یک حس عجیب و ناراحت‌کننده مرا آزار می‌داد. مگر من از او چه می‌خواستم؟ باز هم رنج و بدبختی، باز هم عذاب و دربه‌دری.

او می‌خواست به خارج برود، به‌سوی یک زندگی پاک، ساده و بی‌غل‌وغش. او می‌خواست با ریاضت جسمی، گناه خود را بشوید، روح او به قدر کافی رنج و مشقت کشیده بود. همان‌طور که پاهایش را رو به بخاری کرده بود او را برانداز کردم و دیدم چه هیکل بی‌نقصی دارد، خودش هم می‌دانست و از این موضوع راضی بود، می‌دانست که یک سرزمین جدید، کار و فعالیت زندگی پاک و ساده در انتظارش بود. باوجوداین، دیشب وقتی که ماویس را دید، آن تاج گل سرخ را که یادبود عشق و دلدادگی‌اش بود به پاهایش نثار کرد.