از صوفی ای نقل کرده اند: (گمان می بری در راه بغدادی، حال آنکه به سمرقند می روی.) ما در زندگی راه هایی را می پیماییم که دروغ هایمان مشخص کرده اند و فقط به رنج می انجامند. وقتی رنجمان طاقت فرسا و جانکاه می شود ، نیازمند کسی می شویم که در دیدن دروغ هایی که باور کرده ایم و دروغ هایی که به خودمان می گوییم، ما را یاری دهد. چون، تنها با دیدن این دروغ هاست که با حقایق زندگی مان مواجه می شویم و به راه حقیقت باز می گردیم، و چون، دروغ های ما بیمارمان و مواجهه با حقایق درمانمان می کنند. این کار مستلزم وجود کسی است که ما را در دیدن آن دروغ ها و تحمل دردی که پنهان کرده اند، یادری دهد و هنگام فرو افتادن در حقایقی که از آن ها اجتناب می کنیم، دستمان را بگیرد.

ما اغلب می پنداریم دردی که به آن دچاریم مشکل است، اما فراموش می کنیم، که این درد صدای حقیقتی است که در گوش ما نجوا می کند . تو گم شده ای، به خانه برگرد.

حقیقت، واقعیت. وقتی شما به این کاروان که در منزل های متعدد توقف می کند ، می چیوندندید ، ممکن است خودتان را ببینید . در مردم، در داستان ها، در دروغ هایی که آن ها به خوشان می گویند و در حقایقی که ما همه مجبوری در زندگی با آن ها رو به رو شویم. و در این سفر همچنان که دروغ های شما ناپدید می شوند، شاید شما آن کسی را که هستید و همواره بوده اید کشف کنید، چیزی نامیده نشدنی، وصف ناپذیر و اساسا ناشناختنی – یک راز .

بیایید نگاهی بیندازیم به حقایقی که همیشه در پس دروغ هایمان پنهان کرده ایم.