مادر من زن پر طرف‌داری بود. یادم نیست از كی، اما از وقتی خیلی كوچك بودم این را می‌دانستم. موهای بلند طلایی‌‌ای داشت كه همیشه تاب‌دار بود و كسی باور نمی‌كرد كه این رنگ طبیعی موهای اوست. وقتی می‌خندید، چال می‌افتاد. مژه‌های فرخورده‌ پری داشت كه رنگ چشم‌های عسلی‌اش را پنهان می‌كرد. بلندقد بود و همیشه كمی توپر. صدایش بلند و دورگه و خنده‌هایش ریسه‌هایی بود طولانی كه همیشه می‌ترسیدم نفسش را بند بیاورد.