ارسکین کالدول (1903-1987) را در ایران بیشتر با قصه های بابام می شناسیم. این نویسنده ی مشهور و پرکار آمریکایی در آثارش به مسائل اجتماعی، فقر و نژادپرستی در ایالت های جنوبی آمریکا می پرداخت. جاده ی تنباکو از مهم ترین آثار اوست که در قالب فیلم و به ویژه نمایش نیز مخاطبان بسیاری داشته است.
این رمان کلاسیک در دوره ی «رکود بزرگ» در آمریکای دهه ی 1930 می گذرد و با روایتی واقع گرا و سرراست، و طنزی ظریف، زندگی بحران زده ی کشاورزان و اجاره داران ایالت جورجیا را به تصویر می کشد که رشد کارخانه ها و صنعتی شدن بی رویه زیست شان را مختل، و پایه های اخلاق و معنویت شان را سست کرده است…
او و ایدا هفده بچه درست کرده بودند. پنج تاشان مرده بودند و دوازده تاشان هرکدام در گوشه ای زندگی می کردند. فقط اِلى می و دود هنوز در خانه مانده بودند. پرل سه کیلومتر دورتر زندگی می کرد ولی هیچ وقت نمی آمد سری به جیتر و ایدا بزند و آنها هم به سراغ او نمی رفتند. بچه های مرده را در بخش های مختلف مزرعه خاک کرده بودند. بعد از مرگ آنها مزرعه را بارها شخم زده بودند و چون هیچ علامتی روی قبر آنها نبود، کسی، اگر هم می خواست، نمی دانست کجا دنبالشان بگردد.