هشتاد و پنج سال پیش، حوالی همین ایام، میرزا نصرالله صبوری اصفهانی روی در نقاب خاک کشید.

شاعر، ادیب، مورخ، معلم و دانشمندی نامی که در میان ادبای اواخر قاجار و اوایل پهلوی، مشهور و معروف بود.

شاگردانش چون سیدکریم امیری فیروزکوهی، عباس فرات یزدی، محمد کامکار پارسی و حتی فرزندش ادیب‌الدین کسروی، کوشیدند نام او را جاودانه کنند و سهمی در بزرگداشت او داشته باشند.

نتیجه کوشش‌ها و خواست ایشان، مجلد نخست دیوان اشعار صبوری یا نامه سرود اختران است که امروز پس از سال‌ها، در دستان شماست.