-سنجاقک ها رو دیدی؟ هر چیو مثل سنجاقک بخوای بهش می رسی. فقط مطمئن شو.

… شب ها نمایشنامه می نوشت.
او هیچگاه فرصت نداشت تا نمایشنامه ای را دوباره بنویسد. کاغذ پاره هایی که عبدالرضا نمایشنامه هایش را روی آن می نوشت معمولا خط خوردگی نداشت و پیدا بود نمایشنامه بی مهابا و زنده، از جان او به کاغذ آمده است. شاید از همین رو بود که عبدالرضا هرگز «نمایشنامه بدون کشمکش» نمی نوشت. در دوره ای که بیشترین نمایشنامه ها بی مسئله بودند، شعاری بودند، دراماتیک نبودند و بی مایه و بی مسئله و صرفا شعاری نوشته می شدند؛ نمایشنامه های عبدالرضا زنده و پر کشمکش بودند، زیرا خاستگاه نمایشنامه های عبدالرضا زندگی خودش بودند. عبدالرضا همیشه زندگی دم دستی و ساده و روزمره و مردمی خودش را می نوشت. این زندگی برای او ایمان به جهانی بود که او خودش را ذره ذره فدای آن می کرد؛ ذره ذره، بی نیاز از این که کسی دریابدش. اشک ها مجال نمی دهد. از این رو نمایشنامه های عبدالرضا حیاتی سندهایی برای بازشناسی ایمانی هستند که عبدالرضا یکی از تجلیات آن بود؛ هنجارهایی که امروز فراموش شده اند.

به گزارش ایسنا، مجموعه فیلمنامه کوتاه «آنجا میان دشت» حاصل منتخبی از فیلمنامه‌هایی است که در طول سال‌ها کار در عرصهه فیلم کوتاه جمع‌آوری و به همت انتشارات مهرودل به چاپ رسیده است.

سه فیلمنامه از این مجموعه یعنی فیلمنامه‌های «سایه خاموش من» «جوخه» و «او» قبلا ساخته شده و در جشنواره‌های مختلف ملی و بین‌المللی حضور داشته و جوایزی به خود اختصاص داده‌اند.

وجه اشتراک هر چهار اثر کوتاه این مجموعه پرداختن به مساله زن است؛ در بطن قالب‌ها و ساختارهای اجتماعی مختلف با کشمکش‌هایی متفاوت. زن در این مجموعه محور است و نوع رِاَکشنش در درام‌پردازی محل کشف‌وشهود؛ برای نویسنده‌ای که خود را با کاراکترهایش تحربه می‌کند و شاید برای مخاطبی که می‌خواند.

علی حیاتی کارگردان خوزستانی متولد ۱۳۵۹ در اهواز است که کارگردانی چندین فیلمنامه‌ی کوتاه را در کارنامه‌ خود دارد.«آنجا میان دشت» نخستین کتابی است که از او به چاپ می‌رسد.