زندگی علاوه بر این که تجربه ی ناعادلانه ای است، پیش بینی ناپذیر هم است، گاهی پر از شگفتی و گاهی پر از درد. میان همه ی این دردها و تجربه ها و گاهی شگفتی ها، خوشبختی کجا جا داشت؟ چرا هیچ کس از خوشبختی حرف نزده بود؟ کسی نگفته بود لمسش چه حسی دارد، کسی نگفته بود دیدارش چطوری است… آدم ها خوشبختی هایشان را بغل گرفته بودند و بی توجه به بقیه راه را می پیمودند. کی این وسط حاضر بود سهمی از خوشبختی هایش را به دیگری بسپارد؟ کی آغوشش را باز می کرد رو به من؟

دلم تنگ ارکیده و محبت هایش شده.
از طرف دیگر، بابت حرف هایم شرمنده و خجالت زده ام. دو روز است که عشق ارکیده مثل خوره روح و روانم را به بازی گرفته.
دیگر می دانم زندگی بدون او نشدنی است. حالا تمام دل نگرانی ها و تشویش هایم را گوشه ای فرستاده ام و فقط و فقط می دانم که باید علاوه بر
جبران، قلب مهربانش را هم مال خود کنم. دیگر وقت پا پس کشیدن نیست، وقت قیام و ثابت کردن خودم رسیده.
باید امیر حافظ دیگری جدا از امیرحافظ پشیمان و سنگدل گذشته به او نشان بدهم و بدون تردید جلو بروم. بد کردم درست، دستم خالی است، آن هم درست؛ ولی گذشتن از ارکیده کار من نیست.