… مثلاً کتاب «سفر به انتهای شب» رو درنظر بگیر. سرشار از زیباییه. چطور می‌تونی بعد خوندنش متحول نشی؟ خب، بیشتر خواننده‌ها بدون مشکل از پس این هنرنمایی برمیان می‌ایستن جلوت و می‌گن: «اوه.. سلین آدم فوق‌العاده‌ایه» و بعد بلافاصله برمی‌گردن می‌شن همون چیزی که بودن. مشخصه که سلین یه مثال استثنائیه ولی موارد دیگه‌ای‌ام هست. می‌تونم برات بگم. بعد خوندن کتاب، شخص دیگه همون فرد قبلی نیس، حتی اگه اثر متوسطی مثل کتابای لئوماله رو خونده باشه. بعد خوندن کتابای لئوماله دیگه هیچ وقت نگاهت به یك زن جوان بارانی‌پوش نمی‌تونه همون نگاهی باشه که قبلاً بوده. این مسئله بی‌نهایت مهمه. بزرگ‌ترین شاهکار ما نویسنده‌ها همینه: تغییر شیوه نگرش مردم.

«تسلی‌دهندگان» داستان کرولاین است که با مشکلی عجیب روبه‌رو شده است ـــ‌ صدایی بیرون از سرش افکار او را می‌خواند و ماشین تحریری همه‌چیز را ثبت می‌کند. بی‌آنکه بخواهد شخصیت یک رمان شده است. او که تازه کاتولیک رومی شده، نمی‌داند که این صداها تجلی تقدس است یا راوی جنون. اعتقادات مذهبی جدید باری بر دوش او گذاشته و خلاقیت سرکشش که راهی برای بروز نمی‌یابد کلافه‌اش کرده است. آیا نویسنده سایه‌ای از خداوند است که همچون او شخصیت‌هایی خلق کرده و به‌سمت سرنوشت هدایتشان می‌کند؟

اطرافیان کرولاین از درک این رنج ناتوان‌اند و احتمال می‌دهند که دیوانه شده باشد اما کرولاین که تسلی‌دهنده‌ای برای خود نمی‌یابد از تغییر آیین و تبدیل‌شدن به شخصیت یک رمان در عذاب است، چراکه این دو نقش مستلزم از دست دادن آزادی یا بازتعریف آزادی است برای دست‌یافتن به انسجام معنوی و فکری.

«تسلی‌دهندگان»، اولین و شاید مهم‌ترین اثر موریل اسپارک، را گراهام گرین و اولین وو به انتشارات مک‌میلان توصیه کردند و در همان‌جا منتشر شد. اولین وو آن را «بسیار اصیل و بدیع» خوانده بود و گراهام گرین «یکی از انگشت‌شمار رمان‌اول‌های حقیقتاً اصیل که تا سال‌ها خوانده خواهد شد.»

مثل تمام دوشنبه‌ها منتظرش هستم. مثل تمام دوشنبه‌ها درست سرساعت دوازده و نیم، درِ رستوران را باز می‌کند تا داخل شود و سر جای همیشگی‌اش بنشینند. احتیاجی به رزروکردن ندارد، چون میزش همیشه آماده است…

کلارا پیش‌خدمتی 27ساله، دلبسته یکی از مشتری‌های پیر رستوران می‌شود که چیزی از زندگی او نمی‌داند و شکی نداردکه خودش نیز کنجکاوی پیرمرد را برانگیخته است. ورای مهربانی و اخلاق خوب همیشگی کلارا، پیرمرد به زخمی پنهان پی می‌برد که مانع خوشبختی دختر است؛ اما ملاقات این دو با یکدیگر همه چیز را تغییر می‌دهد.

دوشنبه‌هایی که تو را می‌دیدم زیبا و متأثرکننده است با شخصیت‌هایی ماندگار در ذهن که تنها ایرادش، کوتاه‌بودن آن است.

خشم و هیاهو، چهارمین کتاب ویلیام فاکنر و اولین شاهکار ادبی اوست. این رمان، اثر موردعلاقه خود نویسنده نیز بوده و فاکنر آن را «درخشان‌ترین شکست» خود توصیف کرده است. رمان با پیگیری داستان افول خانواده کومپسون، به چهار بخش تقسیم شده و هر بخش، توسط راوی جداگانه‌ای روایت می‌شود. بخش اول توسط فردی عقب‌افتاده به نام بنجی کومپسون روایت شده و اولین اتفاقات رمان را با فلاش‌بک برای مخاطب بازگو می‌کند. بنجی که از بهره هوشی بالایی برخوردار نیست، یادآور اثر تراژیک شکسپیر، مکبث است. او زبان ساده‌ای دارد و خیلی کوتاه و سرراست صحبت می‌کند. بخش دوم، از دید کوئنتین کومپسون تعریف می‌شود. داستان این بخش، حدود هجده سال قبل از وقایع بخش اول اتفاق افتاده و بنابراین، از ساختار خطی پیشروی داستان رمان تبعیت نمی‌کند. بخش سوم توسط سومین برادر کومپسون‌ها، جیسون روایت شده و در روز جمعه قبل از عید پاک می‌گذرد. جیسون برخلاف برادرانش، بسیار بیشتر بر روی زمان حال تمرکز دارد و از فلاش‌بک‌های کمتری استفاده می‌کند؛ گرچه او هم اغلب به اتفاقاتی در گذشته اشاره دارد. بخش چهارم و پایانی کتاب، توسط راوی دانای کل روایت شده و به‌خاطر نقش عمده شخصیتی به نام دیلسی، گاهی اوقات با عنوان بخش دیلسی از آن یاد می‌شود؛ اما او تنها نقش‌آفرین این بخش نیست و شخصیت‌های دیگری نیز، داستان خود را در این قسمت به پیش می‌برند.

ارهان پاموک «شوری در سر» را در سال 2015 منتشر کرد؛ رمانی که برعکس بقیه نوشته‌های این نویسنده درباره حاشیه‌نشین‌های استانبول است. آن‌هایی که از روستاهای خاک‌گرفته شرق آناتولی در دهه پنجاه و بعدش به استانبول مهاجرت کردند و بعد از مدتی محله‌های خود را ساختند. شخصیت اصلی پاموک «مولود» سال‌هاست در این شهر دست‌فروشی می‌کند و شاهد تاریخ پرفرازونشیب استانبول است؛ تاریخی مملو از کودتاها، درگیری‌های خونین میان ارتش و کردها، از بین رفتن بافت دوران عثمانی، عوض‌شدن سلیقه مردم و… رمانی حیرت‌آور از برنده جایزه نوبل که باز روح استانبول و انسان این‌بار حاشیه‌نشینش را احضار می‌کند و آنقدر خرده روایت برایش مهیا می‌کند که او گم می‌شود در این حجم اتفاق‌های عجیب. رمان مملو از شخصیت‌های متفاوت است؛ کارگردان فصلی، ماست‌فروش‌ها، چپ‌های اسلحه به‌دست، ناسیونالیست‌های خشن ترک، اسلام‌گراها، تازه به دوران رسیده‌ها، گانگسترهای بساز و بفروش و… پاموک در این سمفونی باشکوه قهرمان تنهایش را روی تپه‌های دوردست می‌برد تا به نورهای استانبول نگاه کند و راوی شهری باشد که ناگهان گسترده و متراکم شد. شوری در سر خوانندگان پاموک را غافلگیر کرده است.

سالن غذاخوری بوی پیاز و صیقل دستگیره‌های برنجی می‌داد. خانم و آقای جانسون سر میز نشسته بودند. خانم جانسون رنگ پریده و سرمازده به‌نظر می‌رسید. آماده رفتن به خشکی بود و کلاه دودی کوچکی بر سر داشت که چارلی قبلاً آن را ندیده بود. در جواب سلام چارلی، آقای پل جانسون لبخند بیمارگونه‌ای زد. وقتی لیوان آب پرتقال را از روی میز برداشت، چارلی متوجه شد که دست‌هایش می‌لرزند. لب‌هایش هم سفید می‌زد.

امیر، پسر یک تاجر ثروتمند کابلی و از قبیله ی صاحب‌قدرت پشتون‌هاست. حسن، خدمتکار و همراه همیشگی امیر، از قبیله طردشده و فقرزده هزاره‌هاست. رابطه غیرمعمول این دو شخصیت، با تصمیم امیر به ترک دوستش در خلال تنش‌ها و ناآرامی‌های قومی، مذهبی و سیاسی سال‌های پایانی پادشاهی افغانستان، از هم می‌پاشد و این دو از هم بسیار دور می‌افتند. اما رابطه میان این دو شخصیت، آنقدر قوی است که امیر، برای جبران اشتباهات گذشته در قبال تنها دوست حقیقی‌اش، مسیری بسیار طولانی را بازمی‌گردد. رمان بادبادک‌باز، داستان به یادماندنی و تأثیرگذار یک دوستی نامحتمل بین پسری ثروتمند و فرزند خدمتکار پدرش را به‌شکلی استادانه روایت می‌کند؛ داستانی که در کشوری روبه‌نابودی و اضمحلال اتفاق می‌افتد و به قدرت دانش، تاوان خیانت، امکان رستگاری و عشق، ایثار و دروغ‌های میان دو پدر و پسرانشان می‌پردازد. رمان بادبادک‌باز، رمانی غیرمعمول و قدرتمند است که به یک اثر کلاسیک منحصربه‌فرد و دوست‌داشتنی تبدیل شده است.

آنه گست‌هویزن آینده و گذشته را درهم می‌تند و آتش داستان‌هایی را شعله‌ور می‌کند که دامنه‌شان تمام قرن بیستم را در بر می‌گیرد. از کتی می‌گوید که شخصیت دلپذیر پشت‌پردۀ ماجراهاست؛ از نامزدی سرنوشت‌ساز گرترود و جاسوسی تعریف می‌کند که او در خانه‌اش پناه داده است؛ داستان پائولا را بازگو می‌کند که شوهرش تمایلات خاصی دارد و با این حال، پائولا هرگز از دوست‌داشتن زندگی دست نمی‌کشد.

خاطرات یک گیشا روایتی از خاطرات زندگی زنی گیشا به نام «نیتا سایوری» و دیدگاه و تجربیات او از حرفه گیشاگری در برخورد با مردم و خود زندگی است.

اما آنچه آرتور گلدن، نویسنده آمریکایی این کتاب در سیر داستان به ما نشان می‌دهد،چیزی فراتر از فقط یک زندگی‌نامه است. در واقع طی این داستان ما با فرهنگ و شیوه زندگی گیشاهای ژاپنی در طول زمان گزارش‌ها و شایعات گوناگونی درباره‌شان شنیده‌ایم آشنا می‌شویم

از نوع زندگی گیشاهای ژاپنی مطلع می‌شویم که آداب و رسوم دیرینه خشک و انعطاف‌ناپذیر،همراه با انضباط شبه‌نظامی حاکم بر زندگی شخصی و اجتماعی‌شان از آنان چهره‌ای مرموز و ناشناخته ساخته است.

داستان «سونیا بالای دار تاب می‌خورد» در لهستان و در روزهای پایانی جنگ دوم جهانی در بیمارستانی روانی در شهری به‌نام «تورکی» می‌گذرد؛ در طول جنگ دوم جهانی، این بیمارستان به‌عنوان مأمن و پناهگاهی بود که از کشتار دسته‌جمعی نازی‌ها جان سالم به‌در برده بود. درست پشت دروازه‌های آهنین این بیمارستان، جنگ در جریان بود… قهرمان داستان، یورک به آگهی استخدام روزنامه‌ای پاسخ می‌دهد که به همکاری‌اش با زیبای بلوندی به نام سونیا برای حسابداری در تورکی منجر می‌شود. آن دو و گروه دوستان نوزده بیست‌ساله‌شان – مارسل، الک، سونیا و یانکا – کار می‌کنند، آخر هفته‌ها به پیک‌نیک می‌روند، و در باغ‌های بیمارستان پایکوبی می‌کنند. یورک و دوستانش با زندگی‌کردن، ناسازگاری و ویرانی جنگ در اروپا را به چالش می‌کشند، و می‌کوشند هرچه می‌توانند زیبایی را نجات دهند یا دوباره خلق کنند. آن‌طور که سیسیلیا دریمولر در نشریه ال.پایس اسپانیا می‌نویسد: «هاله‌ای شیرین و جادویی، تمام داستان «تورکی» را در بر گرفته؛ داستانی عاشقانه یا شاید داستان‌هایی عاشقانه در داستانی که چیزی شبیه به تابلو، از جنس نقاشی‌های مارک شاگال است که با نثر بی‌بدیل و بی‌مثالش، تاب می‌خورد، می‌رقصد، آواز می‌خواند و خیال می‌بافد…»

کتاب جنگ، چهره زنانه ندارد، اعتراف، سند و یادداشتی است بر خاطرات و تجارب افرادی زخم‌دیده در جنگ. بیش از دویست زن در کتاب جنگ، چهره زنانه ندارد حرف‌هایی برای گفتن دارند و توضیح می‌دهند که چگونه دختران جوان در آرزوی عروس‌شدن، به جبهه جنگ رفته و به سربازان خط مقدم در سال 1941 تبدیل شدند. بیش از پانصدهزار زن در شوروی، دوشادوش مردان در فاجعه بزرگ جنگ جهانی دوم شرکت داشتند و نه‌تنها افراد زخمی و مجروح را نجات داده و مداوا می‌کردند، بلکه به تک‌تیراندازی، منفجرکردن پل‌ها، شناسایی مواضع دشمن و جنگ رودررو نیز مشغول بوده‌اند. آن‌ها با دشمنی می‌جنگیدند که با بی‌رحمی تمام به سرزمین، خانه و فرزندانشان حمله کرده بود.

نویسنده روس این اثر، سوتلانا الکساندرونا الکسیویچ، چهار سال را صرف کار بر روی کتاب کرده، از بیش از صد شهر و روستا بازدید و داستان‌ها و خاطرات کهنه‌سربازان زن را ثبت و ضبط کرده است. مطبوعات شوروی از کتاب جنگ، چهره زنانه ندارد به‌عنوان «گزارشی روشن و آشکار از گذشته‌ای دور و تأثیرگذار بر کل کشور» یاد کرده‌اند. اصلی‌ترین ویژگی جنگ، چهره زنانه ندارد، تجارب و داستان‌های باورنکردنی و شوکه‌کننده زنان در جنگی خون‌بار است.

با خود می‌اندیشم: ‹‹ای مرد بدبخت! تو نیز مانند سایر هم‌نوعانت قلبی در سینه‌ات می‌طپد و اعصابی داری كه در برابر غم‌ها و شادی‌ها حساسیت نشان می‌دهد. چرا بیهوده سعی می‌كنی عكس‌العمل قلب اعصابت را از شنیدن خبر این فاجعه پنهان داری؟ چرا می‌خواهی وانمود كنی كه خونسردی و آرامش خود را از دست نداده‌ای؟ این كبر و غرور تو نمی‌تواند خدا را فریب دهد!»