سیاست از خرد نشات می گیرد و سیاست های مطلوب با شناخت واقعیت آغاز می شود. از آنجا که با تصورات نمی توان جریان امور را مدیریت کرد، زمامداران یک کشور برای تدوین راهبردهای مناسب جهت نیل به اهداف، لازم است محیطی را که در آن کنش دارند به دقت واکاوی کنند. جوزف نای سیاست شناس و مهم ترین نظریه پرداز قدرت نرم، در جدیدترین اثر خود با دورنگاهی راهبردی و رخنه به درون جعبه ی سیاه قدرت و انتشار رهنامه ی کاربرد قدرت در آینده، به بحث درباره ی همین موضوع و ماهیت دگرگون شده ی آن می پردازد. سلسله تحولات اخیر جهان سیاست که به گورکن ایدئولوژی های فرتوت و پوسیده تبدیل شده است، اهمیت کتاب نای را بیشتر آشکار می سازد. رهبرانی که دیگر به زمانه ی ما تعلق ندارند قدرت را بر حسب تعداد کلاهکهای هسته ای، توان و ظرفیت نظامی تعریف می کنند. به گفته ی نای، نقش قدرت نظامی در ساختاربندی سیاست جهان احتمالا در قرن بیست و یکم همچنان تداوم خواهد یافت، اما بی شک سودمندی و کارامدی قرن نوزده و بیست را برای حکومت ها نخواهد داشت. می توان ادعا کرد که کتاب نای در زمره ی کتاب های بالینی درباره ی ماهیت متغیر قدرت در جهان امروز است زیرا تیزکاوی و ژرف یابی آن حاصل دهه ها اهتمام و پژوهش او پیرامون مسئله ی قدرت بوده است. این اثر اطلاعات ارزشمندی در اختیار سیاست گذارانی که از درک تغییرات ناتوان نیستند قرار می دهد، چرا که همچون تور بزرگی کمابیش تمام پویاییهای مفهوم قدرت را شکار کرده است. کتاب نای همچون منشوری است که هر حکومتی می تواند از درون آن نقاط ضعف خود را ببیند و نیز از راه کارهایی که در آن گنجانده شده است بهره ی لازم را ببرد

برای درک به روز بودنِ هانا آرنت، می‌بایست نگاهی به نقشه برلین انداخته شود، شهری که در مرکز آن می‌توان خیابانی به نام هانا آرنت را یافت که دو خیابان دیگر به نام‌های ویلهلم و اِبرت را به هم متصل می‌کند.

دو خیابانی که به افتخار ویلهم فریدریش اول، پادشاه پروس و فریدریش ابرت، اولین رئیس جمهور تاریخ آلمان نام گذاری شده اند. این خیابان با عبور از کنار آخرین پناهگاه آدولف هیتلر و دیوار برلین، در قسمت جنوبیِ بنای یادبود قربانیان هلوکاست به پایان می‌رسد و از آنجا می‌توان دیدی مسلط به ساختمان پارلمان آلمان و سفارت آمریکا داشت. این خیابان در واقع چشم اندازی به تاریخ پرحادثه آلمان در قرن بیستم میلادی می‌گشاید و در عین حال به زندگی و اندیشه هانا آرنت منتهی می‌شود.

با گذشت بیش از چهار دهه از مرگ هانا آرنت، وی همچنان یکی از برجسته ترین چهره‌های اندیشه سیاسی در قرن بیستم به شمار می‌رود. وی که در طول زندگی خود توانسته بود به عنوان یک نظریه پرداز سیاسی و روزنامه نگار شهرتی قابل ملاحظه به دست آورد و بواسطه سخنرانی‌ها و نوشته هایش توجه بسیاری را به خود جلب نماید، در دهه‌های گذشته نیز از لحاظ تاریخی به شخصیتی حائز اهمیت و به یکی از بزرگترین اندیشمندان سیاسی بدل گشته است.

اندیشمندان و روشنفکران زیادی به آثار و ویژگی‌های زندگی و شخصیت هانا آرنت پرداخته اند، به نحوی که امروزه وی به عنوان یکی از خلاق ترین و آموزنده ترین چهره‌ها در فرهنگ مغرب زمین شناخته می‌شود. شاید برای خود هانا آرنت نیز چنین توجهی به اندیشه اش قابل تصور نبوده است، اندیشه‌ای که در میان تمامی مکاتب و جریان‌های فکری قرن بیستم، اندیشه‌ای مستقل بود. آثار وی نیز در بین آثار تمامی اندیشمندان سیاسی قرن بیستم از جایگاه بسیار مستحکمی برخوردار است، واقعیتی که می‌بایست علت آن را در به روز بودن اندیشه هانا آرنت جستجو کرد.

در حقیقت با وجود وابستگی زمانی آثار وی به مسائل سیاسی قرن گذشته، اما می‌توان تأثیرات آنها را تا قرن بیست و یکم دنبال نمود. به این ترتیب می‌توان ادعا نمود که اندیشه هانا آرنت از تأثیری جهانی و بسیار ژرف برخوردار گشته است.

مسیر هانا آرنت به سوی مقبولیت و موفقیت اما به هیچ وجه آسان و بدون موانع نبوده، بلکه بر اساس قاعده بحث‌های آزاد در یک جامعه آزاد، با انتقادات و گفتگوهای مجادله آمیز فراوانی به همراه بوده است، بحث‌هایی که اما هرگز باعث ایجاد تردیدی در هانا آرنت برای پیمودن مسیر خود نشدند. جذابیتِ پرداختن به آثار هانا آرنت بی تردید از شخصیت قوی و موقعیت ویژه وی در دنیای اندیشه ناشی می‌گردد.

اگنس هلر فیلسوف مشهور مجارستانی موقعیت ویژه هانا آرنت در گفتمان سیاسی-فلسفی را این گونه توصیف می‌کند: «جذاب ترین چیز برای من، در حاشیه بودن هانا آرنت است. وی هیچ گاه یک فیلسوف رسمی آکادمیک نبود. فلسفه برای وی زندگی، مسئولیت و هدف به شمار می‌رفت.

مسئله فلسفه برای وی مسئله مرگ و زندگی بود. و این نگرش که همواره نگرشی حاشیه‌ای است به این دلیل حائز اهمیت است … که امر جدید همواره از حاشیه می‌آید و نه از کانون. کانون خشک شده و دیگر پویا نیست.

اندیشه‌ای که از پیرامون می‌آید، پویا است. … هانا آرنت یکی از دوستان من در دنیای اندیشه است، چون وی در برابر وسوسه ایجاد یک نظام مقاومت کرد، چون وی از همه ایسم‌ها منزجر بود، چون وی در حاشیه بودن را پذیرفت، چون وی در مفاهیم فناپذیری و پایان پذیری می‌اندیشید، چون وی برای عصر ما و دانستن ما موقعیت ممتازی قائل نبود، چون وی نسبت به جایزالخطا بودن خود آگاه بود، چون فلسفه اش دوستانه بود، چون وی واهمه‌ای از اشتباه کردن نداشت، چون وی عصر ما را عصری ظلمانی می‌دانست».

فرانسوا فوریه، مورخ بزرگ انقلاب فرانسه نیز به تمجید از دستاوردهای هانا آرنت پرداخته است: «هانا آرنت از اولین کسانی بود که تلاش کرد روشنایی را به تاریکیِ تاریخ اروپا بیاورد. وی اولین اندیشمندی است که در این قرن شروع به بیان نمودن تاریخ و وقایعِ تاریخ اروپا به عنوان آگاهیِ تاریخ اروپایی نمود. وی از اولین کسانی است که توانست به آنچه که مشاهده و تجربه کرده، بیندیشد و آن را درک و تحلیل نماید».

شهامت هانا آرنت در فکر کردن ثمربخش بود، چون وی به عنوان یک اندیشمند تجرد طلب توانست با ایده‌های خود در دنیای اندیشه زمان خود تأثیرگذار باشد. همان گونه که وی اندیشه خود را از لحاظ زمانی «بین گذشته و آینده می‌دانست»، از لحاظ مکانی نیز اندیشه وی شکافی را پُر نمود که بین جریان‌های فکری مترقی و محافظه کار ایجاد گشته بود.

ایده‌های هانا آرنت در مورد توتالیتاریسم در دوران جنگ سرد همچون سلاحی برای مبارزات ضد کمونیستی مورد استفاده قرار گرفتند. در طول سال‌های بعد گزارش آرنت در مورد محاکمه آیشمن، نسل ۱۹۶۸ را مصمم کرد تا بی رحمانه پرسش‌هایی را از پدران خود مطرح نمایند. با این وجود اندیشه‌های هانا آرنت به عنوان اندیشمندی مدافع جمهوری خواهی، چندان مورد توجه پروژه‌های چپ گرایانه قرار نگرفت. به همین دلیل وی به حاشیه حوزه‌ای از اندیشه رانده شد که کانون آن را نظریه پردازان مکتب فرانکفورت به خود اختصاص داده بودند.

فروپاشی امپراتوری شوروی، پایان جنگ سرد و جنگ ایدئولوژی‌ها در اواخر دهه ۱۹۸۰ پرسش‌های سیاسی جدیدی را مطرح نمودند و سبب شدند تا هانا آرنت به عنوان «نظریه پرداز دوران پساتوتالیتر» بار دیگر در کانون توجهات قرار گیرد و در کشورهای اروپای شرقی برای روشنفکران و سیاستمدارانی نظیر واسلاو هاول حائز اهمیت گردد، اشخاصی که توانستند به لطف انقلاب نرم و مسالمت آمیز، خود را از قید آهنین توتالیتاریسم شوروی برهانند. درکِ سیاست به عنوان آزادی، ایده آلی بود که هانا آرنت در طول زندگی خود برای آن تلاش کرد، ایده آلی که به نقطه اوج آثارش بدل گشت و بر تأثیرگذاری وی افزود.

نظریه پردازی در باب گذار به دموکراسی و یا جامعه شناسی سیاسی گذارهای دموکراتیک که در طی بیست سال اخیر به ویژه در کشورهای انگلیسی زبان گسترش چشمگیری پیدا کرده و ادبیات وسیعی به وجود آورده است موضوع مقالات این مجموعه است که عبارت اند از: “موج جدید نظریه های گذار به دموکراسی/ حسین بشریه”، “زمینه های سیاسی و اجتماعی فروپاشی رژیم های غیر دموکراتیک و گذار آن ها به دموکراسی/ حسین بشریه”، “موانع گذار به دموکراسی در ایران/ حسین بشریه”، “آیا همه ی دنیا می تواند دموکراتیک شود/ لاری دیاموند، ترجمه ی الناز علیزاده اشرفی”، “مردم دموکراسی را چگونه می بینند/ لاری دیاموند، ترجمه ی منصور انصاری”، “مشکلات گذارهای همزمان/ لسلی الیوت آرمیجو، توماس جی. بی یراستکر، و ابراهام ف. لاونتال، ترجمه ی ابوالفضل دلاوری”، “سازمان های بین المللی و ظهور دموکراسی/ مری کمرفورد کوپر، ترجمه ی علی رضا نامور حقیقی” و “چالش ها و فرصت های فرا روی گذار به دموکراسی/ منصور انصاری”.

تنظیم روابط قوای سه‌گانه و حل اختلاف میان آنها موضوعی است كه بسیاری از تدوین‌كنندگان قوانین اساسی كشورهای مختلف بدان اندیشیده‌اند و در اهمیت آن بر طبل حاكمیت قانون كوبیده‌اند. اختلاف، چالش و ناهماهنگی در روابط قوا اجتناب­ناپذیر است، اما آن­چه مهم می‌نماید سامان­دهی و انتظام بهینه و كارآمد آن براساس حاكمیت قانون، تفكیك قوا و در نهایت كارآمدی و مسئولیت­پذیری قوا باشد.

پژوهش حاضر «نظام حقوقی جمهوری اسلامی ایران» را در برمی‌گیرد؛ با این حال، نگاهی تطبیقی در این خصوص خالی از لطف نخواهد بود. از این رو، پس از بررسی مفاهیم و مبانی این موضوع، الگو­ها و سازوكارهای غیربومی حل اختلاف و تنظیم روابط قوا مورد بررسی قرار می‌گیرند. علاوه بر این، كالبدشكافی سوابق تاریخی و پیشینة حل اختلاف و تنظیم روابط قوا به خصوص در نوع بومی آن همواره چراغ راه آینده است و روشن است پژوهش پیش­رو نیز خود را از آن بی­نیاز نمی‌داند.

همان گونه که نام کتاب یعنی روش های عملی مانیتیسم ، هیپنوتیسم و تلقین نشان می دهد ما در این اثر با پدیده هیپنوتیسم به شکلی مبسوط و دقیق آشنا می شویم. و تعاریف مختلفی از آن را مورد بررسی قرار می دهیم.
هیپنوتیزم نوعی بیماری انسانی است که شامل توجه متمرکز ، کاهش آگاهی محیطی و افزایش توانایی پاسخ به پیشنهادات پرسش کننده است.

نظریه های رقابتی در توضیح هیپنوتیزم و پدیده های مرتبط وجود دارد. نظریه های مختلف ، هیپنوتیزم را به عنوان یک حالت ذهنی یا خلسه تغییر یافته می دانند ، که با سطح آگاهی متفاوت از حالت آگاهی عادی مشخص می شود

در هنگام هیپنوتیزم گفته می شود که فرد تمرکز خود را افزایش داده و پاسخ بیشتری به پیشنهادات داده است. هیپنوتیزم معمولا با القای خواب آور شامل یک سری دستورالعمل ها و پیشنهادات اولیه آغاز می شود. استفاده از هیپنوتیزم برای اهداف درمانی “هیپنوتیزم درمانی” نامیده می شود ، در حالی که استفاده از آن به عنوان نوعی سرگرمی برای مخاطبان به عنوان “هیپنوتیزم مرحله ای” ، نوعی ذهن گرایی شناخته می شود.

هیپنوتیزم برای مدیریت درد “به احتمال زیاد درد حاد و مزمن را در اکثر افراد کاهش می دهد” . اما برای برخی از مشکلات دیگر ، به عنوان مثال ترک سیگار ، محققان در مورد درمان هیپنوتیزم نتایج مختلفی را گزارش کردند. استفاده از هیپنوتیزم به عنوان نوعی درمان برای بازیابی و تلفیق ضربه اولیه ، در جریان اصلی علمی بحث برانگیز است. تحقیقات نشان می دهد که هیپنوتیزم کردن یک فرد ممکن است به شکل گیری خاطرات نادرست کمک کند. و اینکه هیپنوتیزم “به افراد در یادآوری دقیق تر وقایع کمک نمی کند”.
این مجلد را به 5 کتاب تقسیم کرده است . کتاب اول : بررسی مختصر چهار عنصر تأثیرگذاری و نفوذ (شخصی ) کتاب دوم : دوره عملی دستیابی به پدیده های رایج مانیتیسم و هیپنوتیزم ، کتاب سوم : پدیده های فراروانی استثنایی . کتاب چهارم : واسطه گری و کتاب پنجم شامل کاربرد مانیتیسم ، تلقین و تأثیر روانی در درمان بیماری ها.

قانون پدیده‌ی جدیدی نیست و با زندگی بشر ملازمه دارد. همواره و برای هر جامعه و ملتی، مفهومی از قانون وجود داشته که معیاری برای تنظیم زندگی مدنی بوده است: قانونْ نسبتی با عدالت دارد و عدالت نیز جایی مطرح می‌شود که ممکن است ظلم رخ دهد یا رخ داده است. بدین‌سان، مسئله‌ی اصلی نه بودونبود قانون، که امری قهری است، بلکه سازوکار استنباط، وضع، اجرا و تعلیق قانون، و البته تحول در معیار و مفهوم قانون در هر مکان و زمان است. اما این تحول در ایران، سرگذشت و سرنوشت خاصی دارد و منحنی قابل ملاحظه‌ای از حکمرانیِ سنتی تا بحران و بی‌قراری سنت و ظهور تلاش‌های نوگرایانه را نشان می‌دهد. این پژوهش به سرشت و سرنوشت قانون از بحران تا فروپاشی نظم سنتی در ایران پیشامشروطه می‌پردازد؛ سرگذشتی طولانی و پرفرازونشیب که از پایان صفویه (۸۸۰ ـ ۱۱۰۱ ش/ ۹۰۷ ـ ۱۱۳۵ ق) تا جنبش مشروطه‌خواهی (۱۲۸۵ ش / ۱۳۲۴ ق) و آغاز دولت مدرن در ایران را دربرمی‌گیرد.

ماهیت فعالیت‌های سیاسی، چگونگی پیدایش نهادهای سیاسی و جایگاه سیاست در زمینه‌ی گسترده‌ی زندگی اجتماعی در این کتاب بررسی شده است. مباحث کتاب به دانشجویان کمک می‌کند تا محتوای دروس تخصصی علم سیاست را فراچنگ آورند و از مطالعات سیاسی، بیشتر و بهتر بهره ببرند. تعریف محتوا و ماهیت علم سیاست، روش‌های علم سیاست و مفاهیم جدید این علم، نظریه‌های منشأ و خاستگاه دولت، طبقه‌بندی حکومت‌ها، دموکراسی، احزاب سیاسی و گروه‌های فشار و دولت رفاه از جمله مباحث اصلی کتاب است.

اینکه چه فرایندی طی شده و چه سازوکاری شکل گرفته تا یکی از اعضای کا. گ. ب به بالاترین درجه‌ی قدرت در روسیه برسد و نه فقط بیش از دو دهه بر رأس قدرت باشد بلکه شیوه‌ی حکمرانی و فرم سیاست‌ورزی‌اش به یکی از ایسم‌های علم سیاست افزوده شود، جای بحث و مداقه‌ی بسیار دارد. ولادیمیر پوتین از زمان به قدرت رسیدنش در 1998 یعنی درست هفت سال پس از فروپاشی شوروی، چنان به سرعت قدرت را در روسیه قبضه کرده و نفوذ قدرت و فرم سیاست‌ورزی‌اش را در میان همسایگان شرق و غرب و جنوب روسیه به خوبی گسترش داده، که امروز می‌توان روسیه را در همان مسیری دانست که چین قرار دارد و آمریکا تنها برابر این دو کشور است که در موضع ضعف قرار دارد. کتاب «دموکراسی پوتین؛ ایدئولوژی، افسانه و خشونت در قرن بیست‌ویکم» به واکاوی شیوه‌ی حکمرانی منحصربه‌فرد و موفق پوتین از دل مناسبات پیچیده‌ی قدرت و ثروت در روسیه‌ی پساشوروی می‌پردازد و روسیه‌ی پوتین را ورای خوانش غرب و به خاصه آمریکا، در واقعیت واقعا موجود این جغرافیا و فرهنگ دیده و تحلیل می‌کند. ولادیمیر تیسمانانو و کیت سی. لانگدن، نویسندگان کتاب دموکراسی پوتین، جنبه‌های گونه‌گون پوتینیسم را از منظر ایدئولوژی داخلی، سیاست خارجی، اقتصاد، فرهنگ و غیره بررسی کرده‌اند و با ریزبینی و نکته‌سنجی دلایل میل حکمرانان بسیاری از ممالک غیر غربی به شیوه‌های حکمرانی از جنس روسیه‌ی پوتین را نیز تشریح کرده‌اند.

چطور چنین کتابی می تواند اینقدر قدرتمندانه با لحظه کنونی ما صحبت کند؟ پاسخ کوتاه این است که ما نیز در زمانهای تاریکی زندگی می کنیم
ریشه های توتالیتاریسم با ظهور یهودستیزی در اروپای مرکزی و غربی در دهه 1800 آغاز می شود و با بررسی امپریالیسم استعماری اروپا از سال 1884 تا آغاز جنگ جهانی اول ادامه می یابد. در مورد دو شکل اصلی حکومت توتالیتر در زمان ما – آلمان نازی و روسیه استالینیستی – که به زعم «هانا آرنت» به رسمیت شناختن دو روی یک سکه بودند ، نه مخالفت با فلسفه های راست و چپ. وی از این نقطه نظر ، در مورد تکامل طبقات به توده ها ، نقش تبلیغات در برخورد با جهان غیر توتالیتر ، استفاده از وحشت و ماهیت انزوا و تنهایی به عنوان پیش شرط سلطه کامل بحث می کند. و در فصل چهاردهم کتاب خواستگاه توتالیتاریسم به انقلاب مجارستان می پردازد که در اینجا تحت عنوان «انقلاب مجارستان(مقاومت مردمی علیه توتالیتاریسم» توسط «کیومرث خواجویها» به فارسی ترجمه شده است.

در اصل توتالیتاریسم یک دستاورد است که توضیح آن دشوار بسی دشوار خواهد بود. در این اثر هانا آرنت به خواننده در درک این “دستاورد” انسانی کمک می کند. شر ناب و مطلق ناگهانی ظاهر نمی شود ، ریشه در تاریخ دارد. آرنت پیدایش و توسعه یهودستیزی و امپریالیسم را در دو بخش اول این اثر بررسی می کند. ویژگی ها و تاریخچه آن بخوبی توضیح داده شده است تا آنها را به تمامیت گرایی مرتبط سازد. آرنت این استعداد را دارد که واقعیت های اصلی تاریخ را با ایده ها (مفاهیم) ، تولید و توسعه آن مرتبط کند. نوشته های او درک خواننده از سوالات را افزایش می دهد و هنگامی که با گسل ها و شکست های فکری روبرو می شود ، جستجوی راه حل ها را القا می کند. در نتیجه این کار خوب ساخته شده ، خواننده به دانش بی نظیری درباره توتالیتاریسم و نمودهای آن در تاریخ انقلاب مجارستان و چگونگی غلبه بر آن دست می یابد.