مراکش، سال 1965. درست در روزهای اوج دیکتاتوری سلطان حسن دوم، 94 دانشجوی دموکراسی‌خواه به‌دلیل شرکت در تظاهراتی مسالمت‌آمیز دستگیر می‌شوند. نوزده ماه زندان و انواع رفتارهای تحقیرآمیز بر سر آن‌ها آوار می‌شود. طاهر بن جلون یکی از این دانشجوهاست. روایتگر زنده این زندان از جوانانی می‌گوید که جرمشان خواستن کمی دموکراسی است، اما حکومت نه‌تنها آزادی را از آن‌ها دریغ می‌کند که می‌خواهد انسان‌بودن را هم از آن‌ها بگیرد.

«گویی مستقیم از هزارویک شب بیرون آمده، طاهر بن جلون «قصه‌گوی شرقی» ملت ماست. انگار بر فرشی نشسته است، دشداشه‌ای بر تن دارد، و کلاهی سرخ بر سر، و زیر آسمانی پرستاره و کنار آتش هیزم‌ها برایمان قصه می‌گوید. در تأدیب، طاهر با زبانی ساده و شیوا یکی از سیاه‌ترین فصل‌های زندگی خود را برایمان تعریف می‌کند؛ نوزده ماه در اردوگاهی زندانی بوده است…»

در آغاز پاییز سال 1823 میلادی، یک دختر جوان که لباسی خاکستری رنگ در بر داشت وارد وزارت امور خارجه فرانسه در پاریس شد و درخواست نمود با آقای «شاتوبریان»، وزیر امور خارجه، ملاقات کند.

پیشخدمتی که دختر جوان به او مراجعه کرده بود، پرسید: خانم آیا شما وقت ملاقات گرفته‌اید؟ دختر جوان گفت: بلی آقا، از طرف وزارت امور خارجه به من اطلاع داده شده که امروز آقای وزیر را ملاقات کنم.

پیشخدمت گفت: خواهش می‌کنم در اتاق انتظار بنشینید تا نوبت به ملاقات شما برسد. دختر جوان وارد اتاق انتظار باشکوه وزارت امور خارجه شد و در گوشه‌ای روی نیمکت راحتی نشست.

کسانی که در اتاق بودند با حیرت آن زن را می‌نگریستند برای اینکه وضع ظاهر او، نشان می‌داد که از تیپ مراجعه‌کنندگان وزارت امور خارجه نیست.

لباس او از پارچه ارزان‌قیمت و ساده بود و کفش‌های چرمی سیاه، از نوع کفش‌های بازاری به پا داشت و سایر ارباب‌رجوع‌ها می‌فهمیدند که دختر مزبور بی‌بضاعت و شاید از طبقه کارگران است.

شوخی رمانی است که کوندرا با آن به جهانیان معرفی شد؛ آمیزه‌ای بدیع از عشــق و سیاسـت، رمانــی که در آن همه‌چیــز تحـت‌تأثیـر سیــاســت و فضــای سرکوب حاکمان توتالیتر قرار می‌گیرد و در عینِ حال عشق در همه‌جا و همهٔ فضاهای داستان جاری است تا جایی که خودِ کوندرا آن را رمانی عاشقانه توصیف می‌کند.

این گرم‌ترین دورهٔ عشق ما بود. نورافکن‌ها روی برج‌های دیدبانی روشن بودند، سگ‌ها با نزدیک‌‌شدن شب پارس می‌کردند، پسرک ازخودراضی بر همهٔ ما فرمانروایی می‌کرد. این‌ها فقط کمی از ذهن مرا به خود مشغول می‌کرد؛ تمام حواسم متوجه لوسی بود. من در محاصرهٔ سگ‌های آدمکش و معدن واقعاً خوشبخت بودم، با مشق‌های بیهودهٔ نظامی حرکت می‌کردم؛ خوشبخت و مغرور بودم، زیرا با وجود لوسی مالک امتیازی بودم که نه به رفقای سربازم اعطا شده بود و نه به افسرانمان: کسی مرا دوست داشت، مرا علناً دوست داشت و این را نشان می‌داد.

اونوره دو بالزاک نویسنده کتاب زن سی‌ساله، که به‌همراه فلوبر، عموماً به‌عنوان بنیان‌گذار رئالیسم در داستان‌های اروپایی قلمداد می‌شود. اثربزرگ او به نام کمدی انسانی شامل 95 اثر (داستان، رمان و مقاله) و 48 اثر ناتمام است.

صبح یکشنبه آوریل 1813 بود، صبحگاهی که نوید یکی از آن روزهای روشن را داد که پاریسی‌ها ، برای اولین بار در سال، سنگ‌فرش‌های خشک در زیر و یک آسمان بی‌ابر را می‌بینند. هنوز ظهر نگذشته بود که یک کابریولت لوکس، کشیده‌شده توسط دو اسب ظاهر شد و در پشت یک ردیف از واگن‌های ایستاده در مقابل سد تازه بازشده در نیمه راه ایستاد. دختری که موهای نازکش اکنون خاکستری شده بود، چهره‌ای از سن زودرس به او می‌بخشد؛ بانوی کوچک که روی واگن ایستاده بود

هیچ عاشقی نمی‌توانست اینقدر مراقب باشد. این غریبه تنها می‌تواند پدر دختر جوان باشد که بدون کلمه تشکر، بازوی او را به‌طور آشنا در دست گرفت.

این رمان پانورامای گسترده‌ای از وضعیت مردمان شهر قامیشلی در گیرودار جنگ ش‌روزه اعراب و اسرائل و روزهای پس از آن در سال 1967 است. کندوکاوی است در استبداد نظامی حاکم برشهر! برکات با زبانی گیرا و متفاوت خواننده را در پس‌کوچه‌های شهر می‌گرداند و با جادوی زبان، خواننده را از تونل روایتی چندلایه به برشی از تاریخ پرآشوب سوریه پرتاب می‌کند. حکایت سرکوب و تحقیر، و قصه غریب در خاک وطن است. نمایی است از چنبره حزب بعث بر جسم و روح انسان و تصویری است از رعب و وحشتی که بذر آن را در هر خانه‌ای کاشته بودند. در میان این سیاهی و تباهی، جوانه عشق دو نوجوان اندک امیدی در رگ‌های زندگی جاری می‌کند.

خزان خود كامه رمانی است از گابریا گارسیا ماركز كه درباره ژنرال پیری است كه بین 107 و 232 سال دارد و 5هزار بچه نامشوع به دنیا آورده است. دیكتاتوری شكاك و هذیان‌گو كه بر كشور استوایی كوچكی در منطقه كارائیب فرمان می‌راند و تن تنهایش را در كاخ فرسوده‌ای آلوده به تاپاله و فضله حیوانات به این سو و آن سو می‌كشد. این رمان كه هجو‌نامه‌ای تلخ از زندگی دیكتاتور‌های آمریكای جنوبی است، سبك نگارش خاصی دارد و با همه آثار گابریل گارسیا‌ ماركز فرق دارد. متن بدون جداكردن پاراگرف‌ها از یكدیگر و تقریباً بدون فواصل لازم دنبال می‌شود. جمله‌های طولانی گاه تا یك فصل فقط با ویرگول از هم جدا شده‌اند.

کتاب‌های من آنات خاص زندگی من هستند. آن‌ها از زمین‌های خاموش سر برمی‌آورند، اما این آنات استثنایی مرا به فراسوی همه‌چیز می‌برند. نوشتن همواره از برون می‌آید و هیچ‌گاه از درون سرچشمه نمی‌گیرد. برون به‌سان قطاری بی‌مهار، به درونم می‌آید. آنگاه احساس می‌کنم که گویی حجابی برابر دیدگانم دریده می‌شود و من سرگرم تماشا می‌شوم. برابر من تکه‌ای مخمل سیاه قرار دارد که گاه دریده می‌شود و در پس این مخمل سیاه، طلای ناب است. در این لحظه، از اینکه می‌بینم زندگی مغلوب نشده است بسیار تحت‌تأثیر قرار می‌گیرم.

کتاب همه می‌میرند، رمانی نوشته سیمون دوبووار است که نخستین بار در سال 1946 منتشر شد. کنت ریموند فوسکا، نجیب‌زاده‌ای ایتالیایی است که به زندگی ابدی محکوم شده است. رژین، دختری جوان و زیباست که در تئاتر بازیگری می‌کند. رژین نمی‌تواند وجود مستقل دیگران را بپذیرد و در حقیقت، حتی حضور دیگران در اطرافش باعث آزردگی‌خاطر او می‌شود. او آنچنان خودشیفته و خودخواه است که خیلی از اوقات به‌خاطر حسادت به آن‌هایی که بیدارند، خود را از خواب محروم می‌کند. رژین آرزوی جاودانگی را در سر می‌پروراند و به‌شکلی متناقض، از دنیایی طلب توجه می‌کند که آن را بی‌ارزش می‌داند. این شخصیت روزی با فوسکا آشنا و از راز او باخبر می‌شود. رژین شیفته فوسکا می‌شود و تمام ذهنش را این فکر به خود مشغول می‌کند که نمایش‌هایش در تئاتر در ذهن فوسکا جاودان خواهد شد. فوسکا شروع به روایت گذشته خود می‌کند و کارهایش در طول هفت قرن گذشته را برای رژین شرح می‌دهد. اما این خاطرات طولانی، چه تأثیری بر دختر جاه‌طلب داستان دارد؟

امیر، پسر یک تاجر ثروتمند کابلی و از قبیله ی صاحب‌قدرت پشتون‌هاست. حسن، خدمتکار و همراه همیشگی امیر، از قبیله طردشده و فقرزده هزاره‌هاست. رابطه غیرمعمول این دو شخصیت، با تصمیم امیر به ترک دوستش در خلال تنش‌ها و ناآرامی‌های قومی، مذهبی و سیاسی سال‌های پایانی پادشاهی افغانستان، از هم می‌پاشد و این دو از هم بسیار دور می‌افتند. اما رابطه میان این دو شخصیت، آنقدر قوی است که امیر، برای جبران اشتباهات گذشته در قبال تنها دوست حقیقی‌اش، مسیری بسیار طولانی را بازمی‌گردد. رمان بادبادک‌باز، داستان به یادماندنی و تأثیرگذار یک دوستی نامحتمل بین پسری ثروتمند و فرزند خدمتکار پدرش را به‌شکلی استادانه روایت می‌کند؛ داستانی که در کشوری روبه‌نابودی و اضمحلال اتفاق می‌افتد و به قدرت دانش، تاوان خیانت، امکان رستگاری و عشق، ایثار و دروغ‌های میان دو پدر و پسرانشان می‌پردازد. رمان بادبادک‌باز، رمانی غیرمعمول و قدرتمند است که به یک اثر کلاسیک منحصربه‌فرد و دوست‌داشتنی تبدیل شده است.

جازمین دارزنیک در پنج‌سالگی همراه با خانواده‌اش ایران را به مقصد آمریکا ترک کرد و درحالی بزرگ شد که چیز زیادی از گذشته‌ خانواده‌اش نمی‌دانست. در بیست‌وچند سالگی وقتی به مادرش کمک می‌کرد وسایلش را برای اثاث‌کشی از یک خانه جمع کند، عکسی میان یک دسته نامه قدیمی یافت. دختر توی عکس مادر جازمین بود در لباس عروسی، اما کنار او مردی ایستاده بود که جازمین قبلاً هیچ‌وقت او را ندیده بود…

«الکساندر سرگیویچ پوشکین» شاعر نام‌آشنای روسی است که بنیان‌گذار داستان‌نویسی مدرن در زبان روسی می‌باشد. این نویسنده بزرگ در سرتاسر جهان شناخته شده و آثارش به اکثر زبان‌های دنبا ترجمه شده‌اند. الکساندر پوشکین تحت‌تأثیر ادبیات فرانسه و به‌خصوص مکتب ولتر شاعر فرانسوی بود؛ چراکه در آن دوران اکثر نجیب‌زادگان روس جز به زبان فرانسوی سخن نمی‌گفتند و الکساندر پوشکین نیزتوانست بر این زبان مسلط شود. وی بیشتر وقتش را صرف سرودن شعر کرده بود اما با کمک توانایی‌هایش در شعرسرایی، توانست نثری با سادگی، بی‌آرایی، تندزبانی و بی‌تکلفی همراه با جنبه‌های طنز و ایجاز و آرایه‌های چشمگیر خلق کند.

ببین چقدر بدبخت بودم ایزا. وقتی این نامه را بخوانی دیگر فرصتی نمی ماند که به حالم دل بسوزانی. اما امیدوارم اندکی از دردم را احساس کنی و به این امید دلخوشم… رنج می کشم ایزا. باد جنوب همه جا را می سوزاند. تشنه ام و فقط آب ولرم دستشویی در دسترسم است. هزار هزار ثروت دارم و یک لیوان آب خنک ندارم.

لیلیان همیشه به پایان کلاس که می‌رسید کمی غمگین می‌شد. البته از قبل انتظارش را می‌کشید. بااین‌حال این بار احساس غم بیشتری می‌کرد. همیشه عاشق تدریس بود، دوست داشت معلمی باشد که با هر ادویه، خاطره‌ای را برای شاگردانش زنده کند یا قلبی را التیام ببخشد. از نگه داشتن دانش در ذهنش مثل نگه داشتن راز، لذت می‌برد و آن راز این بود که بفهمد کدام هنرجو به کدام‌یک از این دو نیاز دارد. هنرجوها هم با یکدیگر آشنا می‌شدند و با لذت شروع به شناخت هم می‌کردند. او می‌دید که زندگی‌هایشان چطور به هم گره می‌خورد و کنار هم می‌مانند. کِی باید دست از معلمی کشید؟

«الکس مایکلیدیسس» که تا پیش از ورود به دنیای داستان نویسی، چند تجربه‌ی ناموفق در عرصه‌ی فیلم‌نامه نویسی داست، ناگهان با رمان «بیمار خاموش» به قله‌ی شهرت و موفقیت پرتاب شد. بیمار خاموش نخستین رمان او که سال 2019 به بازار آمد، تقریبا همه‌ی رکورد های رمان تریلر را جا‌به‌جا کرد و 52 هفته در صدر پرفروش های نیویورک تایمز ایستاد. اما مایکلیدیسس از این موفقین نترسید و خیلی زود دست به کار نوشتن رمان بعدی شد. «دوشیزگان» حتی پیش از آنکه منتظر شود همه‌ی نظر ها را به خود جلب کرده بود و بعد از انتشار نیز همان طور که انتظار می‌رفت، با اقبال زیادی رو‌به‌رو شد.

مایکلیدیسس در این رمان به شکل استادانه‌ای، عناصر جنایی را با اسطوره‌های یونانی و تحلیل های روانشناختی درهم آمیخته است و داستانی را روایت می‌کند که نمی توانید آن را رها کنید. و مثل رمان اولش در پایان داستان چنان غافلگیرتان می‌کند که لازم است مدتی بر صندلی بمانید و نفس عمیق بکشید.