ایران رخ داد که علیرغم اعلام بی طرفی توسط ایران اشغال شد. نیروهای امپراتوری بریتانیا، روسیه و عثمانی که اشغال آنها به قحطی کمک کرد. تا کنون، تعداد کمی از مورخان درباره قحطی تحقیق کرده اند، که آن را به موضوعی نادرست در تاریخ مدرن تبدیل کرده است. این کتاب “ایران در دوره قحطی” اثر “ویلیام بریتل بنک” یکی ازمعدود پژوهش های انجام شده در این حوزه است.
تعداد افرادی که بین سال‌های 1917 و 1919 به دلیل گرسنگی و بیماری‌هایی از جمله وبا، طاعون و تیفوس و همچنین آنفولانزای 1918 جان خود را از دست داده‌اند، به طور متفاوت 2 میلیون، 6 میلیون و 8 تا 10 میلیون نفر ذکر شده است.. عوامل مختلفی از جمله خشکسالی های فصلی متوالی، تصرف و مصادره مواد غذایی توسط ارتش های اشغالگر، احتکار و سودجویی از جنگ باعث ایجاد قحطی شده اند و به آن کمک کرده اند.

در نوامبر 1915 قیمت یک خروار (100 کیلو) گندم پس از فروختن کل انبار غله جنوب شرق استان سیستان، به بیست تومان افزایش یافت. نیروهای انگلیسی سربازان روس تمام راه های شمال شرق استان خراسان را مسدود کردند و هرگونه انتقال غلات به جز جاده هایی که برای ارتش روسیه در نظر گرفته شده بود ممنوع کردند. درخواست حیوانات بارکش، قاطرها و شترها برای صنعت نفت خوزستان و نیروهای مسلح انگلیس و روسیه، شبکه حمل و نقل کشور را با نابسامانی جدی مواجه کرد و توزیع مواد غذایی و سایر کالاها را در سراسر کشور مختل کرد و عواقب فاجعه‌باری در پی داشت. . در طول جنگ، هزینه حمل و نقل غلات در بسیاری از مناطق ایران بیشتر از کاشت آن بود. همه اینها شرایط زندگی فقرا را وحشتناک تر کرد