کتاب “جوان مسلمان و دنیای متجدد” نوشته دکتر سید حسین نصر است که توسط نشر کتابسرای میردشتی منتشر شده است. همه ما به خوبی می دانیم که به واقع نمی توان نقش سید حسین نصر در مطالعات اسلامی در حوزه های مختلف را نادیده گرفت. این نویسنده در این کتاب سعی کرده است نسبت میان جوانان مسلمان و دنیای جدید را ابهان زدایی کند. به راستی چگونه می توان در دنیای معاصر از عقاید و باورهای خود محافظت کرد و به راستی رابطه ای پویا با آن داشت. سید حسین نصر دستاورهای فرهنگ و تمدن اسلامی را در این کتاب مرور می کند.

اعتبار قاسم بن ابراهیم رسّی (169-246هجری) در دانش و زهد بدان پایه رسید که به امامت زیدیه برگزیده شد. در زمانه‌ای که زیدیان تنها دسته‌هایی پراکنده بودند که با یکدیگر بسیار اختلاف عقیده داشتند، چنین مقدور بود که این بزرگ‌مرد برآمده از سلالة سادات سکان این کشتی سرگردان در تلاطم امواج اختلافات و پراکندگی را به‌دست گیرد و آن را با تکیه بر دانش گستردة خود در فقه و کلام به ساحل اتحاد و یکپارچگی برساند. اما چنانچه رسم تاریخ است بخش‌هایی از زندگی، آرا و عقاید و روند عملکرد او در این زمینه در هزارتوی زمان از نظر ناپدید شده است. و اینک، محققی عالم و تیزبین همچون ویلفرد مادلونگ طی تحقیقی عالمانه زندگی، افکار و اندیشه‌ها، آثار و نقش این تأثیرگذارترین امام زیدیه در این مذهب را بررسی کرده بلکه از این رهگذر زوایای همچنان مبهم و تاریک را روشن سازد. استاد مادلونگ در اثر حاضر به بررسی مذهب زیدیه پیش از قاسم، دستاوردها و اهمیت قاسم در این مذهب، تأثیر دیرپای او بر آن و تغییر و تحول فکری و سیاسی بعدی آن می‌پردازد.

ریچارد ولکلی در این کتاب تلاش دارد تفسیری غایت‌شناسانه از پروژهٔ نقدِ عقل نزد کانت ارائه دهد که ناظر به درگیری کانت با مسئلهٔ غایتِ خودِ عقل است. غایت‌شناسی در اینجا مشخصاً به تأمل راجع به تسلسلِ علّیِ غاییِ کلِ طبیعی اشاره ندارد، بلکه تأکیدِ پرسش‌گریِ کانت بر پیچیدگی‌های غایت‌مندی و خودتعین‌بخشیِ انسان است. مسئلهٔ اصلی در میان این پیچیدگی‌ها، جایگاه عقل فلسفی در زندگی بشر (نسبتِ این عقل با خیر بشری، اعم از خیرِ اجتماعی و فردی) است. معلم و الهام‌بخشِ کانت در این تأملات، ژان ژاک روسو است. روسو با آشکار ساختن گرایشِ عقل به دیالکتیک و بحران و در نتیجه، نشان دادن ضرورت بررسی مجدد غایتِ عقل، زمینه‌ای بنیادی (و عموماً مغفول) برای خودانتقادی عقل ارائه می‌دهد. این کتاب، مطالعه‌ای تاریخی برای آشکار کردن این سطح پنهان از نقد کانتی است و شامل بررسی ریشه‌های دورهٔ بلوغِ فلسفهٔ کانت‌، از دیدگاه نوشته‌های پیشانقدیِ دههٔ 1760 است. ولکلی سرچشمه‌های برداشت و بازتعریف کانت از عقل را بررسی می‌کند و حضور روسو را در آن بازتعریف به‌طور خاص مد نظر قرار می‌دهد. این تأمل روشن می‌سازد که جایگاه روسو در برداشت کانت از فلسفه، فراتر و ماندگارتر از جایگاه هیوم است.

عشق خداوند به آدم نه آغازی دارد و نه انجامی اگر او عاشق ایشان باشد،عشق گذرا نیست زیرا او جاودان است و بنابراین با این هبوط آدمی در عالم جسمانی در این عشق تغییری حاصل نمیشود.عشق او دائم است.عشق آگاهی آدمی است که در فراز و فرود است.عشق آدمی به خدا آغاز دارد و بی انجام است.بسیاری از خلق بر اینکه او مقصود عشقشان است،آگاه نیستند،این اثر را میتوان منتخب متون فارسی و عربی چهارم و پنجم قمری (دوازدهم و سیزدهم میلادی)درباره عشق الهی در نظر گرفت که به وسیله ویلیام چیتیک،محقق و عرفان پروژه مشهور آمریکایی نوشته شده است.

نافراد قبیله‌ای بیابان‌نشین (در استرالیا) که خود را مردم حقیقی می‌خوانند،از زنی آمریکایی دعوت می‌کنند تا در سفری چهارماهه در بیابان‌ها، آن‌ها را همراهی کند. او طی2500 کیلومتر پیاده‌روی با پاهای برهنه، در صحرای پرفرازونشیب، شیوه تازه‌ای برای زندگی و شفاگری می‌آموزد که برمبنای حکمت فرهنگی پنجاه‌هزارساله بنا شده و به دگرگونی عمیق وی منجر می‌شود. کتاب پیام گم‌گشته، پیامی بی‌همتا، به‌موقع و قدرتمند به تمامی بشریت ارائه می‌کند؛ هنوز امکان نجات جهان وجود دارد؛ به شرط آنکه متوجه شویم تمامی موجودات، چه گیاه، چه حیوان و چه انسان، بخشی از یگانه در همه‌جا حاضر هستند. اگر این پیام را به‌کار بندیم، زندگی ما همچون زندگی مردم حقیقی، از معنا و حس هدفمندی سرشار خواهد شد.

هریک از این نمایندگان سیاسی طی اقامت خود در ایران، فرصت یافتند تا به سیر و سیاحت در شهرهای ایران پرداخته و گزارش‌های سودمندی از اوضاع سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی این سرزمین گردآورند، و پس از بازگشت به موطن خویش در اروپا، یادداشت‌های شخصی خود را تحت عنوان «سفرنامه» چاپ و منتشر سازند. این سفرنامه‌ها در شکل‌دادن به مکتب «ایران‌شناسی» در غرب کمک شایانی نمود.

سه سفرنامه اول این کتاب (باربارو، زنو و کنتارینی) درباره اوزون حسن و وقایع دوران حیات او اختصاص دارند. کنتارینی و باربارو شرح ماجراهای سفر خویش را در سال‌های ۸۸۱/ ۱۴۷۶ و ۸۸۲/ ۱۴۷۷ به پایان می‌برند و سفرنامه زنو با بازگشت او به ونیز در سال ۸۷۸ ه. ق خاتمه می‌یابد.

نویسندگان سفرنامه‌های ونیزیان در فاصله سال‌های حکومت اوزون حسن آق قوینلو (۸56ـ۸82 ه. ق) تا سال‌های سلطنت شاه طهماسب صفوی (۹30ـ۹84 ه. ق) به ایران آمده‌اند. انگیزه اصلی مسافرت آنها به‌جز آجلوللو و بازرگان ونیزی، دلیل سیاسی بود تا بر اثر اتحاد با ایران، امپراتوری عثمانی را تحت فشار قرار داده و از توسعه و بسط قدرت عثمانیان جلوگیری کنند.