نویسنده: سم سوج
مترجم: پوپه میثاقی
نشر: مرکز
توضیحات: من این نامه را ننوشته‌‌‌ام که از کار حرف بزنم، یا راستش (به‌‌‌اصطلاح) پای غیبت‌‌‌های قدیمی را وسط بکشم. من دوستی دارم که نیازمند کمک است. البته نه دوستی از پوست و گوشت، هرچند از آن دوست‌‌‌ها هم به اجبار دارم. منظورم مجله‌‌‌ی صابون است، نشریه‌‌‌ی ادبی کوچکی که من صاحب‌‌‌امتیاز و سردبیرش هستم، که ضمیمه‌‌‌هایی سالانه تحت عناوین صابون اکسپرس و بهترین‌‌‌های صابون هم دارد. تصور می‌‌‌کنم چیزهایی در مورد ما در نشریات کوچک‌‌‌تر شنیده باشی، هرچند ممکن است از نقش من در مجله بی‌‌‌خبر بوده باشی (من اسمم را روی جلد مجله به رخ نمی‌‌‌کشم). … با این وضعیت اقتصادی-و ناتوانی بارز آدم‌‌‌های نیکسون برای رتق و فتق امور-درآمد شخصی من کم شده، در واقع به صفر رسیده، در حالی که هزینه‌‌‌ها چند برابر شده. اگر اقدام جدی نکنم، صابون به کل از رده خارج می‌‌‌شود.

نویسنده: کارین بویه
مترجم: سعید مقدم
نشر: مرکز
توضیحات: ماجرا زمانی آغاز شد که در آستانه­ی چهل­سالگی بودم. اگر ضروری باشد خود را بیش­تر معرفی کنم، ترجیح می­دهم در مورد تصوری که از زندگی داشتم، حرف بزنم. کم­تر چیزی یافت می­شود که شخصیت انسان را به میزان تصویری که از زندگی در ذهن دارد، نشان بدهد. این­که زندگی را جاده­ای می­بیند یا میدان جنگی تن به تن، درخت رویانی می­بیند یا دریایی خروشان… خود من زندگی را از دید بچه مدرسه­ای سر به زیری، همچون پلکانی می­دیدم که نفس­زنان، به سریع­ترین شکل ممکن، در حالی که رقیبان دنبالش کرده­اند. ناگریز است پله پله از آن بدود بالا… . درباره­ی نویسنده: کارین بویه در سال 1900 در گوتنبرگ سوئد به دنیا آمد. پدرش تبار آلمانی داشت ومادرش زنی بود مذهبی، علاقه­مند به عرفان هندی. کارین در نوجوانی، تحت تاثیر مادر، به عرفان هندی دل­بست. هجده ساله ­بود که به مسیحیت گرایش یافت و در جلسات پیروان آن فعالانه شرکت کرد. در دهه 1930 به نوشتن رمان روی آورد و نخستین رمانش آستارته برنده­ی جایزه­ی ادبی سال 1931 شد. کارین بویه تحولات فکری­اش را بعدها، در رمان بحران (1934) توضیح داد. اقامت کارین در برلین و مشاهده­ی شیوه­ی فاشیست­ها که به سوی کسب قدرت می­خزیدند و نیز سفرش به شوروی در اواخر دهه­ی 1920 انگیزه­هایی بودند برای نگارش کالوکائین (1940) ؛ آخرین اثر او که مهم­ترین رمان اوست.

نویسنده: فریبا کلهر
نشر: مرکز
توضیحات: عبدالحسین خان می‌گفت: «زمان همه چیز را تغیر می‌دهد. چیزی كه دیروز بد بود معلوم نیست كه امروز هم بد باشد . در دنیا چند نفر را می‌شناسید كه یك ساعت درونی داشته باشند كه به موقع‌اش زنگ بزند و بگویید : وقتش است! چمدانت را بردار و راه بیفت! كجا؟ به دنبال یك نقطه‌ی سفید افسونگر، به دنبال یك گمشده! گمشده چیست؟ برای هر كس یك چیز. اما در بازی ابدی «گشتم نبود نگرد نیست» برنده‌ی واقعی فرجام‌ها هستند كه چمدان می‌بندد و راه می‌افتند به دنبال گمشده‌ی ازلی و ابدی.»

نویسنده: محمد محمد علی
نشر: مرکز
توضیحات: کتاب «برهنه در باد» نوشته‌ی «محمد محمدعلی» است. «رعد و برق بی‌باران»، «نقش پنهان»، «باورهای خیس یک مرده»، «قصه‌ی تهمینه»، «آدم و حوا»، «جمشید و جمک»، «مشی و مشیانه» و «جهان زندگان» عنوان‌هایی از دیگر رمان‌های این نویسنده است. در توضیح پشت جلد کتاب آمده است: «او سرهنگ است و کیهانی و بزرگتر ما و احترامش واجب. من که دامادم، جوانمردم و شاید سر سوزنی آدم. همسرم حوا نیست، فرشته است، فرزند کیهانی و آذرمیدختی. آن که ستون داستان است، منصور بیتل است با منصور مرعشی پاچناری، افسر سابق ارتش و آگاهی و … با توست که بگویی برآمده از روشنایی یا تاریکی؟ یا هر نامی دیگر که برازنده شخصیت اول یک اثر پلیسی غیر متعارف باشد، دیگران هم در این گیرودار خواهند بود. هر کس به صدا و نقشی که خود اختیار کند یا در اختیارش بگذارند در این لوح که داستان زندگی‌اش نامند داستان عبرت می‌آموزد و سبب دسرپایی‌اش آن که نوبه‌نو شود در هر عصر و به مقتضیات زمانه. شاید نام کیان و مهران (بعدا مهرانه) گوشه‌ی چشمی باشد به مشی و مشیانه یا اعقاب شیث که پهلو می‌زند به انسان‌های پس از انسان‌های نخستین. کسی چه می‌داند نسلی که از آنان پس افتد به چه اندام و خلق و خو باشد. فقط خدای عزوجل عالم است به هر دو جهان.» کتاب حاضر را نشر «مرکز» منتشر کرده است.

نویسنده: سپیده شاملو
نشر: مرکز
توضیحات: رمان «انگار گفته بودی لیلی» نوشته‌ی «سپیده شاملو» است. این اثر جایزه‌ی بنیاد هوشنگ گلشیری برای بهترین رمان اول را در سال 1379 از آن خود کرده است. در این رمان زندگی شراره، مستانه و محمود از زبان شراره روایت می‌شود. مخاطب‌هایی در فصل‌های مختلف وجود دارند که تغییر می‌کنند. عشق، مرگ، زیبایی و عرفان مضمون‌های اصلی کتاب به شمار می‌آیند که مفاهیمی انسانی هستند. در بخشی از اثر می‌خوانیم: «شب برام قصه سیاوش را می‌گفتی و من خوابم می‌برد. اما قصه “لیلی” را نگفتی. قصه زندان را هم تعریف نکردی. می‌ترسیدی تحمل نکنم؟ از این یار هم‌بندت محمود هم چیزی نگفتی. تو نمی‌گفتی یا من اجازه نمی‌دادم بگویی؟ مستانه می‌گفت آنقدر برای محمود از “لیلی” گفته بودی که وقتی از زندان آزاد شده پیش خانم جان برنگشته. یک راست رفته دنبال “لیلی” برای من چرا نگفتی؟ شاید می‌ترسیدی حسادت کنم و با “لیلی” تو در بیفتم؟ ولی علی، خودت قضاوت کن. من آدم مطمئن‌تری بودم یا محمود برای از “لیلی” گفتن؟» کتاب حاضر را نشر «مرکز» منتشر کرده است.

نویسنده: منیرو روانی پور
نشر: مرکز
توضیحات: «مگریز آینه،مگریز…» می گریزد،نه به جانب جایی که من می خواهم،روی دو زانو می افتد،دستش را دراز می کند کاکل سبز بوته ای را می گیرد تا برخیزد،به پهلوی راست یله می شود،لبانش را به دندان می گزد،توش و توانش را جمع می کند تا دوباره بر خیزد… «مگریز آینه،مگریز…» «آخر کجا می خواهی بروی؟» «هیچ کجا فقط از این قصه می روم…» بلند می شود،چند گامی بر می دارد…