ادگار آلن پو نویسنده داستان‌های کتاب حاضر که تحت عنوان «نقاب مرگ سرخ و 18 قصه دیگر» منتشر شده، به‌خاطر «داستان‌های تاریک» خود مشهور است. داستان‌های کوتاهی از او در این مجموعه وجود دارد که شما را شگفت‌زده خواهد کرد.

از او اغلب به‌عنوان پدر ژانر «داستان پلیسی»” یاد می‌شود.اگر طرفدار آلن پو هستید این کتاب برای شما فوق‌العاده است؛ زیرا همه‌چیز در یک‌جا جمع شده است.

ادگار آلن پو نویسنده، شاعر و منتقد ادبی به‌عنوان پیشگام در ژانر داستان کوتاه ، مخترع داستان پلیسی و یکی از پیشگامان داستان‌های تخیلی شناخته می‌شود. با این حال، پو بیشتر به‌خاطر داستان‌های شگفت‌انگیز خود مثل: کلاغ، گودال و آونگ، قتل در سردخانه غم‌انگیز، لنور و سقوط خانه آشر مشهور است. پو جزء جنبش رمانتیک آمریکا بود و یکی از اولین نویسندگانی بود که زندگی خود را منحصراً ازطریق نوشتن و کار در مجلات ادبی می‌گذراند. آثار او به‌طور گسترده‌ای در فیلم اقتباس شده است. ادگار آلن پو در سال 1849 در 40سالگی بر اثر بیماری مرموز درگذشت.

سپیددَندان رمانی از جک لندن، نویسنده آمریکایی است. این رمان نخست به‌صورت پاورقی در مجله آوتینگ در سال 1906 منتشر شد. داستان در جریان هجوم جویندگان طلا در کلوندایک رخ می‌دهد. جک لندن زندگی سگی را که خون گرگی دارد دنبال می‌کند. او در این رمان به مسائل اخلاقی و تقابل وحشی‌گری و تمدن انسانی می‌پردازد. این رمان مکمل دیگر رمان مشهور جک لندن به‌نام آوای وحش است. جک لندن در پایان این اثر می‌‎گوید: «قانونی که او آموخته بود عبارت بود از اطاعت از قوی‌تر و زورگویی به ضعیف‌تر.» لندن که زیر نامه‌هایش را با عنوان گرگ امضا می‌کرد ، قیاس‌های آشکاری میان دنیای انسان و حیوان می‌کند؛ ولی از جنبه انسانی و بخشیدن بی‌اندازه به حیوان پرهیز می‌کند. دوگانگی ناگشوده بین فردگرایی و سوسیالیسمِ که وی در زمان زندگی پاسخش را یافت، پایان این رمان را رقم می‌زند. سپیددندان در تقابل با باک در «آوای وحش»، جامعه را می‌پذیرد بی‌آنکه تمامی، خصوصیات و خوی وحشی‌اش را به کناری نهد.

«سپیددندان» حیوانی وحشی است كه سه‌چهارم آن گرگ و یك‌چهارم آن سگ گرگی است. خوی گرگی او باعث می‌شود كه دائماً توسط هم‌نوعان رقیبش به مبارزه خوانده شود. صاحب سپیددندان او را در ازای یك بطری عرق، به «بیوتی اسمیت» می‌فروشد. او فردی بی‌پرواست كه سگ‌ها را به جان هم می‌اندازد و از این راه كسب درآمد می‌كند. یك بار هنگام درگیری شدید سپیددندان با «بولداگ» قوی‌هیكل، مهندسی به نام «ویدون اسكات»، در لحظه‌های آخر به كمك او می‌رسد و از آن پس سپیددندان به خدمت او درآمده، برای او حكم یك شریك بسیار دوست‌داشتنی را پیدا می‌كند و اتفاقات تازه‌ای برایش رخ می‌دهد. كتاب حاضر، برگردان دیگری از «سپیددندان» اثر «جك لندن» ـ نویسنده برجسته آمریكایی قرن نوزدهم ـ است.

ویرجینیا وولف مقتدرانه داستان می‌نویسد و سبک خودش را دارد. در میان داستان‌هایش «سال‌ها» هم کتابی خواندنی است؛ هرچند شاهکار او نیست. اما واقعاً کدام کتاب شاهکار اوست ؟ پاسخ‌دادن به این پرسش سخت خواهد بود. ویرجینیا وولف از کودکی گرفتار زندگی سخت، افسردگی و البته جنون نوشتن بود. تمام زندگی‌اش در خواندن، نوشتن، دوستان، تلاش برای خودکشی و مبارزه با بیماری گذشت. سر آخر هم در 59سالگی واپسین تقلایش برای خودکشی کامیاب شد و خودش را در رودخانه غرق کرد.

سال‌ها داستان یک خانواده است: پسرها، دخترها، پدر، مادر، عمو، زن‌عمو، پسرعموها، دخترعموها، مستخدم و… وولف کتاب را به فصل‌های مختلف تقسیم کرده و در این فصل‌ها شرح زندگی چند نفر را باز می‌گوید. درواقع، داستان واکاوی و درون‌کاوی دوران سالخوردگی آدمی است و می‌کوشد به روایت و از دید وولف، بیهودگی زندگی انسان، خانواده و فامیل را روشن کند. واقعاً داستان «سال‌ها»ست. کودکی همواره دریغای وولف بوده است. همین است که در کتاب‌هایش کودکان و کودکی معنای ویژه دارد: «یکی از بدترین جنبه‌های بزرگ‌شدن این بود که نمی‌توانستند با هم درددل کنند. مرگ از نگاه وولف وقوع حادثه‌ای است بی‌همتا؛ درست مثل خود ناب زندگی. دیلیا از خود پرسید: مرگ این است؟ لحظه‌هایی چنین می‌نمود که چیزی در شرف وقوع بود. آدم‌های وولف مصنوعی نیستند. معنا دارند و از گوشت و پوست و خون درست شده‌اند. خندیدن به همه‌چیز، به زندگی، کار درست و صادقانه آن‌هاست.

ویرجینیا وولف نویسنده‌ای است پررمزوراز و قلم‌پردازی که در داستان‌نویسی شیوه‌ای خاص دارد. او که در نقد ادبی نیز همچون داستان‌سرایی تبحری ویژه دارد بر این باور است که «رمان‌نویس» را باید از حیطه الگوهای کلیشه‌ای داستان‌نویسی رهایی بخشید، همان‌گونه که انسان باید گریبان خویش را از چنگال قراردادهای کهنه و پوسیده اجتماعی نجات دهد و ازآنجاکه خود در پایان دوران ملکه ویکتوریا به جهان پای نهاده بود، به این باور رسیده بود. سال‌ها (1937)، هشتمین رمان ویرجینیا وولف، بانوی رمان‌نویس، مقاله‌نویس، ناشر و منتقد انگلیسی است.

آدم‌هایی مثل ما خاری تو چشم دنیان. دنیا بارها و بارها و این خار رو از چشمش درمی‌آره و می‌ندازه دور. دور انداخته‌شدن خصلت ماست. اگه این دنیا مارو نمی‌خواد، ما هم به‌جاش یه دنیای دیگه رو می‌خوایم… انجمن مخفی ما باید بترسونه. نه از روی شرارت، چون شرارت برای به وجود‌اومدنِ خیر لازمه. در واقع شر قابلۀ خیره. ما باید حماقت رو بترسونیم! حماقت ریشۀ همۀ فسادهاست. هر مصیبت و جنایتی به حساب حماقتِ قَدَرقُدرت گذاشته می‌شه. حماقت مادر همۀ نداشته‌هاست، نه نداشتنِ عقل، چون احمق‌ها هم ممکنه معقول باشن. حماقت‌نداشتنِ تخیله. چرا سنگینی زندگیِ روزمره آدم‌ها رو لِه می‌کنه، چرا زیرِ دستمال گردگیری خاکستری‌اش خفه‌شون می‌کنه؟ چون تخیل ندارن! من دربارۀ فرار از زندگی روزمره موعظه نمی‌کنم، نه فرار به جلو نه فرار به عقب، بلکه از این بالا با صدای بلند بهشون می‌گم: بیدار شین! حصار عادت‌هاتون رو بشکونین! چشم‌هاتون رو باز کنین و رؤیا ببینین! (از متن کتاب)

ارنست کرویدر یکی از نامتعارف‌ترین نویسندگان قرن بیستم آلمان بود. هنگامی که «انجمن زیر شیروانی» در 1946 منتشر شد، به موفقیتی عظیم دست یافت و اولین اثرِ آلمان پس از جنگ بود که به انگلیسی ترجمه شد. از دید آلفرد آندرش رمانِ کرویدر «نخستین امید بزرگِ ادبیاتِ پس از جنگ آلمان» بود و هانس ورنر ریشتِر در آن ایدۀ «واقع‌گرایی اسرارآمیز» خود را یافت که از نظرش فرمِ مناسبِ ادبیاتِ دورۀ فترت و به‌مثابۀ سنگری بود دربرابر تهدید تحرکاتِ طفره‌جویانه و واقعیت‌گریزِ جامعۀ بعد از جنگ آلمان.

… مثلاً کتاب «سفر به انتهای شب» رو درنظر بگیر. سرشار از زیباییه. چطور می‌تونی بعد خوندنش متحول نشی؟ خب، بیشتر خواننده‌ها بدون مشکل از پس این هنرنمایی برمیان می‌ایستن جلوت و می‌گن: «اوه.. سلین آدم فوق‌العاده‌ایه» و بعد بلافاصله برمی‌گردن می‌شن همون چیزی که بودن. مشخصه که سلین یه مثال استثنائیه ولی موارد دیگه‌ای‌ام هست. می‌تونم برات بگم. بعد خوندن کتاب، شخص دیگه همون فرد قبلی نیس، حتی اگه اثر متوسطی مثل کتابای لئوماله رو خونده باشه. بعد خوندن کتابای لئوماله دیگه هیچ وقت نگاهت به یك زن جوان بارانی‌پوش نمی‌تونه همون نگاهی باشه که قبلاً بوده. این مسئله بی‌نهایت مهمه. بزرگ‌ترین شاهکار ما نویسنده‌ها همینه: تغییر شیوه نگرش مردم.

«تسلی‌دهندگان» داستان کرولاین است که با مشکلی عجیب روبه‌رو شده است ـــ‌ صدایی بیرون از سرش افکار او را می‌خواند و ماشین تحریری همه‌چیز را ثبت می‌کند. بی‌آنکه بخواهد شخصیت یک رمان شده است. او که تازه کاتولیک رومی شده، نمی‌داند که این صداها تجلی تقدس است یا راوی جنون. اعتقادات مذهبی جدید باری بر دوش او گذاشته و خلاقیت سرکشش که راهی برای بروز نمی‌یابد کلافه‌اش کرده است. آیا نویسنده سایه‌ای از خداوند است که همچون او شخصیت‌هایی خلق کرده و به‌سمت سرنوشت هدایتشان می‌کند؟

اطرافیان کرولاین از درک این رنج ناتوان‌اند و احتمال می‌دهند که دیوانه شده باشد اما کرولاین که تسلی‌دهنده‌ای برای خود نمی‌یابد از تغییر آیین و تبدیل‌شدن به شخصیت یک رمان در عذاب است، چراکه این دو نقش مستلزم از دست دادن آزادی یا بازتعریف آزادی است برای دست‌یافتن به انسجام معنوی و فکری.

«تسلی‌دهندگان»، اولین و شاید مهم‌ترین اثر موریل اسپارک، را گراهام گرین و اولین وو به انتشارات مک‌میلان توصیه کردند و در همان‌جا منتشر شد. اولین وو آن را «بسیار اصیل و بدیع» خوانده بود و گراهام گرین «یکی از انگشت‌شمار رمان‌اول‌های حقیقتاً اصیل که تا سال‌ها خوانده خواهد شد.»