خدایا همه‌چیز را می‌شود تحمل کرد جز این را که محبوب بلایی سر خودش بیاورد، درست اوضاع خیلی‌خیلی بدتر از آنی بود که من تصور می‌کردم؛ اما نمی‌دانم چرا دلم کمی آرام گرفته بود. احساس اینکه محبوب هم مقابله‌به‌مثل کرده بود گویی دلم را راضی می‌کرد. من می‌دانم بد کردم می‌دانم دیوانگی کردم می‌دانم خطا کردم اما او هم بی‌گناه نیست، اگر معصوم مانده بود اگر برعکس من نجابت کرده بود اگر می‌آمدیم و می‌دیدیم مظلوم و مغموم نشسته صورتش باد کرده چشم‌هایش متورم و اشک‌آلود است آن موقع تحمل این مصیبت صد چندان برای من مشکل‌تر بود حالا هر دو در یک کفه قرار گرفتیم حتی من فکر می‌کنم کفه او سنگین‌تر است چون من مطمئن هستم اگر عرق نخورده بودم امکان نداشت چنین خطایی بکنم.