… مثلاً کتاب «سفر به انتهای شب» رو درنظر بگیر. سرشار از زیباییه. چطور می‌تونی بعد خوندنش متحول نشی؟ خب، بیشتر خواننده‌ها بدون مشکل از پس این هنرنمایی برمیان می‌ایستن جلوت و می‌گن: «اوه.. سلین آدم فوق‌العاده‌ایه» و بعد بلافاصله برمی‌گردن می‌شن همون چیزی که بودن. مشخصه که سلین یه مثال استثنائیه ولی موارد دیگه‌ای‌ام هست. می‌تونم برات بگم. بعد خوندن کتاب، شخص دیگه همون فرد قبلی نیس، حتی اگه اثر متوسطی مثل کتابای لئوماله رو خونده باشه. بعد خوندن کتابای لئوماله دیگه هیچ وقت نگاهت به یك زن جوان بارانی‌پوش نمی‌تونه همون نگاهی باشه که قبلاً بوده. این مسئله بی‌نهایت مهمه. بزرگ‌ترین شاهکار ما نویسنده‌ها همینه: تغییر شیوه نگرش مردم.

«وقتی آن قدری که باید هم را زجر داده ایم»، چنانکه از عنوان فرعی اش پیداست، اقتباسی ست آزاد از رمان نامه نگارانه ی «پاملایا پاداش پاکدامنی» اثر ساموئل ریچاردسون پاملا، قصه ی دختر خدمتکار کم سنی است به همین نام که بعد از مرگ مادرش می کوشد از خلال نامه ها و یادداشت های روزانه ای که همگی خطاب به والدین درگذشته اش نوشته می شوند، میان تربیت سفت و سخت و خواسته هایش آشتی ای برقرار کند.

از زنان نوشتن از همه چیز نوشتن است. نوشتن از زنان برخلاف ظاهرش فقط توجه به زنان نیست، بلکه نوشتن از امر انسانی است. تاریخ ما پر از صدای زنان، قصه‌های زنان و زنان بزرگ است.