تصویر میدان ویتوریو در مرکز شهر رم یکی از بدیع‌ترین تصویر‌هایی‌ست که در حافظه‌ی تصویری ما باقی مانده است، آن هم به واسطه‌ی حضور دوربین زنده و گیرای بزرگ‌ترین فیلم‌سازان همه‌ی دوران‌ها: روبرتو روسلینی، ویتوریو دسیکا، لوکینو ویسکونتی، فدریکو فلینی و میکل‌آنجلو آنتونیونی و … . میدانی که در قرن نوزدهم برای بزرگداشت ویکتور امانوئل دوم، پادشاه و بنیان‌گذار ایتالیای امروز، ساخته شد و در اواسط قرن بیستم یکی از پررونق‌ترین میدان‌های شهر رم بود. این میدان و محله‌ی بزرگ پیرامونش، از دهه‌ی هفتاد قرن بیستم، آرام‌آرام به محل اسکان و تجمع مهاجرین فقیر و حاشیه‌نشین‌ها تبدیل شد و در قرن بیست‌ویکم دیگر مملو از چینی، آفریقایی، ترک، کرد، عرب و فارس و … شده که در فضایی عجیب و در بسیاری مواقع آخرالزمانی، یک اجتماع انسانی محروم از حداقل‌های شهروندی را تشکیل داده‌اند. اگر مستند «میدان ویتوریو» ساخته‌ی «ابل فرارا» را ببینید، سفری به تاریخ و امروز این محله خواهید داشت و پس‌ازآن، کتاب «برخورد تمدن‌ها سر آسانسوری در پیاتزا ویتوریو» نوشته‌ی عماره لخوص، کمک‌تان می‌کند لایه‌های درونی‌‎تری از این اجتماع بی‌صدایان را لمس کنید. رمانی که ماجرای قتلی در ساختمانی مهاجر‌نشین را مبنای قصه‌اش گذاشته و همه را به گفت‌وگویی چندزبانه و چندفرهنگی دعوت می‌کند. تلخند جاری در همه‌ی این گفت‌وگوها که قرار است راز قتلی را فاش کنند، اهمیت صدا دادن به کسانی که هیچ‌کس صدایشان را نشنیده و نمی‌شنود، هویدا می‌سازد. برخورد تمدن‌ها سر آسانسوری در پیاتزا ویتوریو، یک قوم‌نگاری متکثّر و کوتاه است که نکبت ریشه دوانده در تاروپود مسئله‌ی مهاجربودن را از گذشته تا آینده، روایت می‌کند.