مجموعه آثار 1: با مخاطب‌های آشنا؛ مجموعه آثار 2: خودسازی انقلابی؛ مجموعه آثار 3: ابوذر؛ مجموعه آثار 4: بازگشت؛ مجموعه آثار 5: ما و اقبال؛ مجموعه آثار 6: تحلیلی از مناسک حج؛ مجموعه آثار 7: شیعه؛ مجموعه آثار 8: نیایش؛ مجموعه آثار 9: تشیع علوی و تشیع صفوی؛ مجموعه آثار 10: جهت‌گیری طبقاتی در اسلام؛ مجموعه آثار 11:  تاریخ تمدن (جلد 1)؛ مجموعه آثار 12: تاریخ تمدن (جلد 2)؛ مجموعه آثار 13: هبوط در کویر؛ مجموعه آثار 14:  تاریخ و شناخت ادیان (جلد 1)؛ مجموعه آثار 15:  تاریخ و شناخت ادیان (جلد 2)؛ مجموعه آثار 16: اسلام‌شناسی 1 (درس‌های حسینیه ارشاد)؛ مجموعه آثار 17: اسلام‌شناسی 2 (درس‌های حسینیه ارشاد)؛ مجموعه آثار 18: اسلام‌شناسی 3 (درس‌های حسینیه ارشاد)؛ مجموعه آثار 19: حسین وارث آدم؛ مجموعه آثار 20: چه باید کرد؟؛ مجموعه آثار 21: زن؛ مجموعه آثار 22: مذهب، علیه مذهب؛ مجموعه آثار 23: جهان‌بینی و ایدئولوژی؛ مجموعه آثار 24: انسان؛ مجموعه آثار 25: انسان بی‌خود؛ مجموعه آثار 26: علی؛ مجموعه آثار 27: بازشناسی هویت ایرانی ـ اسلامی؛ مجموعه آثار 28: روش شناخت اسلام؛ مجموعه آثار 29: میعاد با ابراهیم؛ مجموعه آثار 30: اسلام‌شناسی؛ مجموعه آثار 31: ویژگی‌های قرون جدید؛ مجموعه آثار 32: هنر؛ مجموعه آثار 33: گفت‌وگوهای تنهائی (بخش اول و دوم)؛ مجموعه آثار 34: نامه‌ها؛ مجموعه آثار 35: آثار گونه‌گون (بخش اول)؛ و مجموعه آثار 36: آثار گونه‌گون (بخش دوم).

صلاح‌الدین سلجوقی ( 1274-1349 ش)، نویسنده، شاعر و پژهشگر بنام افغانستان بوده است. او احاطه شگفت‌آور بر ادبیات، عرفان، فلسفه و دیگر علوم اسلامی داشت و تفکر و فلسفه اروپایی را نیز به‌خوبی می‌شناخت. نویسنده‌ای چیره‌دست و پرکار بود و بر زبان‌های عربی و انگلیسی تسلط داشت. از آثار او می‌توان «افکار شاعر»، «تجلی خدا» ، «نقد بیدل»، «نگاهی به زیبایی»، «الاسلام فی العلوم و الفنون» (به عربی) و ترجمه کتاب‌های «سرگذشت یتیم جاوید» محمد شوكت التونی، «تھذیب الاخلاق» ابن مسکویه و «اخلاق نیکوماخوس» ارسطو را نام برد.

علامه سلجوقی در مقاطعی مسئولیت‌های مهم رسمی و اداری هم داشته است، همچون مدیریت معارف هرات، نمایندگی مردم هرات در مجلس شورای ملی، ریاست مستقل مطبوعات و سفارت افغانستان در مصر.

نافراد قبیله‌ای بیابان‌نشین (در استرالیا) که خود را مردم حقیقی می‌خوانند،از زنی آمریکایی دعوت می‌کنند تا در سفری چهارماهه در بیابان‌ها، آن‌ها را همراهی کند. او طی2500 کیلومتر پیاده‌روی با پاهای برهنه، در صحرای پرفرازونشیب، شیوه تازه‌ای برای زندگی و شفاگری می‌آموزد که برمبنای حکمت فرهنگی پنجاه‌هزارساله بنا شده و به دگرگونی عمیق وی منجر می‌شود. کتاب پیام گم‌گشته، پیامی بی‌همتا، به‌موقع و قدرتمند به تمامی بشریت ارائه می‌کند؛ هنوز امکان نجات جهان وجود دارد؛ به شرط آنکه متوجه شویم تمامی موجودات، چه گیاه، چه حیوان و چه انسان، بخشی از یگانه در همه‌جا حاضر هستند. اگر این پیام را به‌کار بندیم، زندگی ما همچون زندگی مردم حقیقی، از معنا و حس هدفمندی سرشار خواهد شد.

هریک از این نمایندگان سیاسی طی اقامت خود در ایران، فرصت یافتند تا به سیر و سیاحت در شهرهای ایران پرداخته و گزارش‌های سودمندی از اوضاع سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی این سرزمین گردآورند، و پس از بازگشت به موطن خویش در اروپا، یادداشت‌های شخصی خود را تحت عنوان «سفرنامه» چاپ و منتشر سازند. این سفرنامه‌ها در شکل‌دادن به مکتب «ایران‌شناسی» در غرب کمک شایانی نمود.

سه سفرنامه اول این کتاب (باربارو، زنو و کنتارینی) درباره اوزون حسن و وقایع دوران حیات او اختصاص دارند. کنتارینی و باربارو شرح ماجراهای سفر خویش را در سال‌های ۸۸۱/ ۱۴۷۶ و ۸۸۲/ ۱۴۷۷ به پایان می‌برند و سفرنامه زنو با بازگشت او به ونیز در سال ۸۷۸ ه. ق خاتمه می‌یابد.

نویسندگان سفرنامه‌های ونیزیان در فاصله سال‌های حکومت اوزون حسن آق قوینلو (۸56ـ۸82 ه. ق) تا سال‌های سلطنت شاه طهماسب صفوی (۹30ـ۹84 ه. ق) به ایران آمده‌اند. انگیزه اصلی مسافرت آنها به‌جز آجلوللو و بازرگان ونیزی، دلیل سیاسی بود تا بر اثر اتحاد با ایران، امپراتوری عثمانی را تحت فشار قرار داده و از توسعه و بسط قدرت عثمانیان جلوگیری کنند.

این پندار که نگریستن به دریا، به رودخانه و دریاچه، حتی نشستن کنار برکه‌ای و یا هر خیره‌شدنی به «آب»، در منظر مردمان از گذشته تا امروز، مایه اندوهی ابدی‌ است، یکی از منظره‌های شگفتی ا‌ست که می‌توان به آب داشت. اینکه چگونه این مایه حیات، آن شگفت‌انگیز جهان که در هر نقطه کیهان دیده شود، نشانه‌ای از حیات و زنده‌بودن است، این‌چنین حزن‌آلود است؟ همین عنصر اندوه، در روانی‌اش، در هنگامه‌ رفتنش پای درخت‌ها، هنگامی که به لب‌ها می‌رسد و شعف و شوری اروتیک را موجب می‌شود، وجه دیگری از وجودش برملا می‌شود که قسم دیگری از پیچیدگی حضور و معرفتش در جهان را نمایش می‌دهد. گاستون باشلار، این معرفت‌شناس بزرگ تاریخ فلسفه، با احاطه‌اش بر فلسفه علم، هنر، ادبیات و روان‌کاوی، در کتاب «آب و رؤیاها: جستاری در باب تخیل ماده» به جست‌وجویی شگرف در «آب» دعوتمان می‌کند. باشلار در این کتاب به‌سوی شاعران و فیلسوفانی نظر می‌کند که به‌عکس دیگران، نقش جوهری آب را ورای وجوه تزئینی در شاعرانگی و فلسفه‌ورزی‌شان دیده و به آن پرداخته‌اند. اندوه و شادی هم‌زمان و بی‌امان آب، آن نیروی حیات عظیمی که در هم‌نشینی آب و آتش به‌ثمر می‌نشیند یا آن لحظه‌ای که انسان انعکاس خودش را در آب دیده و می‌بیند و نقش آینه‌‌گون آب در هستی و بسیار بسیار خیال‌ها و رؤیاهای دیگری که آب در سر دارد، هم و همه در آب و رؤیاها حضور دارند و عیش خواندنش را نمی‌شود از دست داد.