این نمایشنامه را آلبر کامو، بر اساس رمانی از ویلیام فاکنر نوشته است. این اثر، از کارهای دوره ی جوانی کاموست و چندان شناخته شده نیست. رنج و رستگاری، درون مایه ی اصلی این کار است.

در قرن نوزدهم فسلفه و مذهب در اروپای غربی دستخوش دگرگونی شگرفی شدند. اگر این دو پیش از این، به عنوان دو نیروی متفاوت، گاه در کنار هم یا در برابر هم بودند، اندیشمندانی چون هگل، شیلر، شلینگ، کارلایل، و راسکین از گِل این دو «حس انگیزی» (Aesthetics) را بسرشتند و پدیدارشناسیِ روح/ذهن را آفریدند و سرنوشت جوامع انسانی را گذر از مراحل از خود بیگانگی و رسیدن به وحدتی در برگیرندۀ کثرت دانستند.

ایبسن در استاد معما، جان گابریل بورکمان، و این اثر پایانی‌اش‌، وقتی ما مردگان سربرداریم،به ترتیب با استخراج سنگ معدن، تاکید بر معماری، و مجسمه سازی به همین مراحلِ تلاش روح برای ورود به صورت (Form) به عنوان مذهب و فسلفۀ نوین، که همان «حس انگیزی» (Aesthetics) باشد، اشاره می‌کند.

وقتی ما مردگان سر برداریم به خوبی ثابت می‌کند که نمایشنامه‌‌های ایبسن از ارکان جامعه تااین اثر پایانی، برنامۀ کامل «سیر زائر» او با هدف گسترش آگاهی تاریخی یک قوم است، برنامه‌‌ای که برای هر قومی متفاوت اما گریزناپذیر است.وقتی ما مردگان سربرداریم دادخواست هنرمندی است که ربع قرن از زندگی‌اش‌ را صرف رئالیسمو زندگی «میان‌‌مایگان» کرده بود و اینک از خودش، مردمش، و تاریخ معاصرش می‌خواهد همهحساب پس بدهند.

نجات جهان راه های ساده ای هم دارد، مثل درخت کاشتن…

«سه نمایشنامه کوتاه»

مه‌یار : حس می کنم تو رفتی به آینده و من جا موندم، جاموندم تو گذشته و فراموش شدم.

لاله : نباید خیلی به این فکرای احمقانه اجازه بدی بیان تو ذهنت.

مه‌یار : می‌شه دوباره برگردیم به اون روزا؟

لاله : نه.

مه‌یار : من هنوز عاشقتم.

لاله : باید دل کندن رو یاد بگیری، تموم شده مه‌یار، من و تو الان غریبه‌ایم برا هم.

… شب ها نمایشنامه می نوشت.
او هیچگاه فرصت نداشت تا نمایشنامه ای را دوباره بنویسد. کاغذ پاره هایی که عبدالرضا نمایشنامه هایش را روی آن می نوشت معمولا خط خوردگی نداشت و پیدا بود نمایشنامه بی مهابا و زنده، از جان او به کاغذ آمده است. شاید از همین رو بود که عبدالرضا هرگز «نمایشنامه بدون کشمکش» نمی نوشت. در دوره ای که بیشترین نمایشنامه ها بی مسئله بودند، شعاری بودند، دراماتیک نبودند و بی مایه و بی مسئله و صرفا شعاری نوشته می شدند؛ نمایشنامه های عبدالرضا زنده و پر کشمکش بودند، زیرا خاستگاه نمایشنامه های عبدالرضا زندگی خودش بودند. عبدالرضا همیشه زندگی دم دستی و ساده و روزمره و مردمی خودش را می نوشت. این زندگی برای او ایمان به جهانی بود که او خودش را ذره ذره فدای آن می کرد؛ ذره ذره، بی نیاز از این که کسی دریابدش. اشک ها مجال نمی دهد. از این رو نمایشنامه های عبدالرضا حیاتی سندهایی برای بازشناسی ایمانی هستند که عبدالرضا یکی از تجلیات آن بود؛ هنجارهایی که امروز فراموش شده اند.

به گزارش ایسنا، مجموعه فیلمنامه کوتاه «آنجا میان دشت» حاصل منتخبی از فیلمنامه‌هایی است که در طول سال‌ها کار در عرصهه فیلم کوتاه جمع‌آوری و به همت انتشارات مهرودل به چاپ رسیده است.

سه فیلمنامه از این مجموعه یعنی فیلمنامه‌های «سایه خاموش من» «جوخه» و «او» قبلا ساخته شده و در جشنواره‌های مختلف ملی و بین‌المللی حضور داشته و جوایزی به خود اختصاص داده‌اند.

وجه اشتراک هر چهار اثر کوتاه این مجموعه پرداختن به مساله زن است؛ در بطن قالب‌ها و ساختارهای اجتماعی مختلف با کشمکش‌هایی متفاوت. زن در این مجموعه محور است و نوع رِاَکشنش در درام‌پردازی محل کشف‌وشهود؛ برای نویسنده‌ای که خود را با کاراکترهایش تحربه می‌کند و شاید برای مخاطبی که می‌خواند.

علی حیاتی کارگردان خوزستانی متولد ۱۳۵۹ در اهواز است که کارگردانی چندین فیلمنامه‌ی کوتاه را در کارنامه‌ خود دارد.«آنجا میان دشت» نخستین کتابی است که از او به چاپ می‌رسد.

نویسنده ی کتاب «ایده» در ابتدای اثر می گوید:
«اگر عاشق داستان هستید، اگر عاشق سینما یا تئاتر هستید توصیه می کنم این کتاب را بخوانید اما اگر عاشق نوشتن برای هر کدام از این ها هستید باید این کتاب را بخوانید.» این توصیه، به ویژه برای نویسندگانی که هنوز به این باور نرسیده اند بخش عمده ای از سرنوشت یک اثر روایی( از قبیل داستان، نمایشنامه، فیلمنامه و…) در مرحله ی پیش تولید آن و به هنگام پرورش ایدهی اثر رقم می خورد بسیار کارآمد است.
اریک بورک در «ایده» تلاش می کند قدرت تشخیص ایده ی خوب از بد و همچنین مراحل پرورش یک ایده و پخته کردن آن را به نویسندگان و علاقه مندان نویسندگی بیاموزد. در بخشی از کتاب نیز او به یکی از پرسش های اساسی نویسندگان نوقلم پاسخ می دهد:
« ایده ها از کجا می آیند؟»

… به‌‌‌قول پیتر بروک در زندگی هر روزه «اگر» یک خیال است، در تئاتر «اگر» یک آزمون است. پس وقتی می‌‌‌خواهید دست به این آزمون بزنید مهم نیست از کجا شروع می‌‌‌کنید، مهم نیست اگر یک شب بهاری دو نفری در پارک بنشیند و به مردی تنها فکر کنید که چمدان به‌‌‌دست از یک سفر دراز به کشور برگشته است. چون آن‌‌‌جاست که دارید با یک خیال زندگی می‌‌‌کنید، وقتی مهم است که تصمیم می‌‌‌گیرد این خیال را به آزمون تبدیل کنید… نمایش به‌‌‌کار زیاد نیاز دارد. اما هنگامی که کار را همچون نمایش تجربه می‌‌‌کنیم، آن وقت دیگر کار نیست. و وقتی به خودتان می‌‌‌آیید می‌‌‌بینید نمایشی هر روزه را تجربه کرده‌‌‌اید. هر روز بازی‌‌‌اش کردید. هر روز با شما همراه بوده و به تمام جاهایی که شما سفر کردید، سفر کرده و بهترین همراه و همپای سفرهایتان بوده و آن‌‌‌وقت متوجه می‌‌‌شوید چقدر پیتر بروک درست گفت که: «نمایش نمایش است.»

درآمدی بر مطالعات سینمایی همچون کتاب الفباست؛ آشنایی با سینمایی به زبان ساده. و مخاطبان آن تازه‌کارها هستند. در این کتای مسائل ساده بیان شده‌اند به این معنا که اطلاعات عرضه‌شده سر‌راست‌اند و به کار همه دانشجویانی می‌آید که مشتاق فراگیری‌اند. این کتاب درباره‌ی فیلم‌های سینمایی روایی است؛ فیلم‌هایی که داستان‌های خیالی را روایت می‌کنند و زمانی بین نود دقیقه تا سه یا سه ساعت و نیم دارند. تمرکز این کتاب بر جنبه‌هایی از فرم فیلم است؛ زبان انتقادی و فنی سینما و همچنین ابزار فرمی برای خلق معانی بیانگرانه به جریان می‌افتد.

درآمدی بر مطالعات سینمایی عناصر اساسی و مرسوم تحلیل فیلم را در برمی‌گیرد. از مفاهیم بیان‌گرانه در هر تصویر گرفته تا شیوه‌هایی که تصاویر به یکدیگر ارتباط پیدا می‌کنند. از ساختارهای روایی فیل‌نامه‌ها گرفته تا اطلاعاتی پایه‌ای فیلم‌برداری، جلوه‌های ویژه و صدا. فصل آخر راهنمای گام‌به‌گام است برای نوشتن مقاله‌ای نهایی درباره‌ی هدفی که این کتاب به‌ خاطرش نوشته‌ شده است.

بشر با هر نگاهی که به طبیعت دارد، ابزار جرم می سازد، مهم نیست که این جرم را چه کسی مرتکب می شود، مهم این است که بشر قدرت خودش را در کشف طبیعت به کار می گیرد تا جنایت کند. پس یک دانشمند باید خودش را به فراموشی بزند، حتی اگر لازم باشد خودش را به دیوانگی بزند و برای جلوگیری از جنایتی بزرگ مرتکب جنایت کوچکتری شود، مثل موبیوس در فیزیکدان ها. دورنمات معتقد است که هرگاه چیزی از ذهن بشر فقط یک بار عبور کند، بالاخره روزی در جایی عملی می شود. بنابراین در این نمایشنامه انسان به مبدأ خودش می رسد، انسانی بدون قدرت و بدون نیاز به دانستن اسرار طبیعت، چون انسان به محض دانستن فرمول های طبیعت به جنایت دست خواهد زد.