نویسنده: مهرداد صدقی
نشر: سوره مهر
توضیحات: «آبنبات هل‌دار» داستان طنزی است از زبان یک کودک بجنوردی؛ برادر این کودک قرار است به جبهه برود. محسن، راوی داستان، فرزند آخر یک خانوادة پنج‌نفری است. آن‌ها همراه مادربزرگشان در یکی از محله‌های قدیم بجنورد زندگی می‌کنند. فضای داستان سرتاسر ماجراهای خنده‌دار و حیرت‌آور است؛ ماجراهایی که محسن آن‌ها را ایجاد می‌کند. یکی از نقاط قوّت کتاب توانایی نویسنده در نشان‌دادن فضای پشت جبهه‌هاست؛ نویسنده نشان می‌دهد که چگونه مردم در این فضا زندگی روزمرة خود را می‌گذراندند و سرگرمی‌های خاص خود را داشتند. در این داستان، نویسنده نشان می‌دهد، در سال‌هایی که به ظاهر برای بسیاری یادآور روزهای جنگ است، بخش عمده‌ای از مردم ایران زندگی شاد و پُرماجرایی داشتند؛ زندگی‌ای همراه با خنده و سرزندگی. این کتاب، برای کسانی که از روزگار دهة 1360 خاطرات نوستالژیک دارند، برای نسل امروز هم، که دوست‌دارِ موقعیت‌های طنزِ کُمیک‌اند، حرف‌های زیادی برای گفتن دارد. محسن، قهرمان داستان، از روزگاری می‌گوید که مردم با مسائل ساده شادی‌های بزرگی می‌آفریدند، مثلِ اولین تجربة رفتن به سینما؛ دیدنِ اولین تلویزیون رنگی؛ تجربة حضورِ نخستین خوراکی‌های لوکس در خانة مردم. انجام‌دادنِ کارهای ساده برای محسن به ماجراجویی‌هایی تبدیل می‌شود که کمتر از هفت‌خان رستم نیست؛ کارهایی مثل رفتن به مدرسه و پخش آش نذری یا پخشِ کارتِ عروسی برای محسن ماجراهایی را رقم می‌زند که هر یک برای خوانندة کتاب دنیایی است پُر از خنده و نشاط. خلاصه اینکه برای کسانی که دوست‌دار یادآوری روزهای پُرخاطره همراه با خندیدن‌اند این کتاب حرف‌های بسیاری برای گفتن دارد…

نویسنده:شهاب میردار
نشر:صدای معاصر
توضیحات: هر روز شکستم، بی آنکه تجربه ی شکستن را در خود حس کنم و یک عمر تعریفم از زندگی این بود:
“هر روز سهم کمتری از ریه هایم”
بی صبرانه منتظر تمام شدن فرداهایم بودم، آنقدر منتظر که زندگی ام شبیه به یک تصویر بی جان و بی معنا بود و همه چیز به طرز وحشتناکی خوب به نظر می رسید… هر لحظه در سکوت عمیق تری به خواب می رفتم و در سکوت عمیق تری از خواب بیدار می شدم… تا آنکه یک روز، زندگی سکوتش را شکست …

نویسنده:بزرگ علوی
نشر: نگاه
توضیحات: چشمهایش، شاخص ترین اثر بزرگ علوی است. این کتاب روایت یکی از دوستداران نقاش معروفی به نام “ماکان” است که به دنبال راز مرگ مشکوک استاد در تبعید است. در خلال داستان آقای ناظم همان دوستدار استاد حدس می زند که راز مرگ استاد در یکی از تابلوهای ایشان که به خط خود استاد “چشمهایش” نامیده شده و در شخصیت مدل این اثر نهفته است. پس از آن سعی می کند با پیدا کردن زن به تصویر کشیده شده در تابلو به این راز دست پیدا کند و برای این کار ناظم مدرسه نقاشی ای می شود که آثار ماکان در آن به نمایش در آمده است. در ادامه با پیدا شدن فرنگیس پرده از راز مرگ ماکان برداشته می شود. بزرگ علوی در این رمان روش استعلام و استشهاد را به كار برده، روشی كه چند اثر دیگر او را نیز شكل داده است. این شیوه بیشتر در ادبیات پلیسی معمول است. یعنی كنار هم نهادن قطعات منفصل یك ماجرای از دست رفته و ایجاد یك طرح كلی از آن ماجرا به حدس و قرینه. بدین ترتیب یك واقعه گذشته به كمك بازمانده‌های آن نوسازی می‌شود. نثر منظم و سیال نویسنده در قیاس با معاصرانش بسی امروزی می‌نماید. این كتاب از آثار معدود فارسی است كه در مركز آن یك زن با تمام عواطف و ارتعاشات روانی و ذهنی قرار گرفته است.
استاد ماکان نقاش بزرگ که یک مبارز سیاسی علیه دیکتاتوری رضا شاه است در تبعید درمی گذرد. یکی از آثار باقی‌مانده از او، پرده‌ای است به‌نام «چشمهایش»، چشم‌های زنی که گویا رازی را در خود پنهان کرده است. راوی داستان که ناظم مدرسه و نمایشگاه آثار استاد ماکان است، سخت کنجکاو است راز این چشم‌ها را دریابد. بنا بر این سعی می‌کند زن در تصویر را بیابد و از ارتباط او با استاد ماکان بپرسد. پس از سال‌ها ناظم زن مورد نظر را می‌یابد و در خانهٔ او با هم گفت‌وگو می‌کنند. زن به او می‌گوید که او دختری از خاندانی ثروتمند بوده است و به خاطر زیبایش توجه مردان بسیاری را جلب خود می کرده اما آن‌ها برای او سرگرمی‌ای بیش نبودند و تنها استاد ماکان بود که توجهی به زیبایی و جاذبه‌اش نداشته است. زن برای جلب توجه استاد با تشکیلات مخفی سیاسی زیر نظر استاد همکاری می‌کند اما استاد نه فداکاری او را جدی می‌گیرد و نه احساسات و عشق او را درمی‌یابد. در آخر استاد توسط پلیس دستگیر می‌شود و زن به درخواست ازدواج رییس شهربانی که از خواستاران قدیمی او بوده‌است به شرط نجات استاد از مرگ پاسخ مثبت می‌دهد. استاد به تبعید می‌رود و هرگز از فداکاری زن آگاه نمی‌شود. در تبعید پردهٔ چشمهایش را می‌کشد، چشم‌هایی که زنی مرموز اما هوس‌باز و خطر ناک را نمایان می‌کند. زن می‌داند که استاد هرگز او را نشناخته است و این چشم‌ها از آن او نیست.

نویسنده: حسین سناپور
نشر: چشمه
توضیحات:
رمان نیمه ی غایب در سویه ای واقع گرایانه، روایت کنش های درونی و بیرونی شخصیت های سرگشته ای است که در پی هویتی نامعلوم درنوسان اند. گذشته کابوسی هولناک، آینده ابهامی بزرگ و حال رویایی دست نیافتی است. نویسنده احساس نیرومند خود را نسبت به واقعیتِ محض وملموس کنار می گذارد و در اساس واقعیت نظام اجتماعی و ضرورت دگراندیشی و تحول را به خواننده عرضه می کند.

شخصیت ها در دنیایی رها شده اند که هیچ چیز علت هیچ چیز دیگر نیست. «گدایی که شیشه را با لته ی کهنه اش پاک می کند، گدا نیست و پسربچه ای که کاغذهای روی دستش را وسط چهارراه ها می گرداند روزنامه فروش نیست …» (ص ۱۹۹) در سیر گذر زمان سرگذشت پنج شخصیت، با ترس ها و تمنیات، احساسات و عواطف خاص خود، در برهه ای پرتنش از تاریخ کشورمان (دهه ی شصت) به هم پیوند می خورد. ساختار رمان در پنج بخش تحت عنوان: مراسم تشییع، مراسم خواستگاری، مراسم قربان، معارفه و وصل پیکربندی می شود و شخصیت ها هربار به کمک روایت دیگرگونه ای از رویدادها معرفی می شوند. و حضور روایت های مختلف از یک واقعه ی واحد باعث شکسته شدن اقتدار روایت و کلام خود محوریگانه می شود.

کلیت رمان در بخش اول تبیین می شود و اندیشه ی مرکزی آن – دیدگاه فمینیستی نویسنده – در پاره ی میانی متن (مراسم قربان) در هیأتی نمادین و اسطوره ای رخ می نماید. در واقع رمان با بیان کلیت طرح دربخش اول (مراسم تشییع) با قیاسی منطقی به جزء می رسد. رمان به تمامی، عناصر یک دسیسه ی نیرومند عاشقانه را بالقوه حمل می کند و با طرحی عام که از درون جنبه های مکرر زندگی گرفته شده است، دستمایه ی نویسنده می شود تا از خلال آن، نگرش خاص خود را نسبت به روح زمان، شخصیت ها و … بیان کند. و این طرح چیزی نیست جز همان که: دوجوان دلباخته ی هم اند ولی عشق آنها کمتر به دلیل موانع بیرونی و در وجه غالب به سبب کشمکش های درونی آن ها هیچ وقت صورت واقع نمی پذیرد.

رمان دارای مکان زمانمند است که توسط زمان ماجرا مشخص می شود. زمان متراکم و فشرده می شود درحالی که مکان گسترش می یابد و در حرکت زمان و درونمایه و تاریخ غرق می شود. نشانه های زمان درمکان آشکارمی شوند و مکان نیز به نوبه ی خود بر اساس زمان مشاهده و سنجیده می شود. سیرحرکت داستان از حال به گذشته است و روال خطی داستان به این طریق شکسته می شود و نویسنده به ضرورت گزینش روایت غیرخطی، باید خواننده را خرده خرده در جریان رویدادها و کنش های عناصرداستان قراردهد. ولی یکباره با تمهیدی ناآشنا کلیت رمان را در بخش مراسم تشییع ـ آغازداستان ـ عرضه می کند و پیوسته دربخش های دیگر به بازنمایی و تاکید رویدادهای اشاره شده، به تفصیل می پردازد.

رمان «نیمه ی غایب»، تحسین شده ترین کار «حسین سنا پور» در سویه ای واقع گرایانه، روایت کنش های درونی و بیرونی شخصیت های سرگشته ای است که در پی هویتی نامعلوم درنوسان اند. اثری با روایت های پازل وار و راوی های متعدد که در کنار هم دنیای داستان را کامل می سازند. نویسنده احساس نیرومند خود را نسبت به واقعیتِ محض وملموس کنار می گذارد و در اساس واقعیت نظام اجتماعی و ضرورت دگراندیشی و تحول را به خواننده عرضه می کند

نویسنده:شاهرخ مسکوب
نشر: فرهنگ جاوید
توضیحات: کتاب گفت‌وگو در باغ تصویر سکوت در قاب کلمات است. دو ایرانی فرهیخته (شاهرخ) و هنرمند (فرهاد) رودرروی هم و در فضایی بی‌مرز، مفهوم «باغ» در فرهنگ ایرانی را دست‌مایه سیاحت ذهنی خود قرار می‌دهند و از قدیم به جدید، از کهنه به نو، و از آرمان به واقعیت گریز می‌زنند؛ و عاقبت سخن از این باغی که سیمرغ و زال در آن آشیانه دارند، این باغ نمادین، باغ خیال، باغ جان یا مأوای روح که صبح می‌توان آبِ روانش را دید و به وجد آمد، به حسرتی ختم می‌شود که در غفلت از واقعیتِ ملموس و عینی ریشه دارد: «آدم نهالی بیرون از فصل و بی‌هنگام است، در زمان خودش نیست، خزان است در میانه بهار یا برعکس.»

نویسنده: مدیا خجسته
نشر:شقایق
توضیحات:من حکایت خاصی ندارم . نه میدونم کی ام و نه می دونم متعلق به کجام .تنها چیزی که از خودم میدونم اینکه یه طوفان بزرگ تو زندگیم شد.یه سیاهی عمیق…بعد مثل ماهی از آب بیرون آمدم . چشمام و وا کردم و دیدم اینجام. همین!نگاهش میکنم. انقدر عمیق به دریا زل زده که از تصور دردی که می کشه قلبم به درد میاد. لبخند تلخی میزنم:
ماهی نه،گوشماهی،!شبیه یه گوشماهی بزرگی،حس میکنم یه دنیای بزرگ و پر سرو صدا داخلته.اگه بشه گوش کرد بهش،خیلی حرفا برای گفتن داره. اما بیرونت انقدر آرومه که همه رو به اشتباه می اندازه!

نویسنده: زهرا قاسم زاده
نشر:شقایق
توضیحات: می خندید روزی!
اما حرفش هم نمی آید حالا!
نامردی که شاخ و دم ندارد! قسم می خورد و زخم پشت زخم می زند. حتی اگر مرد باشد و تنها!
و حالا گرگ تر از همیشه باز می گردد!

نویسنده: پگاه مرادی
نشر: شقایق
توضیحات:شتاب‌زده خود را به کنار ساحل رساند. عصبی و هراسان به‌سوی دریا رفت، موج‌های خروشان با شتاب مچ پاهایش را در بر گرفتند، دست‌هایش لرزش خفیف داشتند اما مگر در برابر لرز از دست دادن لیلی‌اش، مهم بود؟
دریای بیکران وسعتش به بزرگی قلب لیلی‌اش بود. آخ لیلی لیلی جانش کجا بود؟ تپش‌های قلبش دوتا یکی می‌زد… فقط خدا می‌توانست رحمی به دل عاشقش کند. چنگی به موهایش زد نعره‌ی لیلی لیلی گفتن‌هایش، گوش فلک را هم کر می‌کرد. چه برسد به مردهایی که کنارش ایستاده و چند نفر به دل دریا هجوم برده بودند. آب از سر و صورتش چکه کرد. با دیدن قایق واژگون، رعشه‌ای بی‌امان به جانش افتاد. ای کاش لیلی تنها به دل دریا نمی‌رفت. ای کاش نمی‌گذاشتند او به کنار ساحل برود.
امیدش را از دست نداد این‌بار نعره بلندتری کشید:
-لیلی… لیلی…
چند قطره اشک از گوشه‌ی چشمش چکید. اشک‌هایش درد داشت. به خدا که درد داشت؛ مگر می‌توانست از این ثانیه به بعد نفس بکشد؟ به ولله که حرام است حرام! باید لیلی اش را از موج‌های دریا پس می‌گرفت. بدون لیلی نمی‌توانست حتی نفس بکشد. سرش را رو به آسمان بلند کرد و از ته دل فریاد کشید:
-خدا… خدا… خدایا کمکم کن…