در نودونه قطعه‌‏ای که در قالب سپید یا آزاد سروده شده‏‌اند، روح‌الله حسینی می‏‌کوشد تا فارغ از آن استفاده‌‏ای که شاعران قدیمی همچون انوری، خاقانی، ‏نظامی و دیگران از صور فلکی، یا اجرام آسمانی برای خلق تشبیهات، استعارات و یا کنایات در اشعار خود می‏‌کردند، به خلق تصاویر و بیان احساساتی بپردازد که متأثر از علوم جدید و به‌ویژه نجوم، جهانی متفاوت از آنچه بینش کلاسیک از نسبت میان انسان و کیهان عرضه می‏‌داشت، به دست دهد. در این جهان جدید که به واسطۀ کشفیات متعدد و شگفت‌‏انگیز در حوزۀ اخترشناسی، فیزیک و ریاضیات، کرانه‏‌های آن به شکلی هولناک گسترده شده است، عاشق در تعریف نسبت خود با معشوق، و بیان احساسش، دچار همان حیرت و اعوجاجی می‏‌شود که دانشمند از مشاهدۀ اجرام دور و نزدیک آسمانی، از لنز تلسکوپ خود بدان مبتلا می‌‏گردد.

چشمانت را

به من بده

می‌خواهم

درون سیاه‌چاله‌ها را

بنگرم…