درست در آستانهٔ قرن بیستم نیچه با لحنی سرشار از یقینی شورانگیز مرگ خدا را اعلام کرد. اما امروز روشن است که مدرنیته لزوماً منجر به زوال دین نمی‌شود. چیزی که مدرنیته به آن می‌انجامد «تکثر» است.
تکثر موقعیتی است که در آن گروه‌های مختلف در کنش متقابل با هم در جامعه زندگی می‌کنند. اما این وضعیت خالی از تنش نیست. چطور می‌توانیم مسائل اخلاقی مانند سقط جنین، مجازات اعدام یا حقوق اقلیت‌ها را مدیریت کنیم وقتی که گروه‌های مختلف جامعه دربارهٔ آنها نظرها و مواضعی کاملا متضاد دارند و هر کدام بر مواضع خودشان پافشاری می‌کنند؟
از نظر پیتر برگر، جامعه‌شناس برجسته و همکار جامعه شناس و فیلسوفش آنتون زایدرولد پاسخ این پرسش و راه حل این چالش‌ها «تردید» است. نه تردید فلج‌کنندهٔ نسبی‌گرایی که در آن فرد زیر فشار کثرت گیج‌کنندهٔ گزینه‌های مختلف قادر نیست هیچ تصمیمی بگیرد، بلکه تردیدی معقول که به ما اجازه می‌دهد با باورهای اخلاقی محکم پیش برویم بی‌آنکه تبدیل به فردی متعصب شویم که هر کسی را که مخالف عقایدش باشد دشمن می‌داند. چطور ما چه در مقام فرد و چه جامعه می‌توانیم این نقطهٔ تعادل سهل و ممتنع را بیابیم؟
برگر و زایدرولد در کتاب «اعتقاد بدون تعصب» (که نام اصلی آن «در ستایش تردید» است) نشان می‌‌دهند که چطور تکثر می‌تواند به نسبی‌گرایی یا بنیادگرایی بینجامد که به نوعی دو روی یک سکه اند. بنیادگرایی یک اجماع عام را دربارهٔ باورها و اهداف مطلوب بر جامعه تحمیل می‌کند بی‌آنکه جایی برای نظرات متفاوت باقی بگذارد و نسبی‌گرایی هم اساساً رسیدن به ارزش‌های اجتماعی مشترک را غیرممکن می‌کند.
نویسندگان کتاب مدعی‌اند که می‌توان موضعی میانه بین نسبی‌گرایی و بنیادگرایی اتخاذ کرد. نه فقط در حوزهٔ دین و اخلاق بلکه در حوزهٔ سیاست.
کتاب «اعتقاد بدون تعصب» برای هر کسی که به موضوع تردید و مسائل سیاسی، فرهنگی و دینی ناشی از آن می‌اندیشد کتابی مفید و خواندنی است.

«در کشورهای اروپای شرقی تفاوت بین «ما» و «من» بسیار فراتر از تفاوتی صرفا در دستورزبان است. من همراه این «ما» بزرگ شدم. در مهدکودک، در مدرسه، سر کار. با گوش دادن به سخنرانی سیاستمدارانی که می‌گفتند: «رفقا، ما وظیفه داریم…» و ما رفیق‌ها همان کارهایی را می‌کردیم که به ما می‌گفتند. فردی که از یک جامعهٔ توتالیتر بیرون می‌آید با «نه» گفتن است که مسئولیت فردی و ابتکارعمل را می آموزد. و این راه با گفتن «من» شروع می‌شود…»
«کافه اروپا» مجموعه مقالات دیگری است از خانم اسلاونکا دراکولیچ، روزنامه نگار و نویسندهٔ کروات که پیش از این کتاب «کمونیسم رفت، ما ماندیم و حتی خندیدیم» از او در این مجموعه منتشر شده است. این مقالات شرحی از زندگی مردم اروپای شرقی در سال‌های پس از فروپاشی کمونیسم و تجربهٔ مردم کرواسی پس از استقلال این کشور است.
دراکولیچ تصویرگر تیزبین جوامعی در حال گذار است. روایت‌های او با جزئیاتی شگفت، تامل برانگیز و صمیمی، شبیه نامه‌هایی است که دوستی برایمان نوشته است. نامه‌هایی که تصویری ملموس از همهٔ تناقض‌ها، سردرگمی‌ها و تحولاتی به دست می‌دهد که مشخصهٔ دوران گذار به دموکراسی است.
مقالات گیرا و جسورانهٔ دراکولیچ در واقع تلنگری است به شهروندان کشورهای اروپای شرقی پس از کمونیسم، برای اینکه مسئولیت ‌نقشی را که در جامعهٔ مدنی جدید برعهده دارند، بپذیرند.
دراکولیچ ریشهٔ بسیاری از مشکلات کنونی‌شان را در این می‌بیند که مردم این کشورها تحت‌تاثیر سال‌ها زندگی در حکومت‌های توتالیتر مسئولیت فردی‌‌شان را به کلی فراموش کرده‌اند. او می‌گوید، «ما مردم دنیای کمونیسم هنوز از نظر سیاسی مثل کودکانی نابالغ هستیم، نیازمند پدری که از ما مراقبت کند تا دیگر لازم نباشد خودمان مراقب خودمان باشیم.»
دراکولیچ نه تنها یک مشاهده‌گر دقیق وقایع اروپای شرقی که یک مشاهده‌گر حساس وضعیت انسان‌‌ است، و کتاب‌های او فراتر از موضوع خاصش، تحلیل‌هایی قابل توجه از احساسات و تجربه‌های انسانی است.

I am text block. Click edit button to change this text. Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ut elit tellus, luctus nec ullamcorper mattis, pulvinar dapibus leo.

دوربین‌های مداربسته، بازرسی‌های امنیتی شدیدتر در فرودگاه‌ها، انواع دزدگیرهای پیشرفته؛ هر جا را نگاه می‌کنیم نمودی از ترس را در جامعه می‌بینیم. و اخبار هم هر روز با گزارش‌هایی از تهدیدهای مختلف، از خطرات هر روزهٔ زندگی شهری گرفته تا تهدید جنگ و تروریسم، باعث می‌شود احساس کنیم هر لحظه ممکن است فاجعه‌ای بر سرمان نازل شود.
ترس احساس قدرتمندی است. می‌تواند زندگی ما را نجات دهد. اما می‌تواند آزادی‌مان را هم از ما بگیرد و آن عنصر حیاتی پیونددهندهٔ جامعه یعنی «اعتماد» را از بین ببرد.

لارس اسوندسن در کتاب «فلسفهٔ ترس» می‌کوشد ابعاد مختلف این احساس نیرومند را بکاود و نشان دهد که ترس چیست، چرا و چگونه در هر گوشه از زندگی مدرن رخنه کرده است، و مهم‌تر اینکه چه استفاده‌های سیاسی از آن می‌شود.

اسوندسن با نگاهی به علوم، سیاست، جامعه‌شناسی و ادبیات به وارسی ماهیت ترس می‌پردازد. از عوامل زیستی و عصب‌شناختی گرفته تا پرسش از اینکه چطور ترس ما را وامی‌دارد در تلاش برای کاهش خطر دست به اقداماتی غیرمنطقی بزنیم.

اسوندسن سپس وارد عرصهٔ سیاست و جامعه می‌شود و نقش ترس را در فلسفهٔ ماکیاولی و هابز بررسی‌ می‌کند، به ظهور «جامعهٔ خطرخیز» می‌پردازد و اینکه چطور ترس اعتماد اجتماعی را تضعیف می‌کند.

او در نهایت این پرسش را مطرح می‌کند که آیا راهی برای رهایی از ترس وجود دارد؟ آیا ما می‌توانیم این جو ترسی را که امروزه ما را احاطه کرده است بشکنیم؟

اسوندسن در «فلسفهٔ ترس» با پرتو افکندن بر ریشه‌های ترس‌های موهوم و واقعی‌مان به ما کمک می‌کند با ترس‌هایمان مواجه شویم و سعی می‌کند با استدلال‌هایش ما را قانع کند که باید فرهنگ امید و اعتماد را جایگزین نگاه ترس خوردهٔ کنونی جامعه کنیم.

جهان چگونه آغاز شده است؟ اصلاً چرا جهان وجود دارد؟ آیا قوانین فیزیک می‌توانست طور دیگری باشد؟ چه کسی این قوانین را برقرار کرده است؟ چرا ما در این جهان هستیم؟
در طول تاریخ،‌ انسان‌ها همواره این رویا را در سر می پروراندند که علت غایی وجود کائنات را دریابند.
پل دیویس، فیزیکدان برجسته، در کتاب «بنیانی علمی برای جهان عقلانی» (با نام اصلی «ذهن خدا») به کندوکاو دربارهٔ این پرسش می‌پردازد که آیا علم مدرن می‌تواند کلیدی برای گشودن این آخرین راز کائنات باشد؟
دیویس که از کودکی ذهنش درگیر پرسش از علت‌های نهایی امور بوده و والدینش را با «چرا»‌هایش به ستوه می آورده، در این جستجویش برای یافتن یک تبیین غایی، پرسش‌های بزرگی را که طی هزاره‌ها ذهن انسان را مشغول داشته‌اند بازمی‌کاود و در این مسیر به مسائلی می‌رسد همچون منشأ و تکامل کیهان و ماهیت حیات و آگاهی. خیلی‌ها فکر می‌کنند این‌ها مسائلی متعلق به قلمروی دین است نه علم. اما دیویس در این کتاب می‌گوید شاید خیلی از این پرسش‌ها غیرقابل پاسخ دادن باشند، اما فقط کسانی که درکی از علم مدرن دارند می‌توانند به عمق این پرسش‌ها راه ببرند.
او نشان می‌دهد که چطور تئوری‌های دانشمندانی همچون نیوتن، آینشتین و این اواخر استیون هاوکینگ و ریچارد فاینمن درک ما را از جهان فیزیکی متحول کرده است و سپس کشفیات این دانشمندان را در پرتو آثار فیلسوفانی چون دکارت، هیوم و کانت مورد بررسی قرار می‌دهد.
او در نهایت کتاب را با این نگاه به پایان می‌برد که «نمی‌توان باور کرد وجود ما در این جهان صرفا جهش بخت یا یک تصادف تاریخی باشد. از رهگذر موجوداتی آگاه است که جهان خودآگاهی پدید آورده است. این را نباید جزئیاتی پیش‌پا‌افتاده به شمار آورد یا محصول جانبی نیروهای بی‌هدف و بی‌اندیشه. به راستی غرض این بوده که ما اینجا باشیم.»

جستارهای کتاب البته که عصبانی هستم به بررسی تأثیر رخدادهای سرنوشت‌ساز سیاسی بر زندگی روزمره و حیات فکری مردم اهل قلم و اندیشه می‌پردازد که گویی از روالی جهانی پیروی می‌کند و طعم تلخش به ذائقه‌مان آشناست، گرچه به گفته‌ی ماهنامه‌ی نیو‌کرایتریون «تا وقتی کسانی که مثل اوگرشیچ خوب می‌نویسند، به نوشتن ادامه دهند، امیدی برای آینده‌ی بهتر وجود دارد.» علاوه بر جذابیت نگاه خاص و خوانش‌های هوشمندانه‌ی اوگرشیچ، استفاده از قاب جستار روایی برای بازنمایی تأملات سیاسی و اجتماعی می‌تواند به نویسندگان کمک ‌کند تا از ظرفیت‌های فراوان این ژانر برای برقراری ارتباطی شخصی و مستقیم با مخاطبان بهره ببرند.

جستارهای کتاب درد که کسی را نمی‌کشد که پیش‌تر در نشریاتی مثل نیویورکر و مجله‌ی هارپر چاپ شده، به مسئله‌ی حفظ فردیت در فرهنگ جمعیِ پرسروصدا و مزاحم و پیچیدگی‌های آن اختصاص یافته است. فزنزن به جای افسردگی، انفعال و خالی کردن میدان، از پذیرش درد و خشم به منزله‌ی راهکاری شخصی برای مقابله با آسیب‌های مصرف‌گرایی، تکنولوژی، جنگ و دیگر تغییرات پرشتاب و ناگزیر زندگی امروزی استفاده می‌کند. به نظر او درد و عصبانیتی که آدمی را برای مقاومت در برابر این آسیب‌ها و یافتن راهکار مقابله با آن‌ها آماده می‌کند، بخشی از فرآیند طبیعی زندگی ماست.

اگر عکس‌ها و مصاحبه‌های جک گانتوس را ببینید شاید باورتان نشود همان کسی است که نوجوانی‌اش را با قاچاقچی‌های مواد مخدر سر کرده و به زندان هم افتاده. او که از بچگی می‌خواسته نویسنده شود، در زندان فرصت پیدا می‌کند تا خودش را وقف رسیدن به این آرزوی دیرینه کند. نوشتن به او کمک می‌کند تا از سخت‌ترین اتفاقات زندگی عبور کند. گانتوس در کتاب حفره نه بهانه‌ای برای اشتباهاتش می‌تراشد و نه خودش را سرزنش می‌کند. او خودش را می‌بخشد و این قسمت تلخ از زندگی‌اش را فرصتی برای رشد می‌داند.

این جستارها شرح احوال و حکایتِ ما هستند در روزگارِ
• سرشلوغی‌های شهری
• شور و ملال تماشای فوتبال
• حرافی‌ روی مبل روانکاو
• جهانی شدن و واهمه‌هایش
• ترس ار فن‌آوری‌های جدید
• پایان دوران طلایی پیاده‌روی
• تاریخی که پیدا نیست از زمان می‌آید یا مکان
• ذائقه‌های جدید و دعواهای قدیمی
• گواهینامه‌هایی برای ماندن در ترافیک

« در 6 سالی که از ویرایش نخست این کتاب می‌گذرد، برخی دیدگاه‌هایم درباره نظریه شعر و شعر معاصر ایران تغییر کرده است. برهمین اساس به رغم آن‌چه در گذشته می‌پنداشتم، اکنون بر این باورم که مجموعه فرهنگ و ادب معاصر ایران نتوانسته یا نخواسته از مرزهای سنت به‌طور کامل خارج و به قلمرو فرهنگی مدرنیسم وارد شود. »

نخستین بخش اصلی و مفصل کتاب صرفا درباره یهودی ستیزی است ؛ نه درباره محتوای پرحجم تاریخ یهود است و نه درباره بزرگی یهودیت آلمان ، که فقط درباره یهودی ستیزی است و نشان می دهد یهودی ستیزی به منزله نوعی جنبش جهان بینانه با مقاصد سیاسی ، بر خلاف یهودی بیزاری ، فراورده نیمه سوم قرن نوزدهم است

نوری که از لای پردهٔ مخمل به داخل اتاق می‌تابید، حالا دیگر غیب شده بود و فضای اتاق رو به تاریکی گذاشته بود. سنگینی انگشتم را روی ماشه حس کردم…
روزی‌ روزگاری آناتولی مجموعه‌ای است شامل نُه داستان از نویسندهٔ نام‌آشنای ترکیه، احمد امید، که در ایران بیش‌تر با رمان باب اسرار شناخته شـده است. او که تا پیـش از اثر پیـشِ رو نـام خود را به عنـوان یک جنایی نویس بر سر زبان‌ها انداخته بود، در مجموعه‌داستان‌هایش کوشیده است فراتر از قصه به انگیزه‌ها بپردازد و ضمن تمام این‌ها فضای فرهنگی و اجتماعی جاری در سرزمینش، ‌ترکیه، را بازتاب دهد.

اتاقِ اتفاق روایت یکی از بلندپایه‌ترین مقامات سیاسی دولت دونالد ترامپ، جان بولتون، مشاور امنیت ملی آمریکا، از 453 روز خدمتش در کاخ سفید است. روایتی از پشت‌پردۀ محرمانه‌ترین تصمیمات سیاسی دولت آمریـکا که هنـوز اسناد بسـیاری از ایـن تصمیمات از شـکل «طبقه‌بندی‌شده» خارج نشده‌اند. بولتون در این کتاب می‌کوشد با آوردن شواهد و داده‌های فراوان تصویری واقعی از ناکارآمدی دونالد ترامپ، به عنوان شخص اول دولت ایالات متحد، ترسیم کند. آنچه خواندن این کتاب را برای هر خواننده‌ای جذاب‌تر می‌کند، تجربۀ شخصی افراد از هر یک از اتفاقات سرنوشت‌ساز درج‌شده در این کتاب است که حالا روی پنهانش را در کتاب جان بولتون می‌بیند. ایران یکی از سرفصل‎های مهم اتاقِ اتفاق را تشکیل می‌دهد و خواندن جزئیات اتفاقات رخ‌داده در کشاکش میان ایـران و آمریـکا در طـول یـک سـال و نیـم به روایـت یـکی از مهـم‌تریـن تصمیـم‌گیـرندگان سیاسـت‌های آمریــکا در قبـال ایران، بـرای هر خوانندۀ ایرانی می‌تواند مایۀ شگفتی باشد..