مکتوبات زن‌نگار و مردنگار با موضوع مسائل اجتماعی زنان، مندرج در جریده ایران نو (1290-1288ش) تلاش‌های کسانی را نشان می‌دهد که درپی ساختن «ایرانی نو» بوده‌اند؛ تلاش‌های مهمی که هرچند با فهم عادی درحال‌حاضر ما ممکن است طبیعی قلمداد گردد اما با فهم تاریخی، مبارزه‌ای است ساختارمند برای رسیدن به برابری اجتماعی میان زن و مرد در جامعه‌ای سنت‌زده و جنسیت‌زده؛ مبارزه‌ای که از یک سو پیشگامی زنان برای رفع نابرابری‌های جنسیتی در اواخر دوره قاجار را نشان می‌دهد و از دیگر سو نشان‌دهنده آن است که استقلال و آزادی زنان، معرفی آنان به‌عنوان عضوی از «هیئت اجتماعی انسانیت و انجمن بشریت» و نقد «دیگری» پنداشتن آنان، هدیه‌ای از جانب مردان نبوده؛ بلکه حاصل مبارزات و تلاش‌های خود زنان است.

دوره مشروطه (1285 ش/1906 م) را یکی از مهمترین ادوار تجدد گرایی در جامعه ایران میتوان دانست؛ دوره ای که جامعه ی سنتی ایران برای نخستین بار خواهان تغییرات اجتماعی شد.
توجه به مسئله زن و پس از آن مطالبات زنان در این دوره را یکی از اصلی ترین مسائلی میتوان دانست که به دلیل وجود ساختارهای سنتی و مردمدار در جامعه ایران ابتدا توسط مردان مدافع حقوق زنان و پس از آن توسط زنان، مورد طرح و تحلیل قرار گرفت.
نتیجه ی ابتدایی این تغییرات اجتماعی برای زنان آن بود که به عنوان نیمه ی دیگر جامعه شناخته شدند، در تغییرات زبانی، به جای الفاظی چون ضعیفه و مخدرات از واژگانی چون زنان و بانوان برای معرفی آن ها استفاده شد، اجازه حق تحصیل و تاسیس مدارس دخترانه را پیدا کردند و با انتشار مطبوعات منتشر شده توسط خود زنان از 1289 شمسی به بعد به طرح گسترده ی مطالبات حقوقی خود پرداختند؛ مطالباتی که برخی از آن ها به نتیجه رسید و برخی دیگر نیزهم چنان در جدال سنت و تجدد، بی پاسخ مانده است.