نویسنده: کورش اسدی
نشر: نیماژ
توضیحات: «شناخت‌نامه‌ی غلامحسین ساعدی» یکی از مهم‌ترین کتاب‌هایی است که جهان داستانی یکی از نویسندگان مهم ایرانی معاصر را توضیح می‌دهد. ساعدی یکی از نویسنده‌های محبوب کورش اسدی بود و همواره داستان‌های این نویسنده در کارگاه‌ها و کلاس‌های آموزشی اسدی، از مهم‌ترین مثال‌هایی بود که تأثیر مثبت خوانش ادبیات روز دنیا را مانند همینگوی بر روند داستان‌نویسی ایران بیان می‌کرد. کورش اسدی خود یکی از چهره‌های درخشان و بی‌مانند داستان‌نویسی ماست و توضیح و شرح و تفسیر او درباره‌ی زندگی و آثار ساعدی یکی از میراث‌های مهمی است که برای ما باقی مانده است.

نویسنده: بابک احمدی
نشر: مرکز
توضیحات:مدرنیته یعنی چه؟ آیا نو شدن و امروزگی است، یا جهشی است در تاریخ تمدن انسانی؟ گذر از محدویت های سنت و تاریخ است، یا گام نهادن به قلمرو حاکمیت انسان؟ آیا رویکردی است اخلاقی یا با آزادی های سیاسی و اجتماعی یکی است؟ الگویی است فراهم آمده براساس بینشی اروپا محور، یا با خردباوری علمی و ابزاری به یک معنا می آید. این کتاب تلاشی است در اثبات نکته ای مهم: پاسخ به این پرسش ها ممکن نیست مگر براساس نگرشی انتقادی نسبت به مدرنیته. نقادی روزگار مدرن، به گفته ی هگل خودآگاهی مدرنیته است و به قول هایدگر شهامتی عظیم می طلبد: شجاعت پرسش از روزگار نو. سخن فلسفی درباره ی مدرنیته امروز بیش از همیشه به معنای پیشبرد نقادی است: نقدی که با نیچه آغاز شد، نقد هوسرل به خرد علمی، نقد هایدگر به تکنولوژی و تقدیر روزگار نو، نقد آدورنو و هورکهایمر به خردابزاری روزگار روشنگری، نقد فوکو به همبسته ی دانش و اقتدار و پاسخ هابرماس به این همه در پرتو باور به خرد ارتباطی و مکالمه، و بی باوری فیلسوفان پسامدرن به این پاسخ. کتاب شرحی است از سخن و جدل فلسفی امروز درباره ی مدرنیته.

نویسنده: عبدالکریم سروش
نشر: صراط
توضیحات: شرح دعای ابوحمزه ثمالی، دیالوگ انسان و خدا، توبه، معشوق محتشم، فلسفه دعا، توفیق دیدار و طلب یقین، كمند لطف، دعای عارفان و پرتوی از دعای عرفه، از بخش‌های مختلف این كتابند.
دعا و نیایش قبل از آن‌كه ابزار زندگی باشند، ابزار بندگی‌اند و بیش از آن‌كه خواهش تن را ادا كنند، حاجت دل را روا می‌كنند و برتر از آن‌كه سفره نان را فراخی بخشند، گوهر جان را فربهی می‌دهند. دعا فقط صحنه خواندن خدا نیست، كه عرصه شناختن او هم هست؛ مونولوگ نیست، دیالوگ هم هست.
دعا سخن‌گفتنی دو سویه است و در این مكالمه و مخاطبه است كه هم انس حاصل می‌شود هم شناخت؛ هم پالایش روح می‌شود، هم تقویت ایمان؛ هم دل خرسند می‌شود، هم خرد و چنین است كه آدمی به تمامیت خویش در محضر تمامیت‌طلب ربوبی حاضر می‌شود و نه دستار، كه سر را را هم می‌بازد و نه به اضطرار عاقلانه، كه به اختیار عاشقانه می‌شكند.
در دعا هم از نیاز عاشق سخن می‌رود، هم از ناز معشوق؛ هم از احتیاج این، هم از اشتیاق او؛ هم از انس، هم از خوف؛ هم از محبت، هم از معرفت؛ هم از توبه و انابت، هم از كرم و اجابت؛ هم از تسلیم، هم از تعلیم. چیست دعا كه این همه نعمت و بركات از دامان و آستین آن سخاوتمندانه فرو ریزد و آن همه خدمات و حسنات كه كریمانه از دست او برخیزد؟

نویسنده: دکتر عبدالحسین زرین کوب
نشر: سخن
توضیحات: هدف کتاب «نقد ادبی»، تألیف دکتر عبدالحسین زرین کوب، آشنا شدن دوستداران وادی ادبیات و ایجاد الفت و انس میان ایشان و اقیانوس بی‌انتها و شگفتی‌آفرین نقد ادبی است. نقد ادبی به بررسی آثار درجه یک و مهم ادبی می‌پردازد . در این‌گونه آثار منتقد ادبی می‌کوشد با تجزیه و تحلیل آن اثر ادبی ساختار و معنی آن را برای خوانندگان روشن کند و قوانینی را که باعث اعتلای آن اثر ادبی شده است توضیح دهد. لذا نقد ادبی از یک سو بکارگرفتن قوانین ادبی در توضیح اثر ادبی است و از سوی دیگر کشف آیین‌های تازه ممتازی است که در آن اثر مستتر است.

بدین ترتیب می‌توان به اهمیت نقد ادبی در گسترش ادبیات و متعلقات آن پی برد زیرا با نقد ادبی اولاً همواره ادبیات و علوم ادبی متحول و زنده می‌ماند، منتقد در بررسی آثار والا از آن بخش از ابزارهای ادبی استفاده می‌کند که کارآمد است و خودبه خود برخی از ابزارهای علمی و فنی فرسوده از دور خارج می‌شوند و ثانیاً با بررسی آثار والا معاییر و ابزارهای جدیدی را کشف می‌کند و به ادبیات کشور خود ارزانی می‌دارد. خوانندگان به کمک منتقدان ادبی معاییری بدست می‌آورند که آثار والا را بشناسند و بدین ترتیب به آثار سطحی وقعی ننهند و این باعث می‌شود که جریانات فرهنگی و ادبی در مسیر درست خود حرکت کنند و صاحبان ذوق و اندیشه و رای و نبوغ مقام شایسته خود را بازیابند. نقد ادبی همیشه به معنی دیگرگونه خواندن اثر نیست.گاهی به معنی دقیق‌تر خواندن یا هوشیارانه‌تر مطالعه کردن اثر است.

نویسنده: شیخ عبدالله گیلانی
مترجم: دکتر سعید رحیمیان
نشر: نگاه معاصر
توضیحات: هدف اصلی رسانه حاضر که توسط شیخ عبدالله گیلانی یکی از عالمان و منطقدان های عصر صفوی-در سال 1154 با عنوان الرساله المحیطه بتشکیکات فی القواعد المنطقیه مع تحقیقها نگاشته شده است…

نویسنده:عبدالکریم سروش
نشر: صراط
توضیحات: پرسش اساسی این است؛در جهانی که درد و رنجهای امحا،نشدنی بشر افزون گشته،دلهره ها و اضطراب های وجودی انسان صد چندان شده،کثیری از وصال ها بسط ها به فراق ها و قبض ها بدل شده،شاهدهای عهد شباب بسان گذشته طنازی و هوش ربائی نمیکنند،نشستن بر سر سفره و خوان گرم بنیانگذاران ادیان و شریک تجریبات نیکو و احوال خوش ایشان گشتن برای انسان مدرن ممکن است؟

نویسنده: یوسف علیخانی
نشر: آموت
توضیحات:

[فرشته نوبخت] نشر آموت به همت یوسف علیخانی مدتی ست که شروع به نشر آثاری کرده که از برخی جهات قابل توجه هستند. منظورم این است که دامنه‌ی فعالیت آموت قابل نقد و بررسی است و این برای ناشری که تازه شروع به فعالیت کرده به معنی یک دست آورد قابل تامل است ؛ مخصوصا که یوسف علیخانی پیش از اینکه ناشر باشد یک نویسنده است و این وجهی است که نمی توان موجودیت آن را در یک ناشر نادیده گرفت. اما از میان تمام کارهایی که نشر تازه کار آموت منتشر کرده، البته به جز مجموعه “عروس بید” و دو مجموعه قبلی علیخانی که آثار خود ناشر محسوب می‌شوند، بیشتر تمایل داشتم “معجون عشق” را بخوانم. این کتاب مجموعه‌ای قابل اعتنا و توجه از مصاحبه‌هایی که علیخانی با نویسندگان آثارِ عامه‌پسند انجام داده است. دلیل تمایلم هم تا حدی شخصی و در عین حال کلی است و مربوط می شود به مطرح بودن این سوال مهم که چرا برخی آثار با ویژگی هایی خاص، مخاطبان بیشتری پیدا می‌کنند و مورد توجه قرار می گیرند و در واقع چه می‌شود که اصلا مخاطب جذب چنین آثاری می‌شود.مخصوصا که در نمایشگاه امسال در مواجهه با مخاطبان ادبیات تجاربی داشتم که برایم اهمیت این پرسش را بزرگتر می کند و شخصا چندین مورد از خریداران کتاب را دیدم که دنبال کتاب‌هایی با ویژگی‌هایی خاص بودند. مثلا یکی از آنها خانم جوانی بود که از فروشندگان کتاب درخواست راهنمایی و معرفی یک رمان پانصد صفحه‌ای ایرانی با مضمونی عاشقانه داشت. نمی دانم چرا دلم خواست به این زن کمک کنم. و چون با کتاب ها آن ناشر تا حدی آشنایی داشتم، جلو رفتم و برای راهنمایی بهتر از آن خانم پرسیدم که معمولا چی می‌خواند؟ اما زن به جای جواب فقط نگاهم کرد و وقتی سوالم را با این پرسش که تا به حال چه خوانده، اصلاح کردم، نام یکی از همین نویسنده ها را آورد و گفت یکی – دو تا از کارهای ایشان را خوانده است. موارد اینچنینی کم نبودند. در واقع اغلب همین‌طور بودند. کتاب‌های به قول خودشان لاغر را برمی‌داشتند، با لب‌هایی آویزان و نگاهی مشکوک طرح جلد و عنوان آن را ورانداز می‌کردند و دوباره سرجا بر می‌گرداندند. این البته یک طرف قضیه است. اما طرف دیگر قضیه که شاید بیشتر برای کسی که می‌نویسید جالب باشد، خودِ نویسندگان یا به قولی آفرینندگان این قبیل آثار است. نویسندگانی که مطابق سلیقه اینگونه مخاطبین می‌نویسند و در واقع توقعات آنها را برآورده می‌کنند. حالا کار نداریم که برآورده کردن این نیاز چه قدر اهمیتی دارد و اصلا اهمیت دارد یا نه. چون این خودش یک بحث کارشناسی و فرهنگی پر و پیمان می‌طلبد. در هر حال به عنوان یک نویسنده شخصا برایم جای سوال است که بدانم نویسندگان چنین آثاری چگونه فکر می‌کنند؟ چه طور قضایا را می‌بینند؟ چه می‌خوانند؟ چطور می‌نویسند و اصلا چرا می‌نویسند و سوال‌های دیگر. وقتی “معجون عشق” یوسف علیخانی منتشر شد آن را اتفاق فرخنده ای دانستم. فکر کردم بالاخره یک‌نفر پیدا شد که مرد و مردانه برود دنبال این سوال. با علیخانی پیش‌تر از این مصاحبه‌ها، صحبت کرده بودم. صرف نظر از تفاوت دیدگاهی که به طور طبیعی داریم، می‌دانستم که این سوال قبل از هرچیزی برای خودِ علیخانی مطرح است که اصلا ادبیات عامه‌پسند و نخبه‌گرا چیست و از کجای کار از هم جدا می‌شوند. این دسته بندی‌ها چطوری اتفاق می‌افتد. چرا بعضی آثار خواننده دارند و برخی ندارند. احتمالا طرح اولیه‌ی این گفت‌وگوها هم از همین سوالات به فکر علیخانیِ نویسنده رسیده است. مخصوصا که او پیش از این گفت‌وگوهایی هم با نویسندگان نسل سوم داشت که چند سال قبل در مجموعه‌ی دیگری منتشر شده است و حالا هم که “معجون عشق” با مصاحبه‌هایی که انصافا خواندنی هستند. “معجون عشق” گفت‌وگو با نویسندگانی است که کتاب‌هاشان پرمخاطب و به اصطلاح بازاری‌ست. اغلب آثار آنها چند سال پیاپی و سالی یکی دو بار چاپ می‌ شوند و نویسنده‌شان را صاحب درآمدی نه البته چشمگیر، اما قابل توجه می کنند. درآمدی که می‌شود به پشتوانه‌ی آن به حرفه‌ای نویسنده بودن کمی جدی تر فکر کرد. چیزی که برای نویسنده‌ی آثار فاخر یا به قولی نخبه پسند، در حد یک شوخی ست. به نظرم “معجون عشق” را باید خواند تا فهمید این خط کشی ها چطور در ادبیات ما هنوز وجود دارد در حالی که در ادبیات جهان بی معناست؛ و چطور یک اثرِ عامه پسند خلق می‌شود در حالی که نمی توان منکر نویسنده بودنِ خالق چنین آثاری شد و بالاخره فهمید که چرا چنین کتاب های این همه مخاطب دارند، آنهم وقتی حتی محتوای آثاری که ما بر آن نام عامه‌پسندِ می گذاریم با استانداردهای چنین ادبیاتی در جهان فاصله‌ای در حد فاجعه دارد!