این کتاب مجموعه‌ای است از افسانه، متل و همچنین تعداد زیادی تمثیل، باور و اصطلاح رایج در زبان‌های لری و لکی
«افسانه‌ها و باورداشت‌های غرب کشور» به عنوان شانزدهمین اثر”علی‌مردان عسکری‌عالم” نویسنده و پژوهشگر لرستانی، مجموعه‌ای است از افسانه‌ها، تمثیل‌ها، روایت‌ها و باورهای عامه مردم.

کتاب حاضر،  مجموعه ده داستان کوتاه از غلامحسین ساعدی ست شامل : « اسکندر و سمندر در گردباد » ، « شنبه شروع شد » ، « بازی تمام شد » ، « خانه باید تمیز باشد » ، « آشفته حالان بیدار بخت » ، « صدا خونه  » ، « پادگان خاکستری » ، «میهمانی »، « ای وای تو هم ! » و « واگن سیاه » .

استفاده از فضای رئال با کمی بزرگ گویی باعث جذابیت داستانها شده است . قلم پر قدرت و در عین حال ساده نویسی ساعدی این امکان را می دهد که آدم های معمولی هم به راحتی با داستانها  شده است .

قلم پر قدرت و در عین حال ساده نویسی ساعدی این امکان را می دهد که آدم های معمولی هم به راحتی  با داستانها و شخصیت های کتاب های او ارتباط برقرار کنند و بیش از پیش از خواندن لذت ببرند. تنوع در کارهای ساعدی باعث می شود  بتوانید کتابهای بیشتری از این نویسنده مطالعه کنید بدون آنکه  با موضوعات تکراری مواجه بشوید.

صادق چوبک زاده تیرماه ۱۲۹۵ در بوشهر نویسنده ایرانی است. از آثار مشهور وی مجموعه داستان انتری که لوطی اش مرده بود و رمانهای سنگ صبور و تنگسیر نام برد. اکثر داستان‌های وی حکایت تیره روزی مردمی است که اسیر خرافه و مذهب و نادانی خویش هستند. چوبک با توجه به خشونت رفتاری ای که در طبقات فرودست دیده می شد سراغ شخصیت ها و ماجراهایی رفت که هرکدام بخشی از این رفتار را بازتاب می دادند و به شدّت ره به تاریکی میبردند. او یک رئالیست تمام عیار بود که با منعکس کردن چرک ها و و زخم های طبقه رها شده فرودست نه در جستجوی درمان آنها بود و نه تلاش داشت پیشوای فکری نسلی شود که تاب این همه زشتی را نداشت. به همین دلیل چهره کریه و ناخوشایندی که از انسان بی چیز، گرسنه و فاقد رویا ارائه می دهد، نه تنها مبنای آرمان گرایانه ندارد بلکه نوعی رابطه دیالکتیکی است بین جنبه های مختلف خشونت. او در اکثر داستانهای کوتاهش و رمان سنگ صبور رکود و جمود زیستی ای را به تصویر کشید که اجازه خلق باورهای بزرگ و فکرهای مترقی را نمی دهد.

مشدی حسن خیز برداشت؛ در حالی که دیوا وار دورِ طویله می دوید و شلنگ می انداخت. هرچند قدم کله اش را می زد به دیوار و نعره می کشید تا که رسید جلو کاهدان و ایستاد. چند لحظه سینه اش بالا و پایی رفت. بعد کله اش را برد توی کاهدان و دهانش را پر کرد از علوفه و آمد ایستاد روی چاه؛ همان جایی که اصلان کاه رویش ریخته بود. با صدایی که به زحمت از گلویش بیرون می آمد؛ گفت: ” مگه دُم نداشته باشم نمی تونم گاو باشم؟ مگه بی دُم قبولم نمی کنین؟ ها؟”