لیا اوپی یازده‌ساله و نابالغ، به‌عنوان پیشگامی جوان، به حرکت جمهوری سوسیالیستی خلق آلبانی به‌سوی آزادی که رهبران کشور وعده‌اش را داده‌اند، کمک می‌کند. سپس، به ناگاه دیوار برلین و ستون‌های ایدئولوژیک جامعه فرومی‌ریزند و مجسمه استالین ـ که او را رهبری مهربان و دوستدار کودکان می‌دانست ـ به زیر کشیده می‌شود.

آلبانی به‌همراه دیگر کشورهای پساکمونیستی، انتقالی آشفته را برای پیوستن به دنیای ««بازار آزاد»» آغاز کرد؛ ملغمه‌ای از فساد اقتصادی و جنایات سازمان‌یافته. پدرش با وجود داشتن اعتقادات چپ رادیکال، مجبور شد کارگران کارخانه را اخراج کند. مادرش با الگو قراردادن مارگارت تاچر، سیاستمداری محافظه‌کار شد، و نگرانی‌های نوجوانانه لیا اوپی درباره زندگی آینده به صخره سخت واقعیت برخورد کرد.

نویسنده توصیف دوران بلوغ خود را که همزمان با گذار کشور از تحولات سیاسی است، با پرسش‌هایی در خصوص رابطه بین امر شخصی و امر سیاسی و نگاه به موضوع آزادی پیوند می‌دهد؛ اینکه آزادی چیست و برای چه کسانی است؟ و چه کسی واقعاً آزاد است؟