نویسنده: دکتر حسن احمدی کرویق
نشر: مازیار
توضیحات:هر روز حداقل یک انفجار عظیم به نام فوران‌گر تابش گامـا در کائنات رخ می‌دهد که به چشم قابل دید نیستند. تلسکوپ‌های تشخیص‌دهنده‌ی تابش گاما هم یک‌بار به زحمت یکی از آن‌ها را در لحظه‌ی وقوع تشخیص داده و تحلیل کرده‌اند. چون مدت انفجار فوران‌گر گاما، زیر یک ثانیه و گاهی چند ثانیه و به ندرت چند ده ثانیه است، اصلا فرصت چرخاندن تلسکوپ گاما وجود ندارد. یکی این گوشه‌ی آسمان، روز بعد دیگری آن گوشه آسمان، یکی اینجا، یکی آنجا و الـی آخر. این‌ها بعد از مهبانـگ، قوی‌ترین انفجارات جهان هستند. این فوران‌گرها، حیات را از بین می‌برند، مگر آنکه به مقدار کافی از سیاره‌ی دارای حیات دور باشند. آن‎ها 90 درصد تمام کهکشان‌های کائنات را عقیـم کرده‌اند. مراکـز شلوغی 10 درصـد باقی‌مانده‌ی کهکشان‌ها نیز، عقیم شده‌اند. مگر آنکه، ستاره‌ای مانند خورشید به دلیل سستی گرانش از یک خوشه‌ی باز فرار کرده به صورت ستاره‌ی میدانی درآید و بدین ترتیب از محل‌های شلوغ و پرستاره و پرخطر، فاصله بگیرد. اگر یک فوران‌گر گاما، حیات هوشمند را از بین ببرد و فقط موجودات تک سلولی داخل و کف اقیانوس زنده بمانند، 3 تا 4 میلیارد سال دیگر لازم است تا موجودات بزرگ خشکی‌زی و موجودات هوشمند از حیات تک سلولی کف اقیانوس، مجدداً به وجود آیند. تازه باز هم عامل شانس در به وجود آمدن آن‌ها دخیل است.