ظاهراً زنده‌یاد فریدون رهنما نخستین کسی است که الوار را به جمع شاعران جوان نیمایی معرفی کرده است و از میان این شاعران، زنده‌یاد احمد شاملو بیش از همه به مکاشفه در جوهر و زبان شعری، موسیقی درونی کلام، ارزش‌های صوتی کلمه و… در شعر الوار پرداخته و در این رهگذر بیشترین تاثیر را از الوار پذیرفته است. شاملو به ترجمه‌ی اشعار الوار نیز همت گماشته و برگردان نه قطعه شعر شناخته شده‌ی الوار را در سال 1353 در نخستین چاپ کتاب «همچون کوچه‌ای بی‌انتها» آورده است. تعداد این اشعار در تجدید چاپ سال 1381 همان کتاب به شانزده قطعه افزایش یافته است. آقای محمدتقی غیاثی در زمستان 1357 و در گرماگرم انقلاب، ترجمه‌ای از چهل و چهار قطعه شعر الوار را با عنوان «ای آزادی» منتشر کرده است. این مجموعه بر اساس جنگی که لویی پارو و ژان مارسناک از اشعار الوار فراهم آورده‌اند، تنظیم شده است. آقای حشمت جزنی در سال 1373 درکتاب «ده شاعر نامدار قرن بیستم»، جایگاه ویژه‌ای را برای الوار قایل شده و ترجمه‌ی بیست و دو شعر غالبا کوتاه الوار را در آن آورده است. آقای محمدرضا پارسایار متن دوزبانه‌ی منقحی از اشعار پل الوار را با عنوان «تنهایی جهان» در سال 1382 به چاپ داده است که شناخته‌شده‌ترین اشعار الوار را در بر می‌گیرد. آقای قاسم صنعوی در سال 1384، در کتابی با عنوان «کلام را برای شاعران بگذارید» که گزیده‌ای از شعر شاعران فرانسوی دوران اشغال و نهضت مقاومت را در بر می‌گیرد، ترجمه‌ی سیزده شعر از الوار را آورده است که مرجع اصلی شعرها مجموعه‌ی شعری میعاد آلمانی الوار است. علاوه بر کتاب‌هایی که ذکرشان رفت در مجلات ادبی نیز گاهی به مقاله‌ای درباره‌ی الوار و یا به ترجمه‌ی شعری از او برخورد می‌شود که برای نمونه می‌توان به مقاله‌ی «یادی از پل الوار و چند شعر از او» از زنده‌یاد رضا سیدحسینی مندرج در شماره‌ی سوم مجله‌ی فرهنگی و هنری بخارا (آذر و دی 1377) اشاره کرد که ترجمه‌ی هشت شعر کوتاه الوار را در بر دارد.

این مجموعه شامل 35 غزل (عمدتا به سبک غزل فرم)، همراه با آثار خوشنویسی استاد الهه وکیلی مطلق و آثار نقاشی استاد سیمین برزگر می باشد.

حتی خورشید هم تاریکی دارد. اگر بگوییم که هیچ چیز معنی ندارد،باید نتیجه بگیریم که جهان بیهوده و مهمل است.اما آیا واقعا هیچ چیز معنایی ندارد؟من هیچ گاه معتقد به چنین چیزی نبوده ام. انسان تنها آفریده ای است که نمیخواهد همان باشد که هست. به دست آوردن خوشبختی بزرگ ترین پیروزی در زندگی است. بدون کار،هر نوع زندگی فاسد میشود. ترجیح میدهم طوری زندگی کنم که گویی خدا هست و وقتی مردم بفهمم که نیست.تا این که طوری زندگی کنم که انگار خدا نیست و وقتی مردم بفهمم که هست. ما میخواهیم در برابر سرنیزه هرگز سر تسلیم فرود نیاوریم تا قدرتی که در خدمت اندیشه نیست چیره نگردد…انسان برای ادامه ی «این تلاش»آفریده شده است.باید بدانیم که چه میخواهیم!به اندیشه معتقد باشیم،حتی اگر قدرت،برای فریفتن ما نقاب عقیده یا رفاه به چهره ی خود بزند… در جهانی که ناگهان از هر خیالی واهی و از هر نوری محروم شده است. انسان احساس میکند که بیگانه است. محبوب کسی نبودن فقط یک بدشانسی است،در حالی که عاشق نبودن،یک بدبختی است.

از میان آثار منظوم که به باز آفرینی فاجعه کربلا پرداخته اند، زبده الاسرار اثر منظوم میرزا حسن صفیعلیشاه اصفهانی است که 3 آذر 1214 در اصفهان به دنیا آمد و 15 اردی بهشت 1278 در تهران دار فانی را وداع گفت. او با بداعتی ویژه و با بهره گیری از رگه های اصیل عرفان اسلامی به تصویرگری این حادثه پرداخته است.
صفیعلیشاه در زبده الاسرار ابتدا از احوال عارفانه خود سخن می گوید که چه سان تحت تاثیر وقایع عاشورا قرار گرفته و عنصر عشق در وجود او به جوش آمده است:
هرچه خواهم زین بیان گردم خموش
شور عشقم آورد دیگر بجوش
“ هر چه می خواهم در طریق عاشقی خاموشی پیشه كنم ، اما شورعشق مرا به جوش می آورد ”…

داستانی از نخستین عشق دو نوجوان و شهامت. محل رخداد داستان دهکده یی ماهیگیری در ژاپن است، جایی که بوی آب شور دریا، رایحه ی طناب های کنفی کشتیها و دود نامریی زغال سنگ در فضایش موج می زند. به رغم فاصله ی بسیار دنیای پیشرفته ی ما از این دهکده، این داستان، داستانی ست جهانی که چون افسانه ی دافنه و کلوئه، یا آکاسین و نیکولت، امکان دارد در هرجایی رخ دهد. این داستان در ژاپن یکی از بزرگترین داستان های عاشقانه ی جهان شناخته میشود. آوای موجها در ژاپن با نام شیوسایی چاپ شده و در سال ۱۹۵۴ جایزه ی بزرگ ادبی ژاپن به نام شینچوشا را به خود اختصاص داده است.