یوهوآ در 1960 در ججیان چین به دنیا آمد . در جریان انقلاب فرهنگی در رشته دندانپزشکی تحصیل کرد و پیش ازآغاز کار نویسندگی در 1983 پنج سال دندانپزشک بود . سه رمان شش مجموعه داستان و سه مجموعه مقاله منتشر کرد . آثارش به زبان های انگلیسی فرانسوی آلمانی ایتالیایی هلندی اسپانیایی ژاپنی کره یی ترجمه شده است . در سال 2002 اولین نویسنده چینی شد که جایزه پر ارج بنیاد جیمز جویس را گرفت . زیستن جایزه گرینزانو کاوور ایتالیا را در 1998 به دست آورد . یوهوآ جز ده نویسنده بسیار تاثیر گذار دهه اخیر در چین می دانند . یوهوآ هم اینک در پکن به سر می برد.

یک لحظه دلم خواست گوشم کلمات عربی بشنود و چشمم آب ببیند، رود ببیند. دلم آن روزهای آرام قاهره را خواست ، آن دفعه اولین باری بود که فکر کردم بروم جنوب ، بروم اهواز ، بروم روی پل های زیادش بایستم و کارون را نگاه کنم و گفتگوهای آدم های عابر عرب زبانش را گوش کنم. حس و مفهوم خانه در خود خانه.

ما بیست سال بود سر وسایل خانۀ عمه بازی می کردیم . من و پسر عمویم. از هشت سالگی شروع کردیم و صاحب خیلی چیزها شدیم . بیش تر هال را او باخته بود و نصف پذیرایی را من . روی فرش های ما می خوابیدند و در ظرف های ما غذا می خوردند . همه چیز از آن ما بود ولی کسی نمی دانست. فقط یک چیز مانده بود که تکلیفش معلوم نبود . یک چیز خیلی مهم ، خود خانه.

مجموعۀ رمان های ناپل — دوست باهوش من – داستان یک اسم جدید – آن ها که می روند و آن ها که می مانند — داستان یک کودک گمشده — النا فرانته – ترجمۀ سودابه قیصری

پیش از مهاجرت به استرالیا، سال‌ها در تهران زندگی می‌کردم.آن اواخر برای مراسم ترحیم پدر به زادگاهم، اصفهان، رفتم. در آن سفر، خواهرم مژده، که بسیار به او نزدیک بودم مرا با آمفتامین آشنا کرد. تجربهٔ غریبی بود از بیداری ممتد؛ درست شبیه حال اکنونم که دیگر توان خوابیدن ندارم. مصرف آمفتامین را تا یک ماه بعد از آن هم ادامه دادم. پیش از آن آن‌قدر کابوس می‌دیدم که دلم بمی‌خواست با چشمان باز دنیا را زندگی کنم. ولی آن‌قدر چشمانم را باز نگه داشتم که حسابی گود رفتند. شاید برای رهایی از کابوس‌ها نباید خواب را به مسلخ کشید…

کتاب پیشِ رو شامل سه داستان از کراسناهورکای، نویسندهٔ مجار، است؛‌ آخرین گرگ که داستانی است بلند و دو داستان کوتاه که گرچه بیست‌وپنج سال قبل از آخرین گرگ نوشته شده‌اند و و به لحاظ داستانی کاملاً مستقل از یکدیگرند اما هر سه در مفهوم و مایه اشتراکاتی دارند. لاسلو کراسناهورکای را بیش‌تر با کافکا و بکت قیاس کرده‌اند و سوزان سانتاگ او را «استاد آخرالزمان» می‌نامد که به «گوگول و ملویل پهلو می‌زند».