روح پراگ

در طول دو سال گذشته، بسيار سفر کرده‌ام. شهرهاي بسياري را ديده‌ام و کليساها، موزه‌ها، باغ‌ها، و قصرهاي بسيار. اين ديدارها ملغمه غريبي از احساسات و تأثرات در من برجاي گذاشته است، و علي‌الخصوص اين احساس شک را که در کجا بايد منتظر ديدن چه چيزي باشم. احساس شک حاصل خاطرات بد نيست؛ احساس شک حاصل اين است که به‌ندرت وقت آن را پيدا مي‌کنم که رابطه‌اي با اين شهرها برقرار کنم. هر شهري مثل يک آدم است: اگر رابطه اصيلي با آن برقرار نکنيم، فقط نامي بر جاي مي‌ماند، يک شکل و صورت بيروني که خيلي زود از حافظه و خاطره‌مان مي‌رود و رنگ مي‌بازد. براي برقرار کردن چنين رابطه‌اي، بايد بتوانيم شهر را با دقت ببينيم و شخصيت خاص و استثنايي آن را دريابيم، آن «من» شهر، روح شهر، هويت آن، و شرايط زندگي آن که در طول زمان و در عرض مکان آن پديد آمده است. پراگ شهري رازآلود و پرهيجان است که با حال و هوايش، با مخلوط غريب سه فرهنگش الهام‌بخش خلاقيت افراد بسياري شده است. سه فرهنگي که چندين دهه، يا حتي قرن‌ها در اين شهر در کنار هم مي‌زيسته‌اند.