کتاب فیلم، بزرگ‌ترین آثار سینمایی جهان را با دیدی تازه می‌نگرد و نگرشی نو از این آثار و پدید‌آورندگان آن‌ها به خوانندگان خود می‌دهد. کتاب، روندی تاریخی را آغاز می‌کند و از سال 1902 به پیش می‌رود و جایگاه هر فیلم را در شرایط زمانی و مکانیِ خود بررسی می‌کند.

دنی لِی، سرپرست نویسندگان کتاب، روزنامه‌نگار مجربی است که پیوسته در «فایننشل تایمز» و «گاردین»، مقاله‌های سینمایی منتشر می‌کند. او به‌همراه چهار نویسنده دیگر، فیلم‌هایی را در این کتاب گرد آورده‌اند که احساس می‌کردند بیشترین تأثیر را هم بر سینما و هم بر جهان داشته‌اند.

این کتاب که بهترین فیلم‌های 120 سال اخیر را به نمایش می‌گذارد، به زبانی ساده نوشته شده و به‌همراه عکس‌ها و پوسترها، شخصیت‌ها، طرح‌ها و مضامین کلیدی بیش از 100 فیلم از بهترین فیلم‌هایی را که تا به حال به نمایش درآمده‌اند بررسی می‌کنند.

در کتاب داستان من، مریلین مونرو، بازیگر مشهور سینمای آمریکا که حاشیه‌های زیادی نیز از زندگی او بازگو شده است، به سخن درمی‌آید. او در این کتاب، از وقایعی که در زندگی از سر گذرانده، احساسات، تفکرات و حتی جنگ خود با هالیوود خود می‌گوید. جاشوا گرین، مقدمه‌ای بر این کتاب نوشته است.

علاقه‌مندان به هنر سینمای مستند در این کتاب ضمن مروری بر تاریخچه سینمای مستند در ایران، فرازونشیب‌های سینمای مذکور، (نیز گزارش‌هایی از برگزاری انواع جشنواره‌های سینمای مستند مطالعه می‌کنند. کتاب با تعریفی از سینمای مستند و محدوده هنری آن آغاز می‌گردد، سپس تحولات این سینما در پیش از انقلاب و پس از آن بررسی می‌شود .افزون‌برآن، بسیاری از فیلم‌های مستند ساخته‌شده در هر دو دوره به گونه مصور و به اجمال معرفی می‌شود.

تحلیل فیلم فعالیتی تازه نیست و تقریباً با کمی اغراق می‌توان گفت که همزمان با سینما پدید آمده است: وقایع‌نگاران که گزارش اولین سانس‌های سینماتوگراف را می‌دادند، با تشریح جزئیات «تصاویر متحرکی» که کشف می‌کردند، پیش از این به روش خود تا حدی تحلیلگر بوده‌اند ‌‌‍‍(گاهی دقیق). از آن زمان به بعد، منتقدین متخصص رشته کار را به‌دست گرفته‌اند؛ توجه به فیلم در نزد برخی، آنقدر ظریف است که به‌معنای واقعی تحلیلی می‌شود. (آیا منتقد خوب سینما، کسی نیست که می‌تواند فرم فیلمیک را از داستان تعریف شده متمایز کند؟) سپس با گنجاندن بیش از پیش سینما در نهاد فرهنگی (از طریق سینه کلوب‌ها، سالن‌های رپرتوار، سینماتک‌ها) و مخصوصاً در نهاد آموزشی و در مدارس، مسائل عمیق‌تر شده‌اند. امروزه سینما همانند هنرهای سنتی متعلق به میراث فرهنگی است و رادیو تلویزیون و روزنامه‌ها درباره آن بحث می‌کنند؛ بالاخره دانشگاه پانزده یا بیست سال پیش آن را کشف کرد. خلاصه هیچ‌گاه سینما را تا این حد شرح و بررسی نکرده‌اند، و بی‌گمان این دلیل عمده گسترش حساب‌شده تحلیل فیلم مخصوصاً در کادر این نهادهاست.

آشنایی ایرانیان با تئاتر فرنگی از حدود سال ۱۲۴۴ هجری قمری آغاز شد و پس از آن میرزا فتحعلی آخوندزاده به تقلید از اسلوب جدید و به زبان ترکی به نوشتن نمایشنامه پرداخت؛ اما نخستین نمایشنامه‌نویس فارسی‌زبان مردی به نام میرزاآقا تبریزی بود. نوشتار پیش‌رو به بررسی نمایشنامه‌های منتشرشده در دهه چهل شمسی می‌پردازد که شامل معرفی شخصیت‌ها، خلاصه‌ای از داستان و مروری بر کل نمایشنامه است.

آشنایی ایرانیان با تئاتر فرنگی از حدود سال ۱۲۴۴ هجری قمری آغاز شد و پس از آن میرزا فتحعلی آخوندزاده به تقلید از اسلوب جدید و به زبان ترکی به نوشتن نمایشنامه پرداخت؛ اما نخستین نمایشنامه‌نویس فارسی‌زبان مردی به نام میرزاآقا تبریزی بود. نوشتار پیش‌رو به بررسی نمایشنامه‌های منتشرشده در دهه چهل شمسی می‌پردازد که شامل معرفی شخصیت‌ها، خلاصه‌ای از داستان و مروری بر کل نمایشنامه است.

«داستان عکاسی» نوشته مایکل لنگفورد، تاریخچه هنر و فن عکاسی را از همان سپیدم تاریخ که انسان متوجه شد تصویرش در برخی چیزها مانند آب انعکاس می‌یابد تا عکاسی در عصر پسانوگرایی روایت می‌کند. تکامل فیلم‌ها و تکنیک های عکاسی، تکامل دوربین‌ها، مکاتب عکاسی، تنوع در عکاسی حرفه‌ای و بسیاری نکات جالب و جذاب دیگر درباه عکاسی در این کتاب وجود دارند.

چه نسبتی بین سینما و تماشاگر وجود دارد؟ این پرسشی اصلی در سپهرِ «نظریه­‌ی فیلم» است، و توماس السِیسر و مالتی هاگنر در مقامِ پژوهندگان و مؤلفانِ سرشناسِ سینما، در این کتاب روشنگر و جذاب، از این پرسشِ محوری به منظورِ راهنمایی دانشجویان و استادان در گُستره­‌ی نظریه­‌های اساسی فیلم – از دوره­‌ی کلاسیک تا امروز – بهره‌­ها می­‌برند. هر نوع «سینما» (و نظریه­‌ی فیلم) تماشاگری «ایدئ­آل» را در نظر دارد و سپس، رابطه­‌ی خاصی را بین ذهن و بدنِ آن تماشاگر و پرده­‌ی نمایش در خیال می­‌پروراند. السِیسر و هاگنر، با استفاده از هفت پیکربندی متمایز تماشاگر و صفحه‌­ی نمایش که به‌تدریج از روابط «بیرونی» به «درونی» سیر می‌کنند، مهّم‌ترین مراحل نظریه­‌ی فیلم را از سال 1945 تا کنون، از نظریه‌های «نوواقع­گرا» و «نوگرا» تا «روانکاوانه» و «آپاراتوس»، تا نظریه‌­های «پدیدارشناختی» و شناخت‌گرا»، و از جمله تلاقی­‌های اخیر با حوزه­‌ی «فلسفه» و «عصب‌شناسی» مرور و بازبینی می­‌کنند.

ویراست جدید و به‌روزشده­‌ی کتاب حاضر، به‌طور گسترده بازنگری و بازنویسی شده است، که بحث­‌های جدید درباره­‌ی فیلم­‌های معاصر مانند «او» و «گِرانش» را در بر دارد و شامل فصل پایانیِ بسیار مفصلی است که «نظریه­‌ی فیلم» را به‌طورکامل به عصر دیجیتال فرا می­‌خواند.

“بازیگری و پرفرمنس آرت” کتابی است به قلم “احمد دامود”، که “راهنمای تمرینهای عملی و نقد و نظر درباره پرفرمنس آرت ” می باشد. اثر پیش رو که در زمره نخستین کتب نوشته شده به زبان فارسی پیرامون “بازیگری و پرفرمنس آرت” می باشد، این سبک هنری را معرفی و تجزیه و تحلیل می نماید و مثال های بی شماری از آثار “بازیگری و پرفرمنس آرت” که مرتبط با نمایش و تئاتر هستند را برای خوانندگان شرح می دهد.
“احمد دامود” که کتاب “بازیگری و پرفرمنس آرت” را در دو بخش به رشته ی تحریر درآورده، در بخش نخست، شناختی ابتدایی در کنار تمرین های عملی این شیوه ی هنری را ارائه می نماید. در این راستا وی ابتدا به کاوشی در مفهوم پرفرمنس آرت پرداخته و سپس یک راهنمای کلی از تمرین ها ارائه می کند. در ادامه مواردی نظیر سکون، تن پوش، تقلید و تکرار، دیگران و دیگران، عدم تداوم و غافلگیری، آشفتگی و تمرکز، احتیاجات و پرفرمنس آرت، تغییر در سرعت و کنش های جدید، زبان، زمان و مکان اجرا و چگونگی حضور در قالب حضور واقعی یا عروسک گردانی، تشریح می شوند.
اما بخش دوم که به خاستگاه پرفرمنس آرت اختصاص یافته، پایگاه نظری، خاستگاه عملی، زیبایی شناسی اتفاقات دیدنی، تجدید نظر در بازیگر پرفرمنس، بررسی بازیگران از نظر روانی و به طور کلی اختلالات روانی در ارتباط با پرفرمنس آرت را زیر ذره بین می برد. “احمد دامود” تمام تلاش خود را نموده است تا دو بخش کتاب را کاملا از هم مجزا ارائه کند تا خواننده در مواجهه با موارد عینی، راهنمای مناسبی در اختیار داشته باشد و در عین حال در قسمت نظری کتاب، هر آنچه نیاز است از “بازیگری و پرفرمنس آرت” بداند را دریافت کند.

«وقتی آن قدری که باید هم را زجر داده ایم»، چنانکه از عنوان فرعی اش پیداست، اقتباسی ست آزاد از رمان نامه نگارانه ی «پاملایا پاداش پاکدامنی» اثر ساموئل ریچاردسون پاملا، قصه ی دختر خدمتکار کم سنی است به همین نام که بعد از مرگ مادرش می کوشد از خلال نامه ها و یادداشت های روزانه ای که همگی خطاب به والدین درگذشته اش نوشته می شوند، میان تربیت سفت و سخت و خواسته هایش آشتی ای برقرار کند.

«دراماتورژی یا بازنگری و بازنویسیِ نمایش‌نامه‌ها برای کارگردانی در زمان و مکانی خاص دست‌آورد بزرگ تئاتر قرن بیستم است. قرنی که در تاریخ تئاتر جهان به‌حق به قرن کارگردان‌ها موسوم است. حضور و ظهور کارگردان‌های بزرگ که آثار درخشان و غبارگرفته‌ی کلاسیک و نئوکلاسیک را با دراماتورژی بی‌بدیلی به نمایش‌نامه‌هایی برای همه‌ی اعصار بدل کردند، دیدگاهی پویا و متکثر را به تئاتر هدیه دادند که امروزه می‌توانیم هر اثر نمایشی را به گفتمانی معاصر پیوند دهیم.
سه روایت من از این سه نمایش‌نامه آزمونی است برای دست‌یابی به زبان اجرایی مناسب‌تر بر صحنه‌ی تئاتر. نمی‌دانم تا چه اندازه در آن موفق بوده‌ام، اما دوست داشتم آن را با شما به اشتراک بگذارم.»

یاسمینا رضا، یک مه بین سال های 1953 تا 1959 از مادری مجاری و پدری ایرانی در پاریس زاده شد. او هیچ گاه دوست ندارد سال دقیق تولدش را به زبان بیاورد، بنابراین در بیشتر منابع سال تولد او را آخرین سالی می نامند که خودش آخرین حد فاصل این شش سال عنوان کرده است. مادرش مجاری اصل و نوازنده ویولون و پدرش ژان رضا نیمه ایرانی، نیمه روس، بازرگانی بود که پیانو هم می نواخت. ریشه مشترک پدر و مادر یاسمینا یهودی تبار بودن آنان بود. پدر یاسمینا، که پس از مهاجرت پدربزرگش، در روسیه به دنیا آمد، از آنجا در زمان جنگ جهانی به پاریس مهاجرت کرد. بعدها همین مهاجرت نیاکان و خاطرات پدر مبنای داستان هاى عجیب و غریب و طنزنویسی او شد.

واژگان فنی سینما و تلویزیو ننسخۀ بازنگری شدۀ چاپ اول این کتاب است که با اصلاحات و اضافاتی شامل واژه های مصوب فرهنگستان زبان و ادب فارسی در حوزۀ سینما و تلویزیون همراه شده است. این فرهنگ تخصصی حاصل تلاش گروهی از متخصصان امر واژه گزینی و متخصصان سینما و تلویزیون است و هشت هزار واژه را در بر دارد. مدخل ها بر اساس الفبای لاتینی تنظیم شده اند و واژۀ معادل آن ها روبه روی هریک آمده است. این دست فرهنگ ها، کار متخصصان و مترجمان حوزه های تخصصی (در اینجا سینما و تلویزیون) را بسیار سهل می کند و بالطبع نتیجۀ کار آن ها از یکدستی و روانی بیشتری برخوردار خواهد بود.

کایه دو سینما (به معنی دفترچه های سینما) یک مجله سینمایی تاثیرگذار و معتبر فرانسوی است که در سال 1951 توسط «آندره بازن»، «ژاک دونیول والکروز» و «ژوزف ماری لودوکا» بنیان گذاشته شد. این مجله در پی توقف و دگرسانی نشریه «ریویو دو سینما» با سردبیری اریک رومر و حضور منتقدانی همچون ژان لوک گدار، فرانسوا تروفو، کلود شابرول و ژاک ریوت آغاز به کار کرد.
کایه دو سینما ضمن طرح و دفاع از نظریهٔ مولف که تاکید ویژه بر «دستخط» مولف دارد، به کشف سینماگران مولفی همچون اورسن ولز، جان فورد، آلفرد هیچکاک و هاوارد هاکس پرداخت.
کتاب پیش رو به بحث و بررسی گزیده ای از مهمترین مقالات این نشریه در دهه 1950 در زمینه های «نئورئالیسم»، «هالیوود» و «موج نو» پرداخته است.

“عکس دسته جمعی با پدرخوانده” کتابی است نوشته ی “صفی یزدانیان” که خوانندگان را راهی “سفر به سه گانه‌ی کاپولا” خواهد کرد. “صفی یزدانیان”، منتقد و فیلمساز ایرانی، از اواخر دهه ی شصت قلم به دست گرفت و پیرامون سینما نوشت و طی آن سال ها، او به طور انحصاری درباره فیلم هایی نوشت که برای او اهمیت خاصی داشتند. فیلم هایی که برای او ماندگار شدند و در یاد او به زندگی ادامه دادند.
کتاب پیش رو با عنوان “عکس دسته جمعی با پدرخوانده”، اگر چه این سه گانه ی مهم تاریخ سینما را نیز مورد بررسی قرار داده، اما فقط به آن محدود نشده و خواننده را به سفری تماشایی در تاریخ سینما می برد. فیلم ها و شخصیت هایشان در این کتاب از مقابل دیدگان خواننده عبور می کنند و یک صحنه یا دیالوگ، هر کدام از ما را به جهان متفاوتی از سینما و فیلمسازی منتقل می کند. از فیلم های آمریکایی دهه 1970 به سینمای ایتالیا و از کاپولا به تارکوفسکی خواهیم رفت. از آنتونیونی تا وونگ کار وای سفری دیگر خواهیم داشت و از یک فیلم مافیایی، به قلمروی نمایش نامه های شکسپیر قدم خواهیم گذاشت. “صفی یزدانیان” از شاهکارهای برتولوچی و اسکورسیزی نیز غافل نشده و همه چیز در این مسیر شگفت انگیز، درباره فیلم و کلام و موسیقی است که مخاطب را با خود همراه می کند و او را به سفری خیره کننده و افسونگرانه می برد. افسونی که بر پرده های بزرگ سینما شکل می گیرد. شیوه ی نگارش “صفی یزدانیان” در “عکس دسته جمعی با پدرخوانده”، شیوه ای آمیخته با شور و هیجان و احساس است و این عشق بی اندازه ی او به سینما، روح مخاطب را نیز به این جادو آغشته می کند.

نمایش نامه زنی که تابستان گذشته رسید مانند داستان ربه کا اثر دافنه دوموریه، حول شخص سومی می گردد که از جهان خاکی رخت بربسته؛ ولی همچنان حضورش در زندگی افراد خانواده حس می شود. داستان زنی که تابستان گذشته رسید، فضایی تاریک دارد و هر چه پیش تر می رویم این تاریکی بیشتر نمودار می شود. دیالوگ نویسی خیلی خوب و حساب شده صورت گرفته و به واکاوی تفاوت شخصیت و جهان بینی انسان ها، برداشت ها و سوتفاهم هایی پرداخته که این روزها همه ما را درگیر خودش کرده است. مسائل ساده ای که با محبت، توجه بیشتر، گوش دادن، برخورد منطقی و قبول حقیقت می توانیم حل شان کنیم.

… برای این که به ستوه اومده ام. برای این که از دست هایی که فقط به درد خودم می خوره، خسته شده م. برای این که من تحقیر شده م. برای این که وقتی می بینم گندم جوونه می زنه، چشمه بی وقفه آب می ده، گوسفندها هزار تا هزار بره به دنیا می آرن، سگ ها… وقتی اینارو می بینم، حس می کنم که من تحقیر شده م. طبیعت تمام زاده های خودشو به رخ من می کشه و من به جای دهن گرم پسرم، روی سینه هام زخم نیشتر حس می کنم.